ΜΕΡΟΣ Ε’: Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ & ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ ΕΠΟΚ
Συνεχίζοντας τις απαντήσεις μας στα λεγόμενα του κ. Μελέτη Μελετόπουλου θα σχολιάσουμε σήμερα την φράση του, ότι συνέπεια της 21ης Απριλίου υπήρξε «η προδοσία της Κύπρου και η τουρκική εισβολή, την οποία η χούντα δεν αντιμετώπισε αλλά λιποτάκτησε». Είναι μήπως έτσι όπως μας τα λέει ο διδάκτωρ κ. Μελετόπουλος; Στο προηγούμενο άρθρο μας, αποκαλύψαμε όλη την αλήθεια για την ανάκληση της “μεραρχίας”. Τί όμως έπραξε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος για την Κύπρο την περίοδο 1968 - 1973; Την άφησε “αθωράκιστη” όπως συχνά λέγεται, ή αντιθέτως την κατέστησε πάνοπλη; Και ποιοι υπήρξαν εκείνοι που λιποτάκτησαν κατά την τουρκική εισβολή; Εκείνος ή όσοι τον διαδέχθηκαν στη εξουσία; Ας τα εξετάσουμε:
Ἡ ὁργάνωση ἀμύνης τῆς Κύπρου
Τό 1967 ἡ Ἑλλάς δέν διέθετε δυνατότητα ἀποστολῆς ἀεροναυτικῶν δυνάμεων. Ἀρχικά διέθετε μόνο τήν δυνατότητα ἀποστολῆς ἑνός Συντάγματος ΠΖ καί 100 ἀλεξιπτωτιστῶν (σχέδιο “Πυρσός”) καί κατόπιν ἀπέστειλε τήν ΕΛΔΥΚ/Μ, χωρίς ἀεροναυτική κάλυψη. Καί τά δύο ἦσαν σχέδια οὐτοπικά.
Ήδη από το 1968 καθορίσθηκε το πρώτο σχέδιο που προέβλεπε σε περίπτωση τουρκικής αποβατικής ενεργείας στην Κύπρο, το Αρχηγείο Ναυτικού να προωθήση ένα Υποβρύχιο και δύο Τορπιλλακάτους με σκοπό την ενίσχυση συστήματος προειδοποιήσεως και την καταστροφή της εχθρικής αμφίβιας δυνάμεως και το Αρχηγείο Αεροπορίας να στείλει εφ’ άπαξ μία Μοίρα Αεροσκαφών για να προσβάλλει την αποβατική δύναμη από αέρος με το σύνολο των 18 ή 24 αεροσκαφών του. Τούτο ανανεώθηκε και επιβεβαιώθηκε κατά το έτος 1970.[1] Ο Α/ΓΕΕΦ Στρατηγός Χαρ. Χαραλαμπόπουλος (1970 - 1973), γράφει παράλληλα για το έργο στην Εθνική Φρουρά:
«Το 1971 είναι επίσης έτος οργασμού των Επιτελών της Εθνικής Φρουράς για την ισχυροποίησή της. Η αναπροσαρμογή των σχεδίων, η αξιοποίηση των όπλων μας, οι μετακινήσεις οπλισμού ώστε να είναι ομοιόμορφος σε κάθε μονάδα, η αξιοποίηση των όπλων ανατολικής προελεύσεως, η τακτοποίηση των σχεδίων επιστρατεύσεως, η προμήθεια πλατφορμών μεταφοράς αρμάτων μάχης, η συνεχής αεροφωτογράφηση των αμυντικών οργανώσεων των Τουρκοκυπρίων, η εντατική εκπαίδευση στον νυκτερινό αγώνα…».[2]
Τον Ιούνιο του 1971, κατόπιν εντολής του Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγού Οδ. Αγγελή, η Εθνική Φρουρά προέβη στις ακόλουθες ενέργειες για την βελτίωση της αμύνης σε περίπτωση απόβάσεως: Μετέφερε ένα ακόμη Τάγμα Πεζικού υπό την Τακτική Διοίκησι Κυρήνειας, ώστε να ενισχυθή το κύριο σημείο πιθανής αποβατικής ενεργείας καθώς και μία Μοίρα Καταδρομών και μία Πυροβολαρχία μακρού βεληνεκούς στο Μοναστήρι. Παρήγγειλε 5 Μεταφορείς Αρμάτων Μάχης και εγκατέστησε έναν Ουλαμό Αρμάτων Μάχης στην Αμμόχωστο. Υπήγαγε το Τακτικό Συγκρότημα Κυρηνείας στην Διοίκηση Λευκωσίας.
