Ένας λόγος για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο (από το ετήσιο τρισάγιο του στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών)
του Νίκου Ματθαίου, φοιτητού Πολιτικής Επιστήμης & Διεθνών Σχέσεων, μέλους του ΕΠΟΚ
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ – όπως και κάθε χρόνο – για να τιμήσουμε την μνήμη του τελευταίου αληθινού ηγέτη που γνώρισε αυτή η χώρα. Και ναι, δεν είναι καθόλου προς τιμήν μας ως έθνος το γεγονός ότι ο τελευταίος εθνικός κυβερνήτης που είχαμε, βρισκόταν στην εξουσία πριν από 50 χρόνια. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα.
Και φέτος, πράγματι, βρισκόμαστε στην 50ετία από την ανατροπή του Γεωργίου Παπαδοπούλου, της προσωπικότητας που μέσα σε μόλις 6 έτη κατάφερε να μετατρέψει μία προβληματική βαλκανική μπανανία σε ένα πρότυπο, δυτικών προδιαγραφών, κράτος.
Παράλληλα, συμπληρώθηκαν 50 χρόνια και από την πραγματική μεταπολίτευση. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στην ψευδεπίγραφη μεταπολίτευση του Καραμανλή το 1974. Αναφέρομαι στην Μεταπολίτευση της 1ης Ιουνίου 1973, η οποία είναι ένα εντελώς άγνωστο ιστορικό γεγονός, όχι μονάχα ευρύτερα στην ελληνική κοινωνία, αλλά και ειδικότερα ανάμεσα σε εμάς, τους εθνικιστές, οι οποίοι οφείλουμε να είμαστε το πλέον ενεργό και πλέον μορφωμένο τμήμα της κοινωνίας.
Και επέλεξα στα λίγα λεπτά που θα με τιμήσετε με την πολύτιμη προσοχή σας, να πω δύο λόγια για εκείνη, την άγνωστη αλλά αληθινή μεταπολίτευση. «Γιατί;», μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Πράγματι, για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο θα μπορούσε κανείς να μιλάει όχι για 10 λεπτά, αλλά για 10 ώρες. Και το έργο του ήταν τόσο πολυεπίπεδο και ανεπανάληπτο, που έχει πλέον καταστεί παροιμιώδες ακόμη και από άτομα που χλευάζουν εκείνη την εποχή.
Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο θέλω να αναφερθώ στην Μεταπολίτευση της 1ης Ιουνίου 1973! Το έργο του Παπαδόπουλου στους τομείς της οικονομίας, των υποδομών, της ύδρευσης, του εξηλεκτρισμού, του τουρισμού, η εργατική του πολιτική, η αγροτική του πολιτική είναι, σε γενικές γραμμές, γνωστά σε όλους. Από την άλλη, παραβλέπεται διαρκώς το πολιτικό του έργο. Το οποίο – και αυτό πρέπει όλοι να το καταλάβουμε – μας αφορά στο σήμερα πολύ περισσότερο από το υπόλοιπο έργο του.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μας άφησε μία διαχρονική πολιτική παρακαταθήκη. Αρχικά, το 1968, με ένα εντελώς καινοτόμο και πρωτοποριακό Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα που κατήρτησε η νομική αφρόκρεμα της εποχής και ένα Σύνταγμα στο οποίο είχε άμεση συμμετοχή και ο λαός! Ένα Σύνταγμα πιο δημοκρατικό, από όλα τα άλλα «δημοκρατικά» συντάγματα που εισήχθησαν σ’ αυτόν τον τόπο. Και έπειτα, το 1973, με την δημιουργία ενός καθαρά ελληνικού πολιτεύματος προεδρικής δημοκρατίας.
Θέλω, λοιπόν, σήμερα – και πιστεύω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τον Πρόεδρο – να κάνω μία σύντομη σύγκριση των μεταπολιτεύσεων! Να δούμε, αγαπητοί φίλοι, πότε έγινε πράγματι μία μεταπολίτευση σε αυτόν τον τόπο; Καταλαβαίνω ότι τα τελευταία 49 χρόνια αυτή η λέξη έχει αποκτήσει αρνητική χροιά στους εθνικώς σκεπτόμενους πολίτες, αυτό όμως είναι λάθος! Η πραγματική Μεταπολίτευση ήταν η δική μας! Και δεν τους την χαρίζουμε έτσι! Και πρέπει όπου βρισκόμαστε κι όπου στεκόμαστε να τονίζουμε, ότι το 1974 δεν υπήρξε μεταπολίτευση, υπήρξε παλινδρόμηση στον παλαιό πολιτικό κόσμο, τον οποίον ο Παπαδόπουλος, με την δική του μεταπολίτευση, είχε προσπαθήσει να καταργήσει! Και επρόκειτο όντως για μεταπολίτευση. Για μία πολιτική επανάσταση, με νέο Σύνταγμα, νέους θεσμούς, νέα πρόσωπα και νέα σχήματα. Η ψεύτικη μεταπολίτευση του Καραμανλή επανέφερε το παλαιό σύνταγμα και τα παλαιά πρόσωπα και κατήργησε τους νέους θεσμούς και τα σχήματα!
