ΜΕΡΟΣ Γ': ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡIΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ
του Μιχάλη Γεωργιτσογιαννάκου, Μέλους του ΕΠΟΚ
«Εγενήθημεν δια να μεταφέρωμεν την δάδαν που παραλάβαμε από τους προγόνους μας, την δάδαν του πνεύματος προς τα εμπρός, προς τους επιγόνους». Γεώργιος Παπαδόπουλος
«Το πρώτο χρέος εκτελώντας τη θητεία σου προς την ράτσα είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο χρέος σου χρέος να παραδόσεις στον γιό σου την μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει» Ν. Καζαντζάκης
Δεν θα μπορούσε να «κατηγορήσει» κανείς τον Παπαδόπουλο ως Καζαντζακικό, ο δε Καζαντζάκης αν ζούσε επί 21ης Απριλίου «μάλλον» δεν θα θεωρούνταν Παπαδοπουλικός, και οι δύο όμως αντιλαμβάνονται την φυλετική και πολιτισμική συνέχεια του Έθνους με τον ίδιο τρόπο. Είναι επίσης βέβαιο ότι, σήμερα λόγω των συγκεκριμένων διατυπώσεών τους, και οι δύο θα κατηγορούνταν ως ρατσιστές, από εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί. Αυτούς τους οποίους το σήμερα τους έχει ξεπεράσει, που χωρίς να το αντιλαμβάνονται εκφράζουν την οπισθοδρόμηση, ένα παρελθόν παρωχημένο. Ας είναι…
Ο Νίκος Καζαντζάκης
Δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος που ν’ αμφισβητεί την φυσική ύπαρξη των φυλών, σε ζώα, φυτά και ανθρώπους. Η φυλή (εκ του ρήματος φύω: βλαστάνω, γενώ) είναι αυτή που αποτελεί την βιολογική μονάδα, όχι το άτομο. Αυτή συναποτελείται από πληρότητα, αυτονομία, και διάρκεια στον χρόνο. Αντιθέτως το άτομο στερείται της διάρκειας και χαρακτηρίζεται από παροδικότητα. «Δεν είσαι ένας. Είσαι ένα σώμα στρατού. Μία στιγμή κάτω απ’ τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπά σου. Κι ευτύς σβήνει, κι ανάβει άλλο νεώτερο ξοπίσω σου. Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σου σώμα, το πεπρωμένο το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μία λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος, αυτή είναι το κρέας» έγραφε ο «ρατσιστής» Νίκος Καζαντζάκης. Πραγματικά ανυπέρβλητα γλαφυρή απεικόνιση του «ενός» μέσα στην φυλή του, και ταυτόχρονα του αιώνιου της φυλής σε σχέση με το πεπερασμένο του μέλους της. Η ένταξη του ατόμου στην φυλή του δεν είναι θέμα επιλογής, είναι διαδικασία αυτόματη και μη συνειδητή, αντιθέτως η εθνοποιητική του διαδικασία είναι μία άλλη υπόθεση που εμπεριέχει και την ελεύθερη βούληση. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι «ο καθένας ανήκει εις την φυλήν του και όχι εκεί που η μοίρα τον έσπειρε», όπως έγραφε και ο Ι. Μεταξάς.
Τα μέλη της φυλής μοιράζονται κοινά ψυχικά, σωματικά, και πνευματικά χαρακτηριστικά, οι επιρροές των οποίων, μαζί με τις ηθικές τους επιλογές, είναι αυτά που διαμορφώνουν τις διαφορές μεταξύ των φυλών. Η διαφύλαξη των ιδιομορφιών αυτών είναι υποχρέωση απέναντι στην φύση, τον πολιτισμό ακόμα και τον Θεό. Αυτές οι ανομοιομορφίες και οι διαφοροποιήσεις αποτελούν πηγή ζωής και δημιουργίας για τους λαούς. Από την άλλη αποτελεί καταπάτηση του δικαιώματος των λαών να μην θέλουν ν’ αναμιχθούν με άλλους και να ομογενοποιηθούν. Η διαφοροποίηση των φυλών δεν είναι αυτή που προκαλεί φυλετικά μίση. Οι λαοί θα πρέπει να είναι πάντα ελεύθεροι να υπερασπίζονται την φυλετική τους φυσιογνωμία και να μην επιθυμούν την απώλειά της. Από την άλλη πλευρά βεβαίως, η επιθυμία για διαφύλαξη των ιδιομορφιών δε νομιμοποιεί φυλετικές διώξεις. Στην πραγματικότητα όταν αυτά συμβαίνουν είναι διεργασίες, λόγια και πράξεις πολιτικών που εξυπηρετούν ίδια ή αλλότρια συμφέροντα. Τέτοιους ηγέτες η ιστορία έχει να μας δείξει αρκετούς, ποτέ όμως Έλληνα.