Σε συνάντηση του Α/ΕΔ Οδ. Αγγελή με τον Α/ΓΕΕΦ την ίδια περίοδο, ο πρώτος του είπε: «… Μελετούμε την ενίσχυσή σας με επανδρωμένες μονάδες πεζικού, μέσων αρμάτων, αντιαεροπορικών και αντιαρματικού πυροβολικού, όταν η πολιτική ηγεσία εκτιμήσει, από κοινού με τον ΑΕΔ, ότι η τουρκική ένοπλη επέμβαση είναι αναπόφευκτη ή επικείμενη…».[3]
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1972 ο Α/ΓΕΕΦ Χαραλαμπόπουλος, ενημέρωνε τον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων Οδ. Αγγελή, ότι η Εθνική Φρουρά είχε πλέον καλύψει με ασκήσεις όλους τους πιθανούς χώρους πιθανής τουρκικής αποβάσεως στην Κύπρο.
Το ΓΕΕΦ είχε καταλήξει ότι αν ενεργήσουν ποτέ οι Τούρκοι, θα το πράξουν στην Κυρήνεια. Ο Στρατηγός Αγγελής ενημέρωσε: «Πρέπει να ξέρεις ότι οποιαδήποτε απόφαση της Τουρκίας για ένοπλη επέμβαση, θα γίνει εγκαίρως αντιληπτή. Έχουμε σίγουρο τρόπο να το μάθουμε. Σου λέω επίσης ότι εγώ βρίσκομαι διαρκώς σε εγρήγορση. Θα πάρεις εγκαίρως ενισχύσεις». [4]
Κατά την κριτική του ΓΕΕΦ για την άσκησι “ΟΝΗΣΙΛΛΟΣ 2” ’73 αναλυόταν η αεροναυτική συμβολή της Ελλάδος σε περίπτωση τουρκικής εισβολής:
«Ο πλούς της νηοπομπής της μεταφερούσης την αμφίβιον δύναμιν, καίτοι σχετικώς μικράς διαρκείας, είναι λίαν επισφαλής, δεδομένου ότι προβλέπεται η δράσις των ημετέρων εξ (6) τορπιλλακάτων, ενός υποβρυχίου και δύο εισέτι τορπιλλακάτων ή ενδεχομένως δύο (2) πυραυλακάτων. Τούτο σημαίνει ότι αριθμός πλοίων της εχθρικής νηοπομπής θα βυθισθή ή θα εξουδετερωθή…».[5]
Στίς 22 Ὀκτωβρίου 1973 τό Α.Ε.Δ. συνέταξε νέο Σ.Α.Κ. (Σχέδιο Ἀμύνης Κύπρου) μέ τήν κωδική ὀνομασία “ΑΦΡΟΔΙΤΗ ᾽73” πού προέβλεπε ταχυτάτη ἀνάπτυξη, διασπορά, ἐπάνδρωση πυροβολείων καί στρῶση ναρκοπεδίων ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς Κύπρου. Συγκεκριμένα προέβλεπε:
- Τήν ἀποστολή μίας Μοίρας 18 ἀεροσκαφῶν στήν Κύπρο πού θά ἐνεργοῦσαν ἀπό τά Α/Δ Καστελλίου καί Τυμπακίου Κρήτης ἤ ἀπό τό Α/Δ Σούδας γιά προσβολή τῆς τουρκικῆς ἀποβατικῆς δυνάμεως.