Εμείς κάναμε οικοδόμηση, μεταπολίτευση. Αυτοί, έκαναν καταστροφή, παλινδρόμηση! Τι σημαίνει, έτσι κι αλλιώς, μεταπολίτευση; Η ίδια η λέξη δεν είναι συνθετική του μετά και του πολιτεύεσθαι; Για ποια μεταπολίτευση μιλάμε, όταν πριν την Επανάσταση κυβερνούσαν Καραμανλής και Παπανδρέου και μετά την Επανάσταση κυβερνούσαν πάλι Καραμανλής και Παπανδρέου; Τι το νέο έφεραν αυτοί, πέραν της σταδιακής και άνευ προηγουμένου ηθικής εξαχρείωσης και εθνικής ταπείνωσης που χαρακτηρίζει την Ελλάδα των τελευταίων 5 δεκαετιών;
Για πλήρη ανάλυση του θέματος (τι ήταν η Μεταπολίτευση Παπαδοπούλου, πώς έγινε, τι πορεία ακολούθησε, τι ήταν η «Μεταπολίτευση» Καραμανλή) μπορεί κανείς να διαβάσει επετειακό βιβλίο που είχα την μεγάλη τιμή να συγγράψω μαζί με τον Πρόεδρο του ΕΠΟΚ, τον Μάνο Χατζηδάκη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πελασγός του κ. Γιαννάκενα. Εδώ, θα ήθελα απλώς να σταθώ στις πιο τρανταχτές διαφορές των δύο μεταπολιτεύσεων, της αληθινής του 1973 και της ψευδεπίγραφης του 1974.
Αρχικά, τα δύο Συντάγματα. Το Σύνταγμα του 1968/1973 επικυρώθηκε δύο φορές από τον λαό με δημοψήφισμα και μάλιστα ο λαός συμμετείχε και στην δημιουργία του, με την λεγόμενη «Ελεύθερη Δημόσια Συζήτηση» του 1968. Το Σύνταγμα του 1975, όπως και κάθε επόμενη τροποποίησή του, απλώς ψηφίστηκε από μία βουλή, δίχως λαϊκή συμμετοχή.
Ο Αρχηγός του Κράτους: η Μεταπολίτευση Παπαδοπούλου είχε Πρόεδρο της Δημοκρατίας άμεσα εκλεγόμενο από τον λαό, με 7ετή θητεία και μη δικαίωμα επανεκλογής, για να μην χρειάζεται να δημοκοπεί. Έναν Πρόεδρο υπερκομματικό και υπερπαραταξιακό. Έναν Πρόεδρο με άμεση εξουσία στους τομείς της Εθνικής Αμύνης, της Εξωτερικής Πολιτικής και της Δημοσίας Τάξεως, που είναι τομείς που χρίζουν υπερκομματικής διαχειρίσεως. Έναν Πρόεδρο με δικαίωμα βέτο επί των νόμων και δικαίωμα προκηρύξεως δημοψηφίσματος δίχως την συγκατάθεση της Κυβέρνησης. Η Παλινδρόμηση Καραμανλή, από την άλλη, με την αναθεώρηση του 1986, κατέστησε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα απλό πιόνι των κομμάτων, με μειωμένη 5ετή θητεία, δίχως καμμία εξουσία και δίχως προσωπικότητα. Από την μία, δηλαδή, έχουμε Πρόεδρο πραγματικό ηγέτη με εθνικής εμβέλειας εξουσίες και από την άλλη Πρόεδρο διακοσμητικό, μαριονέτα της Κυβέρνησης και προϊόν του κομματικού παζαριού… Αυτός είναι ο Αρχηγός του Ελληνικού Κράτους, τα τελευταία 49 χρόνια.
