ΟΙ ΛΑΜΟΓΙΕΣ ΤΟΥ "ΛΑΜΟΓΙΑ ΣΤΟ ΧΑΚΙ" ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥΣ

του Αλέξανδρου Ζώρη, μέλους του Ε.ΠΟ.Κ.

Σχετικά με το πολυδιαφημισμένο (από τα συστημικά ΜΜΕ) βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου, με τίτλο "Λαμόγια στο Χακί", έχει ήδη γραφεί άρθρο στην ιστοσελίδα μας, από τον κο Μάνο Χατζηδάκη, με τίτλο "Λαμόγια στο Χακί - Η Ιστορική Λαθροχειρία & η Αναγκαία Απάντηση". Εκεί λοιπόν, ο κος Χατζηδάκης περιγράφει το ύφος, τις πηγές, την τεκμηρίωση, αλλά και την επιχειρηματολογία και μεθοδολογία που χρησιμοποίησε ο κος Ελευθεράτος κατά τη δημιουργία του πονήματός του. Δείχνει δηλαδή τη νοοτροπία και τον τρόπο δόμησης αυτού του βιβλίου. Σκοπός του δικού μας άρθρου είναι να δώσουμε κάποια συγκεκριμένα και απτά παραδείγματα από το βιβλίο του κου Ελευθεράτου και να τα αντικρούσουμε, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και μια σημαντική πτυχή της νοοτροπίας του κου Ελευθεράτου ως προς το πώς γράφει ιστορία. Αυτή η πτυχή έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις αναφερόμενων γεγονότων από τον κο Ελευθεράτο, όχι απλά υπάρχουν στοιχεία και μαρτυρίες που αντικρούουν τις δικές του πηγές (άρα θα έπρεπε ως στοιχειωδώς αντικειμενικός συγγραφέας να τα είχε λάβει υπ' όψιν), αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αυτά τα στοιχεία υπάρχουν μέσα σε βιβλία που υποτίθεται ότι έχει χρησιμοποιήσει και ο ίδιος, εφόσον τα παραθέτει στο τέλος του έργου του ως βιβλιογραφία (άρα, κάλλιστα μπορεί να συμπεράνει κάποιος  ότι ο κος Ελευθεράτος, είτε παραθέτει στην βιβλιογραφία του, έργα που δεν έχει διαβάσει, είτε επιλέγει το ποια στοιχεία θα παρουσιάσει