- Τήν προώθηση ἑνός Ὑποβρυχίου τύπου 209 καί δύο Τορπιλλακάτων τύπου “ΝΑΣΤΥ” μέ ἐναλλακτική, δύο νεότευκτων Πυραυλακάτων μέ πυραύλους EXOCET, γιά τήν προσβολή τοῦ τουρκικοῦ ἀποβατικοῦ στόλου.
- Τήν ἐκκαθάριση τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Νήσου μέ ἐνέργεια τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς καί κυρίως ἐξάλειψη τοῦ “θύλακος” τοῦ Κιόνελι μεταξύ Λευκωσίας - Ἀγύρτας. Οἱ δυνάμεις της εἶχαν κατάνεμηθεῖ σέ 5 τομεῖς (Ἀμμοχώστου, Κυρηνείας, Μόρφου, Λεμεσοῦ (Λάρνακος καί Πάφου) μέ μεγαλύτερη βάση στόν τομέα Κυρηνείας. Ἡ ΕΛ.ΔΥ.Κ. παρέμενε ὡς ἐφεδρεία γιά ἐξάλειψη πιθανοῦ προγεφυρώματος τοῦ ἐχθροῦ στά σημεῖα ἀποβάσεως.
- Τό σχέδιο “Βέλος” γιά τήν παράταξη Πυροβολαρχιῶν κατά μῆκος τῶν ἀκτῶν καί φραγμό πυρός πρός ἀνάσχεση τῆς προσεγγίσεως ἀποβατικῶν σκαφῶν στήν ἀκτή.
Τό Σ.Α.Κ. ΑΦΡΟΔΙΤΗ’ 73, ἐγκρίθηκε στό Συμβούλιο Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας τῆς 30ης Ὀκτωβρίου 1973.
Εάν αυτό το σχέδιο είχε εφαρμοσθή από τους διαδόχους του Παπαδόπουλου 9 μήνες αργότερα, η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο θα ήταν σήμερα ανέκδοτο.
Με τα F4E Phantom II, τα Υποβρύχια τύπου 209 και τις Πυραυλακάτους που αγόρασε ο Γ. Παπαδόπουλος και με την απλή εφαρμογή του Σ.Α.Κ. ΑΦΡΟΔΙΤΗ’ 73 που είχε συντάξει, η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο θα ήταν σήμερα ανέκδοτο
Πρός νέο Σύνταγμα τῆς Κύπρου
Ἡ πολιτική τοῦ “Ἑνδοκυπριακοῦ Διαλόγου” τό 1968 - 1971 καί τοῦ “Ἑνισχυμένου Ἑνδοκυπριακοῦ Διαλόγου” τό 1972 - 1973 ἀπέδωσε: Οἱ Τοῦρκοι παραιτήθηκαν ἀπ’ ὅλα τά “συγκυριαρχικά” δικαιώματα καί ὑπαναχώρησαν καί στά “13 σημεῖα” τῶν συνταγματικῶν μεταρρυθμίσεων πού εἶχε προβάλει ὁ Μακάριος. Τό Νέο Σύνταγμα τῆς Κύπρου προέβλεπε κατά τομείς:
Ἐκτελεστική ἐξουσία
- Κατάργηση τοῦ τουρκικοῦ “βέτο”.
- Κατάργηση τοῦ δικαιώματος “μονομεροῦς ἐπεμβάσεως”.
- Δραματική μείωση τῶν ἐξουσιῶν τοῦ Τούρκου Ἀντιπροέδρου.
- Δραστικό περιορισμό τῶν τούρκων ὑπουργῶν.
Νομοθετική εξουσία
- Κατάργηση τῆς χωριστῆς τουρκικῆς βουλῆς καί συγκρότηση ἐνιαίας Βουλής μέ δύο Τμήματα.
