ΜΕΡΟΣ Γ': Η 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ & Ο Μ. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ ΕΠΟΚ
Συνεχίζοντας την απάντησή μας στο κ. Μελέτη Μελετόπουλο, ας εξετάσουμε ακόμη ένα απόσπασμα του σχολίου του στο προφίλ του, που ανάρτησε στις 21 Απριλίου 2020: Μας λέει λοιπόν ο κ. Μελετόπουλος, ότι στην 21η Απριλίου οφείλεται: «η ανάδειξη μίας ολόκληρης γενιάς ψευδοαριστερών "αντιστασιακών" των παρισινών καφενείων, η επιβολή ιδεολογικής τρομοκρατίας της αριστεράς μετά την πτώση της δικτατορίας». Ας το εξετάσουμε:
Ὁ “Ἀνένδοτος Ἀγῶν”, ἀρχή τῆς “ἀριστεροκρατίας”
Στίς εκλογές του 1956, δημιουργήθηκε η σύμπηξις τοῦ πρώτου μεταπολεμικοῦ “Λαϊκοῦ Μετώπου” ΕΔΑ (ΚΚΕ) - ἀστικῶν κομμάτων. Και στις εκλογές του 1958 η ΕΔΑ (ΚΚΕ) γινόταν Ἀξιωματική Ἀντιπολίτευσις. Ήταν τα προεόρτια…
Στίς 14/11/1961 ο Γεώργιος Παπανδρέου κήρυττε τον “Ἀνένδοτο Ἀγώνα”. Ὁ “ἀσκός τοῦ Αἱόλου” ἄνοιξε. Μέ ἕναν εὐφυή ἐλιγμό του τό ΚΚΕ, ὑπεστήριξε καί “καπέλωσε” τόν “ἀνένδοτο ἀγώνα”, διεξήγαγε κοινό πολιτικό ἀγώνα μέ τήν Ε.Κ. στό πεζοδρόμιο, συνέπηξε Ἑνιαῖο Μέτωπο μέ τήν βάσι του, ἔθεσε ὑπό τόν ἔλεγχό του τόν μηχανισμό, τίς ὀργανώσεις, τόν τύπο καί κατάφερε νά διεισδύση στόν χῶρο τοῦ Κέντρου. Πήρε τά ἡνία τῶν κινητοποιήσεων ἀπό τό Κέντρο, καί συγκρότησε ἕναν ἀξιόλογο μηχανισμό ἐξαπολύσεως ταραχῶν.
Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τόν Αὔγουστο ἤδη τοῦ 1961, στό 8ο Συνέδριο τοῦ ΚΚΕ, ἐπισημαίνετο: «Τό ΚΚΕ τονίζει τήν ἀνάγκη νά εἶναι ὁ λαός ἕτοιμος γιά τόν ἄλλο, τόν μή εἰρηνικό δρόμο»! Πράγματι τό ΚΚΕ, μέ τήν ἐκμετάλλευση τοῦ “ἐμφυλίου πολέμου” μεταξύ τῶν δυό μεγάλων ἀστικῶν κομμάτων (ΕΡΕ καί Ε.Κ.), ἔθεσε σέ ἐφαρμογή τήν περιβόητη κομμουνιστική ”τακτική τοῦ σαλαμιοῦ”: Τό πρῶτο στάδιο τῆς “τακτικῆς τοῦ σαλαμιοῦ” διήρκεσε τήν περίοδο 1962 - 1963: Δημιούργησε τόν “ἀντιφασιστικό συνασπισμό” Ε.Κ. - ΕΔΑ κατά τῆς Ε.Ρ.Ε. Και πέτυχε την ἥττα τῆς Δεξιᾶς, (με την λιποταξία του Καραμανλή στο εξωτερικό) τήν διείσδυσι στό Κέντρο καί τήν μετάλλαξη τοῦ τελευταίου, σέ “μετωπικό” ὀργανισμό συνοδοιποριακοῦ τύπου.
Η άνοδος στην εξουσία της Ενώσεως Κέντρου (Ε.Κ.) μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, (Νοέμβριος 1963 & Φεβρουάριος 1964) όξυνε και άλλο τα πράγματα.
Στίς 16/2/1965 ὁ Παν. Κανελλόπουλος τόνιζε: «Ὁ ”ἀνένδοτος ἀγών” εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἄνοιξε τήν κοίτην εἰς τήν ὁποίαν εἰσέρρευσαν κατά κύριον λόγον, τά βίαια ὕδατα τοῦ κομμουνισμοῦ».
