Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ - (1903-2002), Η αλήθεια για τήν "αντίσταση" του "πρώτου" Προέδρου της "Μεταπολίτευσης"...

 Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ Ε.ΠΟ.Κ.

 

Ὁ Μιχαήλ Στασινόπουλος ήταν Πρόεδρός του Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας από το 1965. Καί καί ὁπως ὅλες οἱ ὁλομέλειες τῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων τῆς Χώρας, ἔτσι καί τό ΣτΕ υπό την προεδρία του ἀναγνώρισει πλήρως τήν 21η Ἀπριλίου ὡς «Ἐπανάστασι πού δημιούργησε δίκαιον» καί μάλιστα μέ δύο ἀποφάσεις: Τήν 2468/1968 καί τήν 503/1969. Καί οἱ δύο ἔφεραν τήν ὑπογραφή τοῦ Μ. Στασινοπούλου ὡς Προέδρου τοῦ Σ.τ.Ε.

Συνεπῶς, ὁ ἴδιος ὁ Μιχ. Στασινόπουλος ἀνεγνώριζε πλήρως καί ἀνεπιφυλάκτως τό κῦρος καί τήν νομιμότητα τῶν Συντακτικῶν Πράξεων της την οποία επισήμως χαρακτήριζε ως «ἐπαναστατική μεταβολή τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967» (Απ. 2468/1968).

 

 

Στίς 28 Μαΐου 1968 ἡ Κυβέρνησις ἐξέδωσε τήν ΚΔ΄ Συντακτική Πράξι «Περί Ἐξυγιάνσεως τῆς Τακτικῆς Δικαιοσύνης». Μέ αὐτήν ἀπελύθησαν 30 δικαστικοί οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπιδείξει ἀνήθικη (χρηματισμός κ.λπ.), ἀντικοινωνική (ὁμοφυλόφιλοι κ.λπ.) ἤ φιλοκομμουνιστική - συνοδοιποριακή δράσι.

Ἡ ΚΔ΄ Συντακτική Πράξις ἀπαγόρευε ρητά τήν προσφυγή στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας καί εἶχε μορφή τελεσίδικη. Παρά ταύτα ένας ἐκ τῶν ἀπολυμένων δικαστικῶν, παρατύπως προσέφυγε στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας. Ἦταν ὁ ἀρεοπαγίτης Ἀναγνωστόπουλος ὁ ὁποῖος ζήτησε ἀκύρωσι τῆς ἀπολύσεώς του διότι «ἐστερήθη τό δικαίωμα ἀκροάσεως». Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τοῦτο ὑπῆρξε ἕνα σφάλμα τῆς Ἐπαναστάσεως. Μπορεῖ ὀρθῶς νά ἀπέλυσε ὅσους ἀπέλυσε, ἀλλά ἔπρεπε νά τούς δώση τό δικαίωμα τῆς ἀπολογίας.

 

Ἐν πάσῃ περιπτώσει οἱ προσφυγές ἔφθασαν στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας τόν Ἰούνιο τοῦ 1969. Καί στίς 21 Ἰουνίου 1969 ἐξέδωσε τήν ὑπ’ ἀριθμ. 1814 ἀπόφασι μέ τήν ὁποία ἀκύρωνε τήν ἀπόλυσι τοῦ δικαστικοῦ καί κατόπιν καί ἄλλων μέ τό αἰτιολογικό τῆς “μή ἀκροάσεως” τοῦ διωχθέντος.

Ἡ ἐνέργεια τοῦ Προέδρου τοῦ Σ.τ.Ε. ἦταν καθαρά πραξικοπηματική. Κι αὐτό διότι ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶχε ἀναγνωρίσει τίς Συντακτικές Πράξεις καί τήν Ἐπανάστασι ὡς νόμιμες, τώρα παραβίαζε τόν Νόμο, ἀφοῦ ἡ ΚΔ΄ Συντακτική Πράξις δέν ἐπέτρεπε τήν προσφυγή στό Σ.τ.Ε. καί ἦταν τελεσίδικη.

Ἐπρόκειτο δηλαδή γιά ἐνέργεια παράνομη καί ἐξ’ ἀρχῆς ἄκυρη.