- Ἔλληνα Πρόεδρο Βουλῆς καί Ἔλληνα τόν ἔνα ἀπό τούς δύο Ἀντιπροέδρους της.
- Δραματική μείωση τῶν Τούρκων βουλευτῶν σέ 15, ἔναντι 60 Ἑλλήνων.
- Κατάργηση χωριστῆς πλειοψηφίας τῶν Τούρκων βουλευτῶν γιά τήν ψήφιση τῶν νόμων.
Διοίκησις
- Μείωση τῆς τουρκικῆς συμμετοχῆς στήν Διοίκηση ἀπό 30% σέ 18%.
Δικαστική ἐξουσία
- Κατάργηση τῶν δύο Ἀνωτάτων Δικαστηρίων (Συνταγματικό καί Ἀνώτατο Πολιτικό) καί συγκρότηση ἐνιαῖου Ἀνωτάτου Δικαστηρίου μέ 6 Ἑλληνοκυπρίους καί 3 Τουρκοκυπρίους δικαστές.
Τοπική Αὐτοδιοίκησις
- Κατάργηση τῶν “κοινοτικῶν συνελεύσεων” τῶν Τουρκοκυπρίων καί ἐποπτεία τῶν τουρκοκυπριακῶν κοινοτικῶν ὑποθέσεων ἀπό τό ἀντίστοιχο τμῆμα τῆς Βουλῆς ὑπό τήν προεδρία τοῦ Τούρκου Ἀντιπροέδρου.
- Ὀργανικό Νόμο γιά καθορισμό τῶν τοπικῶν ὑποθέσεων καί ὅχι ρύθμιση ἀπ’ εὐθείας ἀπό τό Σύνταγμα ὅπως ἤθελαν οἱ Τοῦρκοι.
- Ἑνοποίηση τῶν Δήμων πού διαχώριζε ἡ Ζυρίχη καί αἱρετά “Συμβούλια Τοπικῆς Διοικήσεως” γιά τίς ἀποφάσεις τοπικῶν ζητημάτων.
- Διατήρηση τῶν μικτῶν χωριῶν καί ἀνασύσταση ὅσων ὑπῆρχαν μέχρι 21/12/1963. Τεράστια ἑλληνική ἐπιτυχία πού ἀπέτρεπε τήν “καντονοποίηση” τῆς Κύπρου καί ἐξάλειφε τούς “θύλακες”.
Θά ὑπήγοντο στήν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς καί θά εἶχαν μικτό αἱρετό συμβούλιο κατ’ ἀναλογίαν πληθυσμοῦ.
Ἡ λύση τοῦ Κυπριακοῦ εἶχε σχεδόν ἐπιτευχθῆ. Τό Νέο Σύνταγμα τῆς Κύπρου ἦταν ἔτοιμο καί οἰκοδομούσε μία ἐντελῶς ἑλληνική κατάσταση στήν Κύπρο:
* Ἔληγε ἡ “συγκυριαρχία” τῶν Συνθηκῶν Ζυρίχης Λονδίνου.
* Ἔληγε ἡ “de facto” διχοτόμηση, οἱ τουρκικοί “θύλακες” καί ἡ διαβόητη “πράσινη γραμμή”.
* Κατηργεῖτο τό τουρκικό “βέτο” καί τό δικαίωμα “μονομεροῦς ἐπεμβάσεως” μέ βάση τό ὁποῖο η Τουρκία στήριξε νομικά τόν “ΑΤΤΙΛΑ” λίγους μῆνες ἀργότερα.
Ἡ κυριαρχία σέ Ἕβρο καί Αἰγαῖο
Τήν περίοδο 1967 - 1973 οἱ ἐξοπλισμοί τῶν Ε.Δ. ἐξ ἐθνικῶν πόρων, ὑπῆρξαν οἱ μεγαλύτεροι πού ἔγιναν μετά τόν πόλεμο. Ἀποτέλεσμά τους ὑπῆρξε:
α) Ἡ ἀνατροπή τοῦ συσχετισμοῦ δυνάμεων μέ τήν Τουρκία ἀπό 4 πρός 10, σέ 7 πρός 10.