Ἀλλά καί ὁ Γεώργιος Ράλλης, σέ ἄρθρο του στήν “Καθημερινή” τόν Φεβρουάριο τοῦ 1965, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ἔγραφε: «Ὡς πολιτικῶς καί ἰδεολογικῶς ἀκροβατικόν συγκρότημα, ἡ Ἕνωσις Κέντρου ὑπό τόν κ. Γ. Παπανδρέου ἐνεφανίσθῃ εἰς τάς ἐκλογάς τῆς 16ης Φεβρουαρίου διά νά ἐξελιχθῇ εἰς Κερενσκειάδα!».
Στίς 2 Ἰουνίου 1964, ὁ τότε Διευθυντής τῆς Ὑπηρεσίας Πληροφοριῶν καί Διαφωτίσεως τοῦ Ὑφ/ργείου Τύπου, Συνταγματάρχης ἐ.ἀ. Ἀπόστολος Ἀναστασίου -ἔμπιστος τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου- τοῦ ὑπέβαλε Ἔκθεσι στήν ὁποία ἀνέφερε μεταξύ ἄλλων: «...ἔχει τεθεῖ εἰς ἐφαρμογήν πλῆρες σχέδιον ἐπικρατήσεως ἐν Ἑλλάδι τοῦ κομμουνισμοῦ… Ὁ κίνδυνος ἐκ τῆς ὅλης κομμουνιστικῆς δράσεως, ὡς ἐφαρμόζεται σήμερον, εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικός».
Στίς 12 Ἰουλίου 1964 ὑπέβαλε Ἔκθεσι καί πρός τό Ἀνώτατο Συντονιστικό Συμβούλιο, ὅπου κατέληγε στά ἑξῆς συγκλονιστικά: «…Τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς ἐθνικῆς μας ἀσφαλείας εὑρίσκονται εἰς τήν διάθεσιν τῶν καθοδηγητῶν καί θεωρητικῶν τοῦ ΚΚΕ… ἡ κατάστασις παρουσιάζεται τραγική, πάσα δέ λεπτομερής περιγραφή αὐτῆς θά ἀπέβαινεν ἀπίστευτος… Ἐργατικά Σωματεῖα, Πανεπιστήμια καί Νεολαία ἐν γένει, σύλλογοι καί ἐν συνέχειᾳ δῆμοι καί κοινότητες ἀπετέλεσαν ἐν πολλοίς τήν πρώτην λείαν τῆς κομμουνιστικῆς ἐξορμήσεως. Ἡ συγκρότησις καί δραστηριότης τῶν Λαμπράκηδων, ἀπό τοῦ μηνός Μαρτίου 1964, ἄφησε νά διαγράφεται λίαν ζοφερά προοπτική διά τήν ἐξέλιξιν καί τό περαιτέρω ἔργον τῆς νεωτέρας αὐτῆς ΕΠΟΝ. Μία πληγή ἔχει ἀνοίξει καί φρονῶ ὅτι θά ρεύση ἀρκετόν αἷμα διά νά κλείση… Ὕποπτα ἐθνικῶς πρόσωπα εἰσέδυσαν εἰς ἐξαιρετικῶς σημαντικάς θέσεις. Ἡ κατασκοπεία ὀργιάζει καί φθάνει ἀνέτως μέχρι τῶν ὑπουργικῶν γραφείων… Πρέπει νά θεωρηθῆ βέβαιον ὅτι ἡ Ἑλλάς βαίνει προοδευτικά, ἀσφαλῶς καί μέ ἀκρίβειαν εἰς τήν ἀπεχθῆ ἀγκάλην τοῦ διεθνοῦς κομμουνισμοῦ καί πιθανῶς χωρίς θεαματικάς ἐπαναστάσεις…»!
Στίς 19 Φεβρουαρίου 1965, ὁ ἀρχηγός τῆς Ε.Ρ.Ε. Παν. Κανελλόπουλος ἔλεγε: «Δέν θά ἐπιτρέψωμεν νά γίνη ἡ βόρειος Ἑλλάς, βόρειον Βιετνάμ… Ἕνας βίαιος ἄνεμος ΕΑΜισμοῦ πνέει εἰς τήν ὕπαιθρον… ἀφανῶς, ὑπούλως, εἰσδύει παντοῦ καί ἐπικρατεῖ βαθμιαίως ὁ Κομμουνισμός, χωρίς νά μάς δίδῃ κάν τήν εὐκαιρίαν τῆς κατά μέτωπον, ἀνοικτῆς κατ᾽ αὐτοῦ μάχης».
