του Νίκου Γ. Ματθαίου
Την Κυριακή που μας πέρασε, 21η Απριλίου 2024, η ιστορική εφημερίδα «Εστία» περιελάμβανε άρθρο του κ. Τίτου Αθανασιάδη, με αφορμή την – θλιβερή κατ’ εκείνον – επέτειο της 21ης Απριλίου 1967. Με τον προσήκοντα σεβασμό προς τον κ. Αθανασιάδη, αισθάνομαι την υποχρέωση να απαντήσω σε κάποια από τα γραφόμενά του, τα οποία δεν τεκμηριώνονται από τα ιστορικά δεδομένα.
Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη
Στήν “μεταπολιτευτική” Ἑλλάδα συνέβη μία δυσεξήγητη ἀντίφαση κατεστημένου συστήματος καί λαϊκοῦ ὑποσυνειδήτου: Σύσσωμο τό πολιτικό “κατεστημένο”, παρουσίασε τήν 21η Ἀπριλίου, ὡς ἔνα δῆθεν λαομίσητο δικτατορικό καθεστώς, πού δέν προσέφερε τίποτε θετικό στον τόπο. Ἀντιθέτως, στήν μνήμη ὅσων ἔζησαν ἐκείνη τήν περίοδο, ὑπῆρξαν συχνά νοσταλγικές ἀναφορές στήν «χρυσή ἐποχή τοῦ Παπαδόπουλου». Ἡ φράση «Πού εἶσαι Παπαδόπουλε» ἔγινε ἔνα ἀπό τά συχνά “σλόγκαν” τῆς “μεταπολιτευτικής” ἐποχῆς. Καί προήλθε κυρίως ἀπό τόν καθημερινό Ἕλληνα βιοπαλαιστή, τόν ἀγρότη, τόν ἐργάτη, τόν ἐπαγγελματία, πέρα ἀπό κόμματα καί παρατάξεις…
Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ ἀλήθεια; Μέ ἀφορμή τήν συμπλήρωση 57 ἐτῶν ἀπό τήν 21η Ἀπριλίου 1967, στό παρόν ἄρθρο παραθέτουμε λίαν συνοπτικά ἀλλά καί συγκριτικά τούς βασικότερους ἀναπτυξιακούς δεῖκτες ἀνά παραγωγικό τομέα καί πῶς θά ἐξελισσόταν ἡ οἰκονομική πορεία τῆς Ἑλλάδος ἐάν ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος δέν εἶχε ἀνατραπεί…
Των Αλέξανδρου Ζώρη - Μάνου Ν. Χατζηδάκη
Εν αναμονή της έκδοσης των πρακτικών του Συνεδρίου, και ενώ οι τίτλοι των εισηγήσεων ξεκαθάριζαν τις κάθε άλλο παρά αντικειμενικές προθέσεις του [1] σπεύδουμε ήδη να απαντήσουμε στον "Χαιρετισμό" του προέδρου της Βουλής, ο οποίος δήλωσε: «Όντως υπάρχει και σέρνεται ένας μύθος, ότι μάλλον στα οικονομικά μπορεί και να τα πήγαν καλά, ενώ αυτό δεν ισχύει... οι αναλύσεις πείθουν, ότι ήταν όντως μύθος, αυτός ο μύθος είχε γίνει νωρίς και εγκαίρως αντιληπτός και είχε επισημανθεί με κίνδυνο για εκείνους οι οποίοι τότε τον επεσήμαναν... ».
Ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας
Η όλη συλλογιστική δυστυχώς του Προέδρου της Βουλής, δεν εδράζεται σε τίποτε άλλο παρά σε αντιπολιτευτικά προς το καθεστώς, κείμενα των Γεωργίου Ράλλη και Ευάγγελου Αβέρωφ. Δηλαδή δύο πολιτικών που υπήρξαν αντίπαλοι του καθεστώτος. Συπεπώς, εξ ορισμού όχι και τόσο αντικειμενικών μαρτυριών. Τίς δε επικλήσεις του στον καθηγητή Πάνο Καζάκο, για "στρεβλή ανάπτυξη, για τη μονομέρεια της οικοδομής, για τις παροχές, για το ότι ροκανίζουμε το αύριο" θα τίς αναλύσουμε παρακάτω. Τονίζει συνεχώς ο Πρόεδρος της Βουλής, πως δήθεν το Συνέδριο αναδεικνύει ένα θέμα που δεν είχε ερευνηθεί επαρκώς έως τώρα. Κάτι που δεν ισχύει, όπως θα καταδείξουμε στην συνέχεια.
Του Αλέξανδρου Ζώρη, μέλους του Ε.ΠΟ.Κ.
Μεγάλη όσο και απροσδόκητη έκπληξη απετέλεσε το άρθρο της εφημερίδας ‘’Βήμα’’ της 07/02/24, με τίτλο Δικτατορία 1967 : Το πραξικόπημα ήταν τελικά «made in Greece». Ο αρθρογράφος αναφέρεται στο γεγονός της πρόσφατης έκδοσης του νέου Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ[1], το οποίο αφορά την περίοδο 1967 – 1974. Οι ιστορικοί του Περισσού κατέληξαν πλέον στο συμπέρασμα ότι το κίνημα της 21ης Απριλίου ήταν ενδοελληνική υπόθεση και ότι δεν υπήρξε σχεδιασμός από ΗΠΑ/ΝΑΤΟ για την προετοιμασία, έκρηξη και επικράτηση του κινήματος. Οπωσδήποτε αυτή η παραδοχή προκαλεί αίσθηση, μιας και η αντίθετη άποψη[2] αποτελούσε εμβληματική, θα λέγαμε, θέση τόσο του ΚΚΕ, όσο και της ευρύτερης Αριστεράς[3] όλα αυτά τα χρόνια. Θέση η οποία είχε διαχυθεί σε ακόμη ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι σίγουρα προς τιμήν του ΚΚΕ, το γεγονός της εναρμόνισής του με τα σύγχρονα ιστοριογραφικά δεδομένα, πόσο μάλλον όταν το συγκεκριμένο κόμμα μας έχει συνηθίσει σε εντελώς στρατευμένες και ας μας επιτραπεί η έκφραση, στενόμυαλες ιστορικές προσεγγίσεις! Ας ελπίσουμε πως και άλλοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους...
του Αλεξάνδρου Ζώρη
Ο Δημήτριος Ιωαννίδης αποτελεί μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες, σκοτεινές, αλλά και καθοριστικές προσωπικότητες της νεότερης ιστορίας μας. Με συμμετοχή στο καθεστώς της 21ης Απριλίου και ιθύνων νους στο καθεστώς της 25ης Νοεμβρίου, το σίγουρο είναι πως με τις αποφάσεις και τις πράξεις του, άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στη νεότερη Ελλάδα και στην Κύπρο. Ο ίδιος επέλεξε να μιλήσει δημοσίως ελάχιστες φορές σχετικά με τα πεπραγμένα του, κάτι το οποίο συνέτεινε στην ενίσχυση του μυστηρίου που περιέβαλε τον λεγόμενο «αόρατο δικτάτορα».