β) Ἡ ἐπίτευξη ἰσορροπίας χερσαίων δυνάμεων.
γ) Ἡ ποιοτική ἀεροναυτική ὑπεροπλία τῆς Ἑλλάδος.
δ) Ἡ αὐτόνομη γεωστρατηγική κάλυψη τοῦ ἐνιαίου Ἑλλαδοκυπριακοῦ χώρου.
Στά μέτωπα Ἕβρου και Αἰγαίου ἡ Ἑλλάς εἶχε πετύχει σαφή κυριαρχία:
Ἕβρος: Τό 1967 διέθετε μόνο 3 Ἐπιλαρχίες Μέσων Ἁρμάτων ἔναντι 10 τουρκικῶν! Τό 1973 διέθετε πλέον 9 Ἐπιλαρχίες Μέσων Ἁρμάτων (μέ δυνατοτητα ἐνισχύσεως μέ ἀκόμη 4 ἀπό τήν Κεντρική Μακεδονία) ἔναντι 14 τουρκικῶν. Διέθετε ἐπιπλέον τό συγκριτικό πλεονέκτημα τῶν συγχρόνων ἁρμάτων ΑΜΧ - 30, ἔναντι τῶν πεπαλαιωμένων τουρκικῶν.
Αἰγαῖο: Τό 1967 δέν διέθετε καμμία ἀεροναυτική ἰσορροπία ἔναντι τῶν Τούρκων. Τό 1973 καί ἔπειτα, διέθετε συντριπτική ποιοτική ἀεροναυτική ὑπεροπλία ἔναντι τῶν Τούρκων: Τά Ὑποβρύχια τύπου 209 καί οἱ Πυραυλάκατοι ἐξασφάλιζαν ὑπεροχή στήν θαλασσα. Τά F4E Phantoms II διασφάλιζαν τήν κυριαρχία στόν ἀέρα. Ἡ Ἑλλάς εἶχε τήν δυνατότητα πλήρους κυριαρχίας σέ ἀέρα καί θαλασσα ἐντός 48 ἤ 72 ὡρῶν.
Τό 1967 οἱ νῆσοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου ἦσαν ἀποστρατικοποιημένες. Διέθεταν μόνο τμήματα Χωροφυλακῆς καί Τ.Ε.Α. (πολίτες ἐθνοφύλακες) μέ ὑποτυπώδη ὁπλισμό. Ἀπό τό 1968, ἄρχισαν ἐκτενῆ ὀχυρωματικά ἔργα καί μυστικές ἀποστολές ὑλικοῦ καί στρατιωτικῶν τμημάτων. Ἀκόμη καί τά ὄρη τῶν νήσων ἀνασκάφθηκαν καί μέσα σέ αὐτά δημιουργήθηκαν καλυμμένες βάσεις ὁπλικῶν συστημάτων. Τό 1973 πλέον, ὅλες οἱ νῆσοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, διέθεταν Τακτικά Συγκροτηματα μέ ἅρματα, ἀντιαεροπορικά συστήματα Bofors, Πυροβολικό, ἀντιαρματικά μέσα καί ἐπάκτιες ὀχυρώσεις μέ ὁπλισμένο σκυρόδεμα.