Στίς 22 Φεβρουαρίου 1965, ὁ Διευθυντής τοῦ Α2/ΓΕΣ Ταξίαρχος Χαρίλαος Τσεπαπαδάκης -ἔμπιστος τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου- ἀπέστειλε ἀπόρρητη ἔκθεσι στόν πρωθυπουργό κατά τήν ὁποία τόνιζε μεταξύ ἄλλων: «Κατά τό ΚΚΕ, τό σημερινόν κλίμα τῆς Ἑλλάδος εἶναι λίαν εὐνοϊκόν διά τήν προπαρασκευήν κάi πραγματοποίησιν τοῦ 4ου γύρου…»
Ἡ ἔκθεσις ἐδημοσιεύθη στίς 9/2/1966 ἀπό τόν βουλευτή Ἰσαάκ Λαυρεντίδη, καί ἔκαμε τόν Π. Κανελλόπουλο νά ἀναφωνήση ἀπό τήν Βουλή: «Ἀνησυχῶ διά τήν ἐπιβίωσιν τοῦ Γένους μας, τό ὁποῖον εἶναι ὀλιγάριθμον. Θά χαθῶμεν ὡς Γένος…»!
Ἡ λαίλαπα τοῦ 1965 - 1967
Στίς 15 Ἰουλίου 1965, ἡ Χώρα θά εἰσέλθη στήν πλέον τραγική καί θυελλώδη φάσι τῆς ἐθνικῆς κρίσεως Ἡ ἀποκάλυψις τοῦ ΑΣΠΙΔΑ καί τῶν δεσμῶν του μέ τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου, τίναξε στόν ἀέρα τήν εὔθραυστη κυβέρνησι τῆς Ε.Κ. Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθηκε. Ὅμως, μεγάλο τμῆμα τῆς Ε.Κ. διαφώνησε καί τό κόμμα διασπάσθηκε. Ἡ Κυβέρνησις Γ. Νόβα πού ὁρκίστηκε μία ὥρα μετά, ὑπῆρξε ἡ πρώτη της λεγομένης “ἀποστασίας”. Ἡ σύγκρουσις Βασιλέως - Πρωθυπουργοῦ θά ὁδηγήση σέ συνθῆκες ἀντίστοιχες μέ τόν Ἐθνικό Διχασμό τοῦ 1915. Παράλληλα, οἱ δρόμοι τῶν Ἀθηνῶν θά ἔφερναν στήν μνήμη εἰκόνες τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944!
Ἀπό 15 Ἰουλίου ἕως 24 Σεπτεμβρίου 1965 ἀρχίζει ἡ λεγομένη «συμφορά τῶν 70 ἡμερῶν»: 400 “μετωπικές” διαδηλώσεις, αἱματηρές ὁδομαχίες, θύματα καί τραυματίες ἐκατέρωθεν. Οἱ ἀπεργίες παραλύουν τά πάντα καί φθάνουν τίς 1377 ἀπό τό 1963. Τό ΚΚΕ ἐνώνει καί καθοδηγεῖ τίς ἔξαλλες μάζες τοῦ Κέντρου σέ αἱματηρές κινητοποιήσεις πού παραλύουν τά πάντα. Στίς 21 Ἰουλίου 1965, σκοτώνεται ὁ φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας καί τραυματίζονται 200 ἀστυνομικοί καί διαδηλωτές. Ἡ Βουλή μετατρέπεται κυριολεκτικά σέ ”ἀρένα” μέ τούς βουλευτές νά χειροδικούν μεταξύ τους.
Ἀπό τήν «Καθημερινή» ἡ Ἑλένη Βλάχου προειδοποιεῖ στίς 1/8/1965: «Ὁ Τόπος ζῆ ἡμέρας Δεκεμβρίου 1944 ἐνθυμεῖται καί ἀνησυχεῖ!».
Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, δηλώνει σέ Ρ/Φ σταθμό τῆς Ἀμερικῆς: «Εἶμαι ὑπέρ τῆς λαϊκῆς ἐξεγέρσεως»!
Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου ἐξηγεῖ στόν συνεργάτη του Σταῦρο Κωστόπουλο: «Ἄκου Σταῦρο, μέ τήν δάδα τῆς ΕΔΑ θ᾽ ἀνάψω μίαν πυρκαϊάν ἀπό τόν Ταίναρον μέχρι τῆς Ροδόπης διά νά καύσω τήν Δεξιάν!».[1]
Τό “Λαϊκό Μέτωπο” Ε.Κ. - ΕΔΑ (ΚΚΕ) πού σμιλεύθηκε τό 1961 - 63 καί ἐπισφραγίστηκε τό 1964 - 65, ἄρχισε νά δρᾶ ἀνατρεπτικά τό 1965 - 67.