 

Στίς 26 Ἰουνίου 1969, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος προέβη στήν ἑξῆς δήλωσι γιά τό γεγονός:

 

«Ἡ Ἐπανάστασις τῆς 21ης Ἀπριλίου, ἐπικρατήσασα ἀναιμάκτως, διεκήρυξεν ὡς βασικούς σκοπούς της τήν ἐξυγίανσιν τοῦ δημοσίου βίου, τήν ἀναμόρφωσιν τῶν θεσμῶν καί τήν πάταξιν τῆς φαυλότητος, τῆς συναλλαγῆς καί τῆς αὐθαιρεσίας.

Βασιζομένη ἐπί τῆς γενικῶς παραδεδεγμένης νομικῆς ἀρχῆς ὅτι ἐπικρατοῦσα ἐπανάστασις δημιουργεῖ Δίκαιον καί ἐνεργοῦσα ὡς ἐντολοδόχος τοῦ συνόλου τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ Ἐθνική Κυβέρνησις προέβη εἰς ἔκδοσιν σειρᾶς Συντακτικῶν Πράξεων πρός ἐξυγίανσιν τῶν διαφόρων τομέων τῆς κρατικῆς δραστηριότητος καί ἀποκατάστασιν εὐρυθμίας εἰς τάς κρατικάς λειτουργίας καί εὐπρεπείας εἰς τάς σχέσεις μεταξύ Κράτους καί πολιτῶν.

 

Εἰδικῶς πρός τόν σκοπόν ἐξυγιάνσεως τῆς Τακτικῆς Δικαιοσύνης, δυνάμει τῆς ΚΔ΄ Συντακτικῆς Πράξεως ἀπεμακρύνθησαν ὡρισμένοι δικαστικοί λειτουργοί ὡς μή κεκτημένοι τό ἀπαιτούμενον διά τήν ἄσκησιν τοῦ λειτουργήματός των ἠθικόν κῦρος ἤ λόγῳ ἀντικοινωνικῶν ἀρχῶν ἤ διά συμπεριφοράν ἀσυμβίβαστον πρός τά καθήκοντα καί τήν ἀξιοπρέπειαν τοῦ λειτουργήματός των. Ἡ ὡς ἄνω Συντακτική Πρᾶξις ἐπεδοκιμάσθη, ὁμοῦ μετά τοῦ λοιποῦ Δικαίου τῆς Ἐπαναστάσεως, ὑπό τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ διά τοῦ Δημοψηφίσματος τῆς 29ης Σεπτεμβρίου 1968. Διά ρητῆς διατάξεως τῆς ἐν λόγω Συντακτικῆς Πράξεως προβλέπεται ὅτι «κατά τῶν Πράξεων ἀπολύσεως δέν χωρεῖ προσφυγή ἤ αἴτησις ἀκυρώσεως ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας». Συνεπῶς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας θά ἔδει, κατ’ ἐφαρμογήν τῆς ἀνωτέρω διατάξεως, νά ἀπόσχη τῆς συζητήσεως πάσης αἰτήσεως στρεφομένης κατά τοῦ κύρους πράξεως ἀπολύσεως δικαστοῦ βάσει τῆς ΚΔ΄ Συντακτικῆς Πράξεως. Τοῦτο δέ εἶχε γίνει δεκτόν καί δι’ ἀποφάσεών του.

 

Αἰφνιδίως ὅμως τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας, κατά παράβασιν τῆς ρητῆς διατάξεως τῆς ΚΔ΄ Συντακτικῆς Πράξεως καί τῆς ἰδίας αὐτοῦ νομολογίας, ἐδέχθη διά τῆς ὑπ’ ἀριθ. 1814/21-6-1969 ἀποφάσεώς του προσφυγάς δικαστῶν, ἀκυρῶσαν τάς Πράξεις ἀπολύσεώς των.

Ἡ τοιαύτη ἐνέργεια τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ εἰς τά παγκόσμια δικαστικά χρονικά ἐκτροπήν ἐκ τῶν ἀρχῶν τῆς νομιμότητος καί ἀπόπειραν προκλητικῆς ἐπαναβιώσεως μεθόδων συναλλαγῆς, αὐθαιρεσίας καί αὐτοδικίας, τήν κατάλυσιν τῶν ὁποίων ἐπηγγέλθη καί ἐπραγματοποίησεν ἡ Ἐπανάστασις.