Παράλληλα, μερίμνησε γιά τήν πυκνή κατοίκηση τῶν ἀκριτικῶν νῆσων, μέ ἐπιδοτήσεις σκαφῶν καί παραχωρήσεις μέχρι 4 στρεμμάτων γιά μόνιμη ἐγκατάσταση, ἐνῶ ἀνέθεσε στόν Ναύαρχο Χανίδη, σέ συνεννόηση μέ τόν ἐφοπλιστή Λέοντα Λαιμό γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν Οινουσῶν ὡς σημαίας εὐκαιρίας.[6]
Ἀπό τό 1973 καί ἔπειτα, ἡ Ἑλλάς διέθετε για πρώτη φορά ὅλες τίς προϋποθέσεις γιά:
α) Νά συντρίψη τόν “ΑΤΤΙΛΑ” καί νά κηρύξη τήν Ἔνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα,
β) Νά ἀντιμετωπίση μία εὐρύτερη Ἑλληνοτουρκική σύρραξη μέ ἐπιτυχία,
γ) Νά πάρη τήν “ρεβάνς” γιά τήν Μικρασιατική κατάστροφή.
Αὐτοί πού διαδέχθηκαν τήν Κυβέρνηση Γ. Παπαδοπούλου δέν μπόρεσαν ἤ δέν θέλησαν νά ἐκμεταλλευτοῦν αὐτό τό πλεονέκτημα πού τους κληροδότησε.
Ἡ τελευταία εὐκαιρία καί ἡ προδοσία
Ὅπως εἶναι σαφές, ἡ περίοδος Γ. Παπαδοπούλου (1968 – 1973) ὑπῆρξε ἡ τελευταία μεγάλη εὐκαιρία τοῦ Κυπριακοῦ:
Τό ἐθνικό ζήτημα ἔβαινε πρός τήν λύση του μέ ἕνα νέο Σύνταγμα πού οἰκοδομοῦσε μία ἀδιαίρετη “Ἑλλάδα τοῦ Νότου”, χωρίς “θύλακες”, χωρίς “πράσινη γραμμή”, χωρίς δικαιώματα τουρκικοῦ “βέτο” καί “μονομεροῦς ἐπεμβάσεως”. Καί μέ ἄνοικτη τήν θύρα γιά τήν μελλοντική Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα. Ἡ ἀνατροπή τοῦ Γ. Παπαδοπούλου καί τῆς πολιτικῆς του ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τοῦ δράματος καί τῆς προδοσίας τῆς Κύπρου:
Ὁ Δημήτριος Ἰωαννίδης, δημιούργησε ἕνα καθεστώς παντελοῦς ἀνευθυνότητος καί ἀκυβερνησίας, τό ὁποῖο ἀνέτρεψε κάθε πολιτική τοῦ Γ. Παπαδοπούλου στό Κυπριακό:
- Ἔπεσε στήν “παγίδα” μίας “τεχνητῆς προκλήσεως” πού εἶχε δρομολογηθῆ ἀπό σκοτεινά κέντρα ἐξουσίας ἤδη.
- Ἐξαπέλυσε ἕνα ἀναίτια αἱματηρό “πραξικόπημα” κατά τοῦ Μακαρίου χωρίς νά λάβη κάν τά στοιχειώδη μέτρα πιθανῆς τουρκικῆς ἀντιδράσεως.
- Κατά τήν εἰσβολή τοῦ “ΑΤΤΙΛΑ Ι”, δέν τήρησε τήν ἐφαρμογή τοῦ Σ.Α.Κ. “ΑΦΡΟΔΙΤΗ ᾽73” μέ τό ὁποῖο ὁ ἀποβατικός στόλος τῶν Τούρκων θά εἶχε βρεθῆ στον βυθό τοῦ Αἰγαίου.
- Ἄφησε τό ΓΕΕΦ ἐντελῶς ἀκέφαλο καί ἀκατεύθυντο νά δώση τήν μάχη στήν Κύπρο.