Ὁ κομμουνιστής Πότης Παρασκευόπουλος μάλιστα ἔγραψε ὅτι: «Ἡ ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ ἐκτιμοῦσε ὅτι ἡ χρεωκοπία τῆς Κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου ἔφερνε πιό κοντά στήν ἐξουσία τήν Ἀριστερά».[2]
Τήν 1η καί 2α Σεπτεμβρίου 1965 γίνονται δυό ἔκτακτα Συμβούλια τοῦ Στέμματος κατά τά ὁποῖα ὅλοι οἱ πολιτικοί ἡγέτες ἐπιβεβαιώνουν κατά τρόπο τρομακτικό τήν κομμουνιστική ἀπειλή. Ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος δήλωνε:
«Μετά τόν συμμοριτοπόλεμον, διά πρώτην φοράν κατέχουν ἐν πολλοῖς τήν ὑπαιθρον, ἀλλά καί πολλούς συνοικισμούς ἔξω τῶν Ἀθηνῶν καί πολλά προάστια τά οποία ἀπειλοῦν… Εἰς τάς πόλεις, ὄχι μόνο τάς μικράς, ἀλλά καί εἰς τήν Πρωτεύουσαν, ἔχουν ὀργανωθῆ δυνάμεις κρούσεως τοῦ κομμουνισμοῦ… Φοβούμεθα διά τήν επιβίωσιν τοῦ Ἔθνους μας… Ἡ Χώρα ἀπειλεῖται ἀπό ἐμφύλιον πόλεμον… Ἔχομεν φθάσει εἰς το ὅριον τῶν καιρῶν. Θα ἀρχίσωμεν νά γλιστρῶμεν, νά πίπτωμεν, ἡ Ἑλλάς, ὁ Θρόνος, τά πάντα»
Στίς 8 Μαρτίου 1966, σέ σύσκεψι ὑπό τήν προεδρία τοῦ πρωθυπουργοῦ Στεφ. Στεφανοπούλου, σύσσωμη ἡ ἡγεσία τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων ἐξέθεσε τό μέγεθος τῆς κομμουνιστικῆς ἀπειλῆς: Ὁ Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κων/νος Τσολάκας μεταξύ ἄλλων εἶπε: «Ἀντιμετωπίζομεν μίαν πλήρη καί ὁλοκληρωμένην ὀργάνωσιν τοῦ κομμουνισμοῦ, καθ᾽ ὅλην τήν ἔκτασιν τῆς χώρας. Ὀφείλομεν νά ἀναγνωρίσωμεν ὅτι ὑπάρχει εὐρεία καί βαθεία διείσδυσις κομμουνιστική… Εἰς τήν νεολαίαν, εἰς τόν συνδικαλισμόν, εἰς τούς ἀγρότας, εἰς τόν κρατικόν μηχανισμόν καί εἰς τάς Ἑνόπλους Δυνάμεις ἀκόμη…». Ὁ Διευθυντής τῆς ΚΥΠ ἀντιστράτηγος Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος ἐπίσης ἐπεσήμανε: «Προσπάθεια τοῦ ΚΚΕ: Ἡ ὀργάνωσις πρός δυναμικήν ἀναμέτρησιν, δυναμικήν ἐπιβολήν… Ὑποθέτων τό ΚΚΕ ὅτι εἶναι δυνατόν νά μή γίνουν ἐκλογαί, προπαρασκευάζει τήν δυναμικήν ἀναμέτρησιν…». Ὁ Διευθυντής Γ.Δ.Ε.Α. (Γενική Διεύθυνσις Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας) ἀντιστράτηγος Σοφοκλῆς Τζανετῆς: «… ἡ κομμουνιστική ἀπειλή ἐκτιμᾶται ὡς σοβαρά».