Γεμάτος θαυμασμό για τον λαό του ο Γ. Παπαδόπουλος έλεγε:«Το ανθρώπινον δυναμικόν της Ελλάδος ως προερχόμενον εκ του ανθρωπίνου δυναμικού του Έθνους κατά κληρονομίαν, σας λέγω υπευθύνως και βάση στοιχείων, είναι και σήμερον βιολογικώς και από πάσης απόψεως, από τα ισχυρότερα ανθρώπινα δυναμικά, τα οποία υπάρχουν στην παγκόσμιον κοινωνίαν».
Βλέπουμε έναν πολιτικό ο οποίος στέκεται γεμάτος θαυμασμό μπροστά στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της φυλής του, χωρίς ίχνος υπεροψίας ή σοβινισμού απέναντι σε άλλους λαούς. Προφανέστατα νιώθει υπερηφάνεια να ηγείται ενός τέτοιου λαού και όχι ντροπή, όπως κάποιοι μεταγενέστεροί του, που επιλέχθηκαν μάλιστα, και από την μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψηφίζουν. Εκτός βέβαια αν οι πολιτικές μας επιλογές επιβεβαιώνουν τον διαχρονικό Περικλή Γιαννόπουλο όπου σε μια γεμάτη θυμό αποστροφή του έλεγε «Διά να είνε η φυλή εις το χάλι που είνε, φανερόν ότι οι τωρινοί Έλληνες είναι οι χειρότεροι που υπήρξαν ποτέ» Το κοντινό μέλλον θα μας αποκαλύψει.
Έρχεται όμως η στιγμή στον χρόνο που η φυλή ως μία φυσική (συγγένεια), διαχρονική (γενεές) πραγματικότητα φτάνει στο τέλος της ονομαζόμενης φυλετικής περιόδου. Τα μέλη της τότε κάνουν το απροσδιόριστο ακόμα επιστημονικά άλμα και εισέρχονται στην περίοδο της εθνικής ιστορίας. Είναι ο χρόνος που συνειδητοποιείται το κοινό παρελθόν και η εκπλήρωση του κοινού πεπρωμένου. Είναι η ιστορική στιγμή που η αναγνωρισμένη φυλετική συγγένεια μετατρέπεται σε εθνική συνείδηση. Είναι η ώρα της γέννησης του Έθνους. Τότε τα μέλη του έχουν αναπτύξει υποσυνείδητα τον εθνικό τους χαρακτήρα. Ένα σύνολο ιδεών, πεποιθήσεων και αξιών που τα καθοδηγεί στον τρόπο του σκέπτεσθαι και του πράττειν. Είναι η ώρα που το νεότευκτο Έθνος οδηγείται στην τελείωση του, την αυτοεκπλήρωση του μεγάλου σκοπού, την δημιουργία πολιτισμού.
Ο Γ. Παπαδόπουλος αποτύπωνε την διαδικασία αυτή με τον παρακάτω εξαιρετικό τρόπο «Εάν υπήρξε Έθνος υπήρξε διότι βιολογικώς αι δυνάμεις της Ελληνικής Φυλής μετεδίδοντο από τους προγόνους στους επιγόνους …Βιολογικώς η δύναμις παραμένει από Έλληνα εις Έλληνα»
Sir Lancelot, Ιππότης της Στρογγυλής Τραπέζης του Βασιλιά Αρθούρου από την Ουαλία (περίπου το 520 μ.Χ) Η …προοδευτική εκδοχή
Η ιστορία διδάσκει ότι βιολογικά συγγενείς λαοί που δεν έκαναν την πνευματική αυτή σύνθεση, να περάσουν από την φυλή στο Έθνος ώστε να παράξουν πολιτισμό, παρήκμασαν και εξαφανίστηκαν. Λίγο διαφορετική τύχη είχαν και θα έχουν, τα Έθνη που σταμάτησαν να δημιουργούν πολιτισμό και επέλεξαν την άκριτη εισαγωγή ξένων. Αυτά καταβροχθίστηκαν από τους εξαγωγείς των δικών τους πολιτισμών. Αποτέλεσμα κοινό… εξαφάνιση.
Αυτό ίσως κάτι να μας θυμίζει, μακάρι και να μας προβληματίζει. Αν πάλι όχι, τότε ας συνεχίσουμε να ζούμε στον υπέροχο νανόκοσμό μας