- Δέν ἀντέδρασε ὅταν οἱ Ἀρχηγοί τῶν Ἐπιτελείων “παράκουσαν” τήν "ἐντολή” του νά κτυπηθοῦν οἱ Τοῦρκοι, ἔστω καί ἀργά…
Ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ κατάρρευσίς του ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ἤδη καταλάβει τό 4% τῆς Κύπρου καί τήν πόλη τῆς Κυρήνειας…
Ὁ Κων/νος Καραμανλῆς ἐπανῆλθε ἀπό τούς Ἀρχηγούς τῶν Ἐπιτελείων πού ἀρνήθηκαν τήν ἀποστολή ἀεροναυτικῶν δυνάμεων στήν Κύπρο καί ἀνέτρεψαν τόν “φιλοπόλεμο” Ἰωαννίδη (Γκιζίκη, Μπονάνο, Ἀραπάκη, Παπανικολάου, Γαλατσάνο). Μετά τό 1955, αὐτή ἦταν ἡ δεύτερη φορά πού κέρδιζε τήν πρωθυπουργία ἐλέῳ Κύπρου… Ὁ Καραμανλῆς ἐκπλήρωσε φαίνεται τίς δεσμεύσεις του γιά τήν ἐπιστροφή του, ὅπως αὐτές ἐπισφραγίσθηκαν στίς συναντήσεις του μέ τόν Kissinger (Αὔγουστος 1973) καί μέ τόν Ἐτσεβίτ καί Kissinger (Μάϊος 1974). Ἔτσι:
-Ἀποδέχθηκε τό ἐθνικό ὄνειδος τῆς «Διακηρύξεως τῆς Γενεύης» ἡ ὁποία ὑπῆρξε μία ἄνευ ὅρων παράδοση, πού ἀνεγνώριζε τά στρατεύματα κατοχῆς, τήν διχοτόμησι τῆς Κύπρου καί τήν ὑποχώρηση ὅσων εἶχε κατακτήσει ἡ Ἐθνική Φρουρά στό πεδίο τῆς μάχης!
- Δέχθηκε ἀδιαμαρτύρητα τήν παραβίαση “καταπαύσεως πυρός”, ἀφήνοντας τούς Τούρκους ἀνενόχλητους νά προχωρήσουν ἀπό τήν κατοχή τοῦ 4%, στήν κατοχή τοῦ 12% τῆς Κύπρου μέσα σέ λίγες ἡμέρες.
- Στίς 14 Αὐγούστου 1974 ἡ Τουρκία ἐξαπέλυσε τήν δεύτερη φάση τῆς εἰσβολῆς στήν Κύπρο. Καί ἐκεῖνος ὡς Πρωθυπουργός ἀνεφώνησε τό ἀδιανόητο «Ἡ Κύπρος κεῖται μακράν!...».
Μέ τόν Καραμανλή, ὁλοκληρώθηκε ἡ τραγωδία τῆς Κύπρου. Ὅταν ἀνέλαβε τήν ἐξουσία, οἱ Τοῦρκοι κατεῖχαν τό 4% καί ἐπί πρωθυπουργίας του ἔφτασαν στήν κατοχή τοῦ 38% τῆς Κύπρου!
Αὐτοί πού διαδέχθηκαν τον Γ. Παπαδόπουλο στην εξουσία δέν μπόρεσαν ἤ δέν θέλησαν νά ἐκμεταλλευτοῦν τά ασύγκριτα πλεονεκτήματα πού τους κληροδότησε
Ιδού λοιπόν η αλήθεια κ. Μελετόπουλε για το ποιοί πρόδωσαν την Κύπρο και ποιοι λιποτάκτησαν κατά την τουρκική εισβολή…
ΑΥΡΙΟ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ ΜΑΣ ΣΤΟΝ κ. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟ…
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 45
[2] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 81
[3] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 90 - 91
[4] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 180-181
[5] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 218
[6] Ὑπό μελέτη, ἦταν καί ἡ συνεννόηση μέ τό Ἵδρυμα Γκουλπεκιάν, γιά τήν παραχώρηση μίας ἀκριτικής νῆσου στούς Ἀρμενίους (οἱ ὁποίοι δέν είχαν κράτος), γιά τήν διοργάνωση ὅλων τῶν ἐκδηλώσεών τους.