Ἀλλά καί τό ἴδιο τό ΚΚΕ δέν ἀπέκρυπτε τίς προθέσεις του. Στό σοβιετικό περιοδικό “Προβλήματα Εἰρήνης καί Σοσιαλισμοῦ” στίς ἀρχές τοῦ 1966, ὁ Λ. Στρίγκος ἔγραφε: «Ὁ δρόμος γιά τήν δημοκρατική (sic) πορεία τῆς Χώρας ἄνοιξε. Ἡ σύγκρουση ἀπό τά σκοτεινά παρασκήνια, μεταφέρθηκε στό στίβο τῆς ἀνοιχτῆς πάλης…»
Ὁ Δ. Παρτσαλίδης τόν Ἰούνιο τοῦ 1966 ἐπίσης, ἔγραφε στήν “Αὐγή”: «Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί γιά τήν ἔνοπλη σύγκρουση». Καί ὁ Κ. Φιλίνης στήν “Ἑλληνική Ἀριστερά” συμπλήρωνε: «Εἶναι ἀνάγκη γιά τό δημοκρατικό (sic) κίνημα τῆς Χώρας μας ν’ ἀνεβάζει τήν ἑτοιμότητά του καί γιά τήν περίπτωση τοῦ μή εἰρηνικοῦ δρόμου».
Πλέον ἀποκαλυπτικός ὅμως, ἦταν ὁ λόγος τοῦ Μανώλη Γλέζου στό Συνέδριο τῆς ΕΔΑ στίς 25 καί 26 Μαΐου 1966 ὅπου περιέγραψε μέ ἀκρίβεια τίς 4 φάσεις τῆς “τακτικῆς τοῦ σαλαμιοῦ” γιά τήν κομμουνιστική κατάληψι τῆς ἐξουσίας: «Πρώτη φάση: θά στηρίξουμε τήν Κυβέρνηση τῆς Ἑνώσεως Κέντρου. Δεύτερη φάση: θά συμμετέχουμε στήν Κυβέρνηση τῆς Ε.Κ. Τρίτη φάση: θά εἴμαστε ἐμεῖς Κυβέρνηση καί θά συμμετέχουνε ἐκεῖνοι (σ.σ. ἡ Ε.Κ.) Τέταρτη φάση: θά εἴμαστε μόνοι μας Κυβέρνηση».
Ἐν μέσω αὐτῆς τῆς καταστάσεως, ὁλόκληρος ὁ πολιτικός κόσμος ἔκρουε τόν κώδωνα τοῦ ἐθνικοῦ κινδύνου: Ὁ Παν. Κανελλόπουλος ἀπευθυνόμενος πρός τήν Ἐθνική Ἕνωσι Δικηγόρων μέ τραγικότητα ἔλεγε στίς 12 Μαρτίου 1966: «…Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά παύσωμεν νά εἴμεθα Ἑλλάς διά πρώτην φοράν εἰς τήν ἱστορίαν!…
Ὁ Γ. Ράλλης, στίς 14 Φεβρουαρίου 1967, ἔλεγε μεταξύ ἄλλων: «Ἡ Ἕνωσις Κέντρου κατέστῃ ὁ Δούρειος Ἴππος τόν ὁποῖον οἱ κομμουνισταί ἔστησαν μέσα εἰς τό ὀχυρόν τῆς ἀστικῆς Ἑλλάδος. Καί ἐάν δέν ἐπαγρυπνῶμεν καί δέν εὑρισκόμεθα νυχθημερόν μέ τό δάκτυλον εἰς τήν σκανδάλην, ἡ κοιλία τοῦ Ἵππου θά ἀνοίξῃ εἰς μίαν στιγμήν ἀνύποπτον διά νά ἐκχυθῇ ἡ καταλυτική τῶν πάντων ἐπανάστασις… Οἱ κομμουνισταί, χωρίς οἱ ἴδιοι νά καταβάλλουν ἰδιαιτέραν τινά προσπάθειαν, ἀναμένουν νά διαβρωθῇ καί ὑπονομευθῇ πλήρως τό ἐθνικόν καθεστῶς, ὁπότε θά ἐπιχειρήσουν τήν τελι-κήν ἐξόρμησιν διά νά ἐπιτύχουν -χάρις εἰς τήν κεντροαριστεράν- ἐκεῖνο πού δέν ἐπέτυχαν τό 1944, τό 1946 - 49, τό 1956…».
Στίς 9 Μαρτίου 1967 ἡ Κυβέρνησις διαλύει τήν Βουλή χωρίς νά τολμήση νά ζητήση ψῆφο ἐμπιστοσύνης, ἐνῶ ὁ Πρέσβυς τῶν ΗΠΑ Τάλμποτ σέ ἔκθεσί του πρός τό Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ἔγραφε: «...ὑπάρχει κίνδυνος πρώτης τάξεως χάους. Ἡ Χώρα ὁδηγεῖται σέ μιά ἄγρια συμπλοκή... Οἱ Σοβιετικοί δέν θά ἀργήσουν νά ἐκμεταλλευθοῦν τήν κατάσταση...».