Πέραν όμως του ανωτάτου άρχοντος, το Σύνταγμα του 1968/1973 έφερε και πληθώρα καινοτόμων θεσμών και θα αναφέρω ενδεικτικά μόνον τους δύο σημαντικότερους: το Συνταγματικό Δικαστήριο και το Συμβούλιο του Έθνους. Το μεν Συνταγματικό Δικαστήριο θα ήταν ο απόλυτος φρουρός της πολιτείας και θα ασκούσε συνταγματικό έλεγχο στον Πρόεδρο, την Κυβέρνηση, την Βουλή, αλλά και τα κόμματα, στα οποία μεταξύ άλλων επέβαλλε και διαρκή οικονομικό έλεγχο. Αναρωτηθείτε, απλά, εάν με Συνταγματικό Δικαστήριο, θα είχαμε σήμερα την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών! Το δε Συμβούλιο του Έθνους ήταν ένα όργανο παρά τω Προέδρω, συμβουλευτικού χαρακτήρα, που θα απάρτιζαν οι σημαντικότερες προσωπικότητες του πολιτικού κόσμου και με την γνωμοδότησή του θα προσέδιδε περαιτέρω κύρος στις λαμβανόμενες απόψεις.
Τι έκανε το Σύνταγμα του 1975; Αντέγραψε τον θεσμό του Συμβουλίου του Έθνους, το οποίο απλώς μετονόμασε σε… Συμβούλιο της Δημοκρατίας. Το οποίο, μάλιστα, καταργήθηκε με την αναθεώρηση του 1986. Όσο για το Συνταγματικό Δικαστήριο; Η Ελλάς παραμένει μέχρι και σήμερα το μοναδικό δυτικό κράτος που δεν έχει Συνταγματικό Δικαστήριο.
Το δικό μας Σύνταγμα, όμως, έφερε και μία πραγματική κοινοβουλευτική επανάσταση. Εξυγίανε πλήρως τον κοινοβουλευτισμό και τελείωνε μία και καλή την κομματοκρατία! Μείωνε τους βουλευτές σε 180 αιρετούς και 20 διοριζόμενους από τον Πρόεδρο, ενώ το δικό τους τους επανέφερε σε 300! Επέκτεινε την βουλευτική περίοδο σε 5 έτη, ενώ το δικό τους την μείωσε σε 4! Καθιέρωνε το ασυμβίβαστο μεταξύ βουλευτού και υπουργού, ενώ το δικό τους το επιτρέπει! Καταργούσε τις βουλευτικές ατέλειες (τα χρήματα δηλαδή πέραν του μισθού που λαμβάνουν οι βουλευτές για διάφορα έξοδα), ενώ το δικό τους τις συμπεριλαμβάνει! Απαγόρευε την επανεκλογή βουλευτή για 4η συνεχόμενη φορά, τελειώνοντας έτσι τον πολιτικό επαγγελματισμό, ενώ το δικό τους την επιτρέπει! Και υπήρξαν και πολλά άλλα πρωτοπόρα και προοδευτικά μέτρα, τα οποία δεν συμπεριελήφθησαν στο «δημοκρατικό» Σύνταγμα του 1975/1986! Παρόλα αυτά, το Σύνταγμα του Καραμανλή δεν παρέλειψε να αντιγράψει – και ακριβολογώ τώρα – τα 52 από τα 120 άρθρα του, από το «χουντικό» Σύνταγμα του Παπαδόπουλου.
Δεν σκοπεύω να κάνω αναλυτική παρουσίαση, γιατί καταλαβαίνω ότι και λόγω της ζέστης θα γίνω κουραστικός. Θέλω κλείνοντας μόνο να αναφερθώ και στις αναπτυξιακές προοπτικές που θα είχε η Ελλάς εάν… ολοκληρωνόταν και προχωρούσε η Μεταπολίτευση Παπαδοπούλου. Όλοι γνωρίζουμε πόσο καλά (ή και όχι) τα πήγε η ψευδεπίγραφη «Μεταπολίτευση» των τελευταίων 49 ετών, στο αναπτυξιακό και οικονομικό κομμάτι. Όλοι γνωρίζουμε και για το αναπτυξιακό και οικονομικό θαύμα της Επαναστάσεως. Καιρός λοιπόν να μάθουμε και πού θα πήγαινε η πραγματική Μεταπολίτευση του Παπαδόπουλου το ήδη εξωπραγματικό έργο που είχε συντελεσθεί μέσα σε μόλις 6 έτη.
Το 1971, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα Επιτροπή Εθνικής Προτύπου Μακροχρονίου Αναπτύξεως, με συμμετοχή 600 περίπου επιστημόνων. Η επιτροπή εκείνη συνέταξε οικονομικά προγράμματα για τις περιόδους 1973-1977, 1978-1982 και 1983-1987. Και συνέταξε παράλληλα και ένα 15ετές Πρόγραμμα Προτύπου Μακροχρονίου Αναπτύξεως 1973-1987, κάτι το οποίο, αν είναι δυνατόν, έγινε μία φορά πριν από 50 χρόνια και δεν έχει ξανασυμβεί έκτοτε!