Ἀντί τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας νά περιορισθῆ εἰς τό ὑψηλόν ἔργον του τῆς ἐφαρμογῆς τῶν κειμένων νόμων, ἐπειράθη πραξικοπηματικῶς νά τεθῆ ὑπεράνω τῶν νόμων καί νά μεταβληθῆ εἰς ὄργανον ἐξυπηρετήσεως ἀπαραδέκτων σκοπῶν.

 

Ἡ Ἐθνική Κυβέρνησις ὡς ἐντολοδόχος τῆς Ἐπαναστάσεως, φύσει καί θέσει φρουρός τῶν θεσμῶν καί τῆς γαλήνης τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, δέν δύναται νά ἀδιαφορήση πρός τήν πρόκλησιν, μήτε νά ἀναγνωρίση τήν τοιαύτην ἔκνομον ἐνέργειαν.

Αἱ Ἐξουσίαι τῆς Πολιτείας δημιουργοῦν δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις, μόνον ὅταν αὗται δροῦν ἐντός τῶν πλαισίων τῶν νόμων. Συνεπῶς ἡ ἀπόφασις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἐπιληφθέντος τῆς ἐκδικάσεως τῆς ὑποθέσεως κατά παράβασιν ρητῆς ἀπαγορευτικῆς διατάξεως, οὐδεμίαν δημιουργεῖ δέσμευσιν καί θεωρεῖται ὡς ἐντελῶς ἀνύπαρκτος.

Συνεπεία τῆς πρωτοφανοῦς ταύτης ἐνεργείας, συνιστώσης βαρύτατον παράπτωμα, ὁ Πρόεδρος τοῦ Σ.τ.Ε. ἐκλήθη ὅπως ὑποβάλλη τήν παραίτησίν του, ὡς ἄλλωστε ὑπηγορεύετο καί ἐκ λόγων στοιχειώδους εὐθιξίας νά εἶχε πράξει αὐτοβούλως».

 

Παρότι ὁ Μ. Στασινόπουλος δέν εἶχε κἄν τήν φιλοτιμία νά ὑποβάλη τήν παραίτησί του, τήν ἑπομένη ἡμέρα ἐδημοσιεύθη Β. Διάταγμα μέ τό ὁποῖο ἡ… “παραίτησίς” του γινόταν ἀποδεκτή. Ὁ Γ. Παπαδόπουλος προτίμησε νά “σκηνοθετήση” τήν παραίτησί του παρά νά τόν ὑποβάλλει στόν ἐξευτελισμό τῆς ἀπολύσεως. Ἀλλά ὁ Μ. Στασινόπουλος οὔτε κἄν αὐτό ἐξετίμησε.

 

Ἀπό πολλούς, ἡ στάσις τοῦ Μ. Στασινόπουλου, προβάλλεται ὡς… «μεγάλη ἀντιστασιακή πράξις» (sic). Οὐδέν ἀναληθέστερον!

Ἐάν ὁ Στασινόπουλος ἤθελε νά κάμη “ἀντίστασι”, δέν θά ἐξέδιδε δύο ἀποφάσεις πού θά νομιμοποιοῦσαν καί θά ἀποκαλοῦσαν τό καθεστώς “Ἐπανάστασι”. Μέ τήν πραξικοπηματική ἀπόφασι τῆς ἀκυρώσεως τῶν ἀπολύσεων, δέν ἔθιγε τό καθεστώς, οὔτε τό ἀμφισβητοῦσε. Μᾶλλον τό ἔπραξε γιά λόγους… “συναδελφικῆς ἀλληλεγγύης”.

 

Φυσικά ἀργότερα -ὅταν “πούλαγε”- τό προέβαλλε ὡς “γενναία πράξι ἀντιστάσεως” μέ ἀντάλλαγμα μέχρι καί τόν θῶκο τοῦ "προσωρινού"… Προέδρου τῆς "μεταπολιτευτικής" Δημοκρατίας»!...