Στίς 19 Μαρτίου 1967 ὁ Κ. Τσάτσος ἔγραφε, ἀπευθυνόμενος στόν Ἕλληνα ψηφοφόρο: «Ἄν δέν ψηφίσης ΕΡΕ, τούτη ἡ ἐρχομένη ἐκλογή θά εἶναι ἡ τελευταία ἐλευθέρα ἐκλογή πού θά δῆς, ἡ τελευταία ὅπου θά σοῦ ἐπιτραπῆ νά ἐκλέξης μεταξύ πολλῶν ψηφοδελτίων, ἐλεύθερα, σάν ἐλεύθερος ἄνθρωπος… Ἕλληνα ψηφοφόρε, ὅταν ὁ κομμουνισμός σου ἐπετέθη μέ τήν βίαν, ἡμύνθης καί ἐσώθης. Ἐγλύτωσες ἀπό τά Δεκεμβριανά. Ἐγλύτωσες ἀπό τόν Συμμοριτοπόλεμον. Τώρα τοῦ ἐπιτίθεται μέ τόν δόλον. Πρέπει καί τώρα νά ἀμυνθής καί νά σωθῆς»!…
Στίς 3 Ἀπριλίου 1967, ὀρκίζεται ἡ κυβέρνησις Παναγιώτη Κανελλοπούλου, παραβιάζωντας τήν μυστική συμφωνία. Ὁ Γ. Παπανδρέου καταγγέλει τόν Βασιλέα. Τήν ἐπομένη, ἡ “λαϊκομετωπική” δράσις ξεπερνᾶ τά “Ἰουλιανά” τοῦ 1965, φθάνοντας σέ σημεῖα παροξυσμοῦ. Ἡ Ἀθήνα καθημερινῶς φλέγεται θυμίζοντας Δεκεμβριανά τοῦ 1944.
Στίς 12 Ἀπριλίου 1967, Ἀθήνα, Πειραιεύς καί Θεσσαλονίκη βρίσκονται στίς φλόγες: Τό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν πυρπολεῖται ἀπό οἱκοδόμους πού ἐφορμοῦν κατά ἀστυνομικών μέ ξύλα, λοστούς, σιδηρόβεργες, τούβλα, πέτρες κ.λπ. Ἀκολουθεῖ φοβερή σύρραξις μέ 51 τραυματίες ἀστυνομικούς, 34 οἱκοδόμους καί 3 διερχομένους πολίτες. Τήν ἴδια ἡμέρα, ὀ Ἀνδρέας Παπανδρέου ἀποκαλύπτει τίς προθέσεις του στήν Σουηδική ἐφημερίδα «Ἐξτραμπλατέρ»: «Θά πρέπει νά ὑπάρξουν πολλοί νεκροί καί τραυματίες καί νά ξαναγίνει ἕνας ἄλλος Ἅγιος Δομίνικος». Δήλωσε μάλιστα, ὅτι ἐάν ἡ Ε.Κ. πλειοψηφοῦσε: “…θά ἀγνοοῦσε Σύνταγμα καί Βασιλέα, ὁρκίζοντας ἐπαναστατική κυβέρνησι στήν Πλατεία Συντάγματος”.
Ὑπ᾽ αὐτές τίς συνθῆκες, ἡ Ἑλλάς συρόταν πρός τίς ἐκλογές τῆς 28ης Μαΐου 1967. Καί ὡς ἀποτέλεσμά τους προέβλεπαν ὅλοι τήν ὁριστική ἐπικράτησι τοῦ Ἑνιαίου Μετώπου, μέ προμετωπίδα τήν ἡγεσία τῆς Ε.Κ., μοχλό τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου καί κυρίαρχο ρυθμιστή τό Κ.Κ.Ε. ἤ αἱματοχυσία γιά τήν ἀποτροπή του.
Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό, ὅτι ὁ ἐξόριστος ἀρχηγός τοῦ ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ὁμολογοῦσε: «Στίς σημερινές συνθῆκες στήν Ἑλλάδα, ὑπάρχουν προϋποθέσεις καί δυνατότητες νά νικηθεῖ ἡ ἀντίδραση στίς ἐκλογές στίς 28 τοῦ Μάη!… Ἡ κατάσταση στήν Ἑλλάδα καί μέσα στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις εἶναι ἀντικειμενικά εὐνοϊκή γιά μᾶς καί ἀπαιτεῖ θαρραλέα πρωτοβουλία»!
