ΜΕΡΟΣ Ε': ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

του Μιχάλη Γεωργιτσογιαννάκου, Μέλους του ΕΠΟΚ

Αλέξης Τσίπρας:«Η πατρίδα δεν είναι οι κραυγές των πατριδοκάπηλων, πατρίδα είναι οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτή την πατρίδα» (εξαιρετικό πρωθυπουργικό συντακτικό) και συνεχίζει «πατρίδα είναι εκεί που οι λαοί μπορούν να ζούν μ’ αξιοπρέπεια. Πατρίδα είναι εκεί που οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα, όχι εκεί που οι εργαζόμενοι ξεζουμίζονται με δωδεκάωρα και 300 ευρώ» (απ’ το διαφημιστικό του Σύριζα για τις Ευρωεκλογές του 2019). Αυτό νομίζει ότι είναι πατρίδα ο πρωθυπουργός της Συμφωνίας των Πρεσπών και του 3^ου μνημονίου, του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ μετά το δημοψήφισμα.

Τι ορίζουν κάποιοι ως Πατρίδα

Κάνεις λάθος εσύ που - νομίζεις – ότι πατρίδα είναι η γη των προγόνων σου, η γη της γέννησής σου, η γη της καταγωγής σου. Που - νομίζεις - ότι η πατρίδα έχει να κάνει με το αίσθημα και τους δεσμούς σου μ’ αυτή την γη. Η Πατρίδα, λέει ο πρώην πρωθυπουργός σου, έχει να κάνει με τα «300 ευρώ και δωδεκάωρα». Αν δηλαδή είχε να κάνει με 900 ευρώ και επτάωρα τότε θα ήταν πατρίδα; Αν πάλι τα ευρώ ήταν 1.200τότε θα ήταν καλύτερη πατρίδα; (το πρώτο μέρος ότι: «πατρίδα είναι οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτή την πατρίδα» αδυνατώ να το καταλάβω γι’ αυτό και δεν το σχολιάζω. Απ’ αυτά που γνωρίζουμε μέχρι τώρα, μία λέξη δεν μπορεί να οριστεί εμπεριέχοντας την ίδια την λέξη στον ορισμό της. Αν πάλι εννοεί αυτό που μαντεύουμε, ότι πατρίδα είναι οι άνθρωποι, τότε αυτό δεν είναι πατρίδα, είναι έθνος. Λέξη που φυσικά ο κ. Τσίπρας αρνείται έστω και να προφέρει).

Κύριε Τσίπρα, και συνοδοιπόροι, τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι ζητούμενο υπαρκτό και αυτονόητο, είναι ένα θέμα ουσιαστικό, αλλά για την κοινωνική πολιτική του κράτους. Πατρίδα όμως δεν είναι …

Ας δούμε όμως και μία άλλη διατύπωση για το τι είναι πατρίδα:«η γη με την οποίαν είναι συνδεδεμένη εξ’ όλων των πλευρών η ζωή των ανθρώπων. Από κάποιο κομμάτι γη εξεκίνησε κατά την γέννησίν του και εις κάποιο κομμάτι γης θα καταλήξει. Εις κάποιο κομμάτι γης ευρίσκεται η εστία του, εις κάποιο κομμάτι γη ευρίσκεται η ψυχή του. Τούτο ισχύει περισσότερον δι’ ημάς, δια την ψυχήν του λαού μας» Γεώργιος Παπαδόπουλος.

ΜΑΝΗ

Αυτή προφανώς είναι η πατρίδα που ξέρουμε. Είναι το βουνό, το νησί, ο κάμπος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Είναι οι μνήμες τους που είναι μνήμες μας. Είναι θύμησες από τα παιδικά μας χρόνια ριζωμένες γερά μέσα μας και μας στερεώνουν, κι αυτές πάλι στερεώνουν την πατρίδα μας. Πατρίδα είναι η πόλη στον κάμπο που ζούμε, άλλοτε καλά άλλοτε όχι· είναι τα λιθόστρωτα σοκάκια που αργοδιαβαίνουμε, του χωριού χτισμένου στην πλαγιά του βουνού· είναι το νησί που στ’ ακρογιάλι του ακούμε τον φλοίσβο να μας σιγοψιθυρίζει. Είναι το βουητό της πόλης και τ’ ανακάτεμα με τους συμπατριώτες μας· είναι ο ήχος απ’ το κελάρυσμα του νερού στη ρεματιά στα έξω του χωριό μας και το συναπάντημα με τον χωριανό μας· είναι τ’ ακροθαλάσσι που λιαζόμαστε νωχελικά μέχρι το λιόγερμα, την ώρα που μας χαιρετάει ο ψαράς λύνοντας την βάρκα του για να ξανοιχτεί στο πέλαγος. Είναι ο κάμπος που τρέχουμε και πέφτουμε κάτω λαχανιασμένοι· είναι το βουνό που αγναντεύοντας από ψηλά χανόμαστε σε σχέδια μελλοντικά, σε μνήμες παλιές· είναι το περιγιάλι που περπατώντας το, νιώθουμε τα πρώτα δυνατά σκιρτήματα για κείνη την κοπέλα της καρδιάς μας. Είναι η γη μας, αυτή που γλεντάμε και πονάμε και γελάμε και κλαίμε και αγαπάμε και θυμώνουμε και πέφτουμε και χτυπάμε και ξανασηκωνόμαστε και ξανατρέχουμε, πάλι.

«Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα και κάτι που χουμε μες την καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα…». Ι.Πολέμης

Παναγία Χοζοβιώτισσας ΑΜΟΡΓΟΣ

Πατρίδα δική μας είναι η Πίνδος και ο Άθώς· είναι τα ξεμοναχιασμένα βουνά της Μάνης και το Σούλι· είναι οι ντάπιες του Μεσσολογιού και των Ψαρών η ολόμαυρη ράχη. Είναι τα υπερουράνια Μετέωρα και το Σούνιο· είναι οι περίκαλοι κυανές του ναού του Απόλλωνα στη Δήλο, και το κατάλευκο μοναστήρι της Παναγίας που σαν από θαύμα κρέμεται στα βράχια της Αμοργού. Είναι ο αντίλαλος από την φλογέρα του Κλέφτη που τον παίρνει ο βοριάς του Ολύμπου και τον κατηφορίζει ίσα στην Κρήτη για να νανουρίσει τον Δία, που μωρό ακόμα, τον έχει καλά κρυμμένο η Ρέα σε κάποια σπηλιά της Ίδης.

Πατρίδα δεν είναι μόνο αυτή. Είναι και η άλλη που μας ξορκίζει ο Παλαμάς να μην λησμονήσουμε: «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει».

Κι εκεί πατρίδα μας είναι και… θα ’ρθει κι αυτής η ώρα. Και το σπιτάκι εκείνο… δικό μας είναι που θα ξανάμπουν μέσα οι νοικοκυραίοι του!

ΔΗΛΟΣ

Ναι, υπάρχουν κι άλλες πόλεις κι άλλα χωριά πάνω στη γη. Κι άλλα βουνά κι άλλοι κάμποι κι άλλα νησιά, μπορεί και πιο μεγάλα και πιο πλούσια. Ο καθένας μας όμως και μαζί με κάποιους άλλους, έχει τα μικρά, τα δικό του που είναι πιο ωραία και πιο γλυκά απ’ του άλλου, στολισμένα με τις μνήμες του… την ίδια την ζωή του!

Αυτά είναι πατρίδα κύριε Τσίπρα. Δεν είναι όπου τύχει τα ευρώ να είναι περισσότερα, ή τα σπίτια μεγαλύτερα ή τ’ αυτοκίνητα γρηγορότερα. Αυτά δεν είναι αναγνώριση της πατρίδας στην ουσία της αλλά του συμφέροντός στον ορισμό του. Το συμφέρον όμως αλλάζει και είναι πότε εδώ και πότε αλλού, η πατρίδα όμως δεν είναι πότε δω και πότε αλλού. Δεν μπορεί να είναι κάποτε η Ελλάδα, την άλλη η Κίνα, μετά το Αφγανιστάν και για λίγο και η Γροιλανδία. Ακόμα κι αυτό το χιλιοταλαιπωρημένο «Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος» του Περικλέους αναφέρεται στους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέεμου. Σ' αυτούς που σκοτώθηκαν και ενταφιάσθηκαν αλλού, μακρυά, αλλά ήταν πράξη θυσίας για την μία και μοναδική τους Πατρίδα. "Επιφανείς άνδρες" είναι για τον Περικλή, αυτοί που έπεσαν πολεμώντας και θα μνημονεύονται ακόμη και όταν έχουν ταφεί μακρυά από την γη τους. Η γη που αυτή είναι η μητέρα του καθενός μας, κι έτσι όπως δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί η μάνα έτσι δεν μπορεί και η πατρίδα. Μόνο όποιος νιώσει ότι η πατρίδα είναι η μάνα όλων μας αλλά και του καθενός ξεχωριστά, μπορεί να την αγαπήσει αληθινά. Και αφού πρώτα αγαπήσει την δική του μητέρα – πατρίδα, τότε μόνο, μπορεί να σεβαστεί και να εκτιμήσει και τις μητέρες πατρίδες των άλλων. Τότε έρχεται η ώρα που η πατρίδα παίρνει την θέση που της πρέπει· του συμβόλου και της ιδέας. Όποιος δεν αισθάνεται έτσι και ισχυρίζεται ότι αγαπάει την πατρίδα του λέει ψέματα και όταν ισχυρίζεται ότι σέβεται τις πατρίδες των άλλων λαών λέει δύο φορές ψέματα. Δεν γίνεται μονομιάς να φτάσει κάποιος στην ανθρωπότητα. Πρέπει πρώτα να νιώσει καλά τον εαυτό του, έπειτα καλά την πατρίδα του και το έθνος του και μόνο έτσι θα φτάσει στις άλλες πατρίδες και στ’ άλλα έθνη, στην ανθρωπότητα όπως μας έλεγε και Ιών Δραγούμης.

Συνεχίζεται...