Εκείνο λοιπόν το πρόγραμμα, πλήρως επιστημονικώς τεκμηριωμένο, προέβλεπε την ανάπτυξη που θα είχε η Ελλάς μέσα στην επόμενη 15ετία. Και η οποία, βεβαίως, θα συνεχιζόταν, καθώς το πρόγραμμα είχε προοπτική μέχρι και το 2000! Θα αναφερθώ μόνο στα κυριότερα σημεία του. Και αρχικώς, θέλω να τονίσω τα εξής: πρώτον, οι αριθμοί του 1987 είχαν υπολογιστεί με βάση τις τιμές του 1972, δίχως τον πληθωρισμό, άρα στην πραγματικότητα θα ήταν ακόμη υψηλότεροι και δεύτερον, να έχετε υπ’ όψιν σας ότι οι αριθμοί του 1972 ήταν ήδη από τους υψηλότερους στην Ευρώπη. Αυτά, για να έχετε κάποια εικόνα απλά του τι εκτόξευση υπήρχε στον ορίζοντα για την Ελλάδα, εάν δεν μεσολαβούσαν ο Ιωαννίδης, ο Καραμανλής και όλοι οι άλλοι ανίκανοι…
Εθνικό εισόδημα: το 1972, ήταν 290.000.000.000 δραχμές, το 1987 θα έφτανε τις 800.000.000.000 (υπερδιπλασιασμός).
Κατά κεφαλήν εισόδημα: το 1972, ήταν 1.080 δολλάρια μηνιαίως! Πολύ υψηλό. Το 1987, κρατηθείτε, θα είχε φτάσει τα 2.600 δολλάρια! Ο μέσος Έλληνας, εάν δεν είχε ανατραπεί ο Παπαδόπουλος, θα έβγαζε 2,5 χιλιάρικα τον μήνα!
Παράλληλα, θα είχε επιτευχθεί και η πλήρης εκβιομηχάνιση της οικονομίας, κάτι το οποίο σήμερα αποτελεί ανέκδοτο! Συγκεκριμένα, η συμμετοχή της γεωργίας στο ΑΕΠ θα έπεφτε από 15% - που ήταν ήδη χαμηλό – σε 9%, ενώ η συμμετοχή της βιομηχανίας θα ανέβαινε από το 32% - που ήταν ήδη υψηλό – στο 43%!
Και το πλέον απίστευτο: η Ελλάς, από το 1983 περίπου, θα μπορούσε να είχε καταστεί χώρα εξωτερικού δανεισμού! Και αντί να ήμασταν ο ζητιάνος της Ευρώπης που έχουμε γίνει τα τελευταία 20 χρόνια, θα ήμασταν εμείς εκείνοι που θα δανείζαμε κάθε χρόνο το 1% του ΑΕΠ μας σε αναπτυσσόμενες οικονομίες! Νομίζω αυτό τα λέει όλα και μπορώ εδώ να ολοκληρώσω.
Για να συνοψίσω: η ποιοτική διαφορά της ασύλληπτης – ωστόσο πλήρως πραγματοποιήσιμης και επιστημονικά εφικτής – ανάπτυξης που θα επετύγχανε η Ελλάδα του Παπαδόπουλου, σε σύγκριση με το νόθο υβριδικό καθεστώς που μας δυναστεύει τα τελευταία 49 έτη, είναι νομίζω εμφανής. Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο στο τιμόνι, η πλήρης εφαρμογή του προγράμματος εκείνου και η ολοκλήρωση της Μεταπολίτευσης θα ήταν σίγουρη. Και σήμερα, αντί να ζούμε σε μία Ελλάδα όπου το μέλλον νέων ανθρώπων σαν κι εμένα είναι υποθηκευμένο, σε μία Ελλάδα ουραγό των διεθνών εξελίξεων και σε μία Ελλάδα για την οποία δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να είμαστε υπερήφανοι, θα ζούσαμε σε μία Ελλάδα πρότυπη, αυτάρκη, πρωτοπόρα, εύπορη και ισχυρή.
Όλα αυτά, εάν αυτός εδώ ο άνθρωπος είχε αφεθεί να ολοκληρώσει το έργο του! Σε ευχαριστούμε, λοιπόν, Πρόεδρε και ορκιζόμαστε να προσπαθήσουμε να φανούμε αντάξιοι αυτού του οράματος που εσύ ανέπτυξες. Αυτό, ούτως ή άλλως, με προέτρεψες κι εσύ να κάνουμε… Με την εξής μνημειώδη ρήση σου: «Η Ιδέα εγκαταλείπη την θέσιν της μόνον όταν αποθάνη. Και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν!». ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!