Μετά από αυτά, υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να ισχυρισθή ότι η 21η Απριλίου, όχι απλώς δεν έφερε την “ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς”, αλλά αντιθέτως, ότι μας γλύτωσε από αυτήν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή;
Ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἐξάλειψε & ο Κ. Καραμανλής γιγάντωσε τήν δύναμι τῆς ἀριστερᾶς
Tι παρέλαβε όμως η “μεταπολίτευση”. Μήπως παρέλαβε όντως έναν λαό που έτεινε προς την Αριστερά; Ας το δούμε:
Στίς πρῶτες ἐκλογές, τόν Νοέμβριο τοῦ 1974, ἡ Ν.Δ. ἔλαβε 54,51% καί τό ΠΑΣΟΚ μόλις 13,60%. Τό φαινόμενο ἦταν πρωτοφανές. Διότι σέ ὅλες τίς χῶρες πού πέρασαν ἀπό δικτατορίες (Ἱσπανία, Πορτογαλία κ.λπ.), οἱ πρῶτες ἐκλογές ὁδήγησαν σέ στροφή πρός τήν Ἀριστερά.
Μόνον στήν Ἑλλάδα, χάρις στήν οἰκονομική καί κοινωνική πολιτική τοῦ Γ. Παπαδοπούλου, ὁ λαός ἐνῶ τό 1964 ἀκολουθοῦσε ἀριστερά κόμματα (Ε.Κ. καί ΕΔΑ), ἔδιδε τώρα συντριπτική πλειοψηφία στήν Δεξιά (Ν.Δ. καί ΕΔΗΚ) σχεδόν 80% καί μόνον 20% (ΠΑΣΟΚ καί δύο ΚΚΕ) στήν Ἀριστερά. Ὁ Γ. Παπαδόπουλος εἶχε ἐξαλείψει τήν δύναμι τῆς ἀριστερᾶς.
Στίς 24 Σεπτεμβρίου 1974 ὁ Καραμανλῆς νομιμοποίησε τό Κ.Κ.Ε. ἄνευ ὅρων καί ἀφοῦ ἐξουδετέρωσε τήν “δεξιά”, χρησιμοποίησε τούς κομμουνιστές ὡς “γορίλλές” του, οἱ ὁποῖοι ἀποθρασύνθηκαν. Ἔτσι, οἱ ἡττημένοι καί ἐγκληματίες, μεταβλήθηκαν ἀνέλπιστα σέ νικητές καί τιμητές. Καί οἱ πατριῶτες μεταβλήθηκαν σέ διωκόμενους ἐγκληματίες.
Τό Κράτος ἀποσύρθηκε σταδιακά ἀπό κάθε ἀπότισι μνήμης στά θύματα τῶν τριῶν “γύρων” τοῦ KKE. Καταργήθηκε ἡ ἑορτή τῆς Πολεμικῆς Ἀρετῆς τῶν Ἑλλήνων καί κάθε ἀντίστοιχη ἐκδήλωσις ὀνομάσθηκε “ἑορτή μίσους”. Μέ τήν ἐτικέττα τοῦ “προοδευτικοῦ”, οἱ ἀριστεροί πάσης φύσεως εἰσέδυσαν στόν κρατικό μηχανισμό, στά Μ.Μ.Ε. καί ἰδίως στήν Παιδεία ὅλων τῶν βαθμίδων.
Δημιουργήθηκε ἔτσι τό διαβόητο “παρακράτος τῆς ἀριστερᾶς”. Ὁ Συνδικαλισμός, ἡ τηλεόρασις, τό ραδιόφωνο, οἱ ἐκδόσεις, τό θέατρο, ἡ μουσική (τό περιβόητο “πολιτικό τραγούδι”), ὁ κινηματογράφος, οἱ τέχνες, ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις κυριαρχήθηκαν ἀπό τήν ἀριστερά μέ τήν ἀνοχή τοῦ Καραμανλῆ. Ἡ κυριαρχοῦσα “ἀριστεροκρατία”, ἐπέβαλε τό ξαναγράψιμο τῆς Ἱστορίας πρός ὄφελός της. Ὁ συμμοριτοπόλεμος μετονομάσθηκε σέ “ἐμφύλιο” καί ὅλοι οἱ σφαγεῖς τοῦ ΚΚΕ πού αἱματοκύλισαν τήν Ἑλλάδα, ἡρωοποιήθηκαν.
Ὅλα ὅσα εἶχαν ἐπιτευχθῆ ἀπό τήν περίοδο διακυβερνήσεως τοῦ Γ. Παπαδοπούλου ἀπεκρύβησαν. Οἱ ψευδοαντιστασιακοί κατασκεύασαν ἱστορικούς “μύθους” ὅπως περί “Πολυτεχνείου” καί περί “καθολικῆς ἀντιστάσεως τοῦ λαοῦ”. Καί ἀσύδοτα ἀφέθηκε στήν ἄκρα ἀριστερά πού δέσποζε στόν κρατικό μηχανισμό, νά πλαστογραφήση καί νά παραποιήση ὅλα τά ἱστορικά γεγονότα! Σύσσωμο τό διδασκαλικό καί καθηγητικό προσωπικό τῆς Μέσης καί Ἀνωτάτης Παιδείας, ἀποδεκατίσθηκε μέ τήν “ἀποχουντοποίησι”. Τά πάντα ὑπετάγησαν στήν ἀριστερά!
Ἡ ἐπιβολή τῆς δημοτικῆς, ἡ κατάργησις τῶν εἰσαγωγικῶν ἐξετάσεων, ἡ εἰσβολή τοῦ... “διδακτικοῦ” μαρξισμοῦ καί ἡ πολιτικοποίησις τῶν μαθητῶν δημιούργησε ἀπόλυτο χάος. Στά Α.Ε.Ι. ἐπιβλήθηκαν οἱ ἀριστερές φοιτητικές μειοψηφίες μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐκμετάλλευσι τοῦ περιβόητου “ἀσύλου” γιά κάθε ἀσυδοσία καί τήν δραματική ὑποβάθμισι τῶν πτυχίων τόσο στήν ἐσωτερική, ὅσο καί στήν ἐξωτερική ἀγορά. Ἡ δίωξις ἀκόμη καί ἁπλῶν δημοσῖων ὑπαλλήλων μέ τήν “ἀποχουντοποίησι”, ἔδωσε τό ἔναυσμα τῆς εἰσβολῆς κομματικῶν στρατῶν. Ἡ ἀριστερά, ἐκμεταλλευόμενη τό κενό, εἰσέδυσε μέ ὅλους τους τρόπους στόν κρατικό μηχανισμό καί τόν συνδικαλισμό.
Ὁ Καραμανλῆς ἐπέστρεψε κατεχόμενος ἀπό ἐκδικητική “σοσιαλμανία” καί μέ σοσιαλιστικούς πιθηκισμούς, ἐγκαινίασε τίς κρατικοποιήσεις ὑγιέστατων ἐπιχειρήσεων, ἄνευ ἀποζημιώσεως. Διέλυσε τήν “Ἰονική” τοῦ Στρατῆ Ἀνδρεάδη. Προβληματικοποίησε τήν Ὀλυμπιακή Ἀεροπορία τοῦ Ὠνάση. Πολέμησε καί ἐπιχείρησε νά κρατικοποιήση τίς ἐπιχειρήσεις τοῦ Νιάρχου, τοῦ Πάππας κ.λπ. “Ποινικοποίησε” στήν οὐσία ὅλες τίς παραγωγικές ἐπενδύσεων γιά νά ἐκδικηθῆ τούς ἐπιχειρηματίες πού συνεργάσθηκαν μέ τόν Γ. Παπαδόπουλο!
Ἡ Ἐθνική Οἰκονομία μας ὑπέστη τήν πρώτη μεγάλη καθίζυσι:
- Τήν περίοδο 1974 - 1981 ὁ μέσος ἐτήσιος ρυθμός αὐξήσεως τοῦ Α.Ε.Π. ἔπεσε ἀπό τό 7,6% στό 3, 7%!
- Τό κατά κεφαλήν εἰσόδημα, ἀπό τό 7,2% στό 2,5%!
- Ὁ ρυθμός αὐξήσεως τῆς Βιομηχανίας ἀπό 11,4% ἔπεσε στό 3,9%!
- Ὁ ἐτήσιος Τιμάριθμος στό 17,13!
- Καί τό Δημόσιο Χρέος ἀπό 24% τοῦ Α.Ε.Π. ἐκσφενδονίσθηκε στό 55% τοῦ Α.Ε.Π.!
Ιδού λοιπόν κ. Μελετόπουλε ποιος έφερε την «ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς» και λειτούργησε ως σαφής προπομπός του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981…
Ο Γ. Παπαδόπουλος ανέκοψε και κατόπιν εξάλειψε την δύναμη της αριστεράς, ενώ ο Κ. Καραμανλής την γιγάντωσε
ΑΥΡΙΟ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Λ. Μπαγιώργα: «Ἀκμή καί Παρακμή τοῦ Πολιτικοῦ Ἤθους» σελ. 295 - 296.
[2] «Μαρτυρία 1963 - 1967: Πώς φτάσαμε στη δικτατορία» σελ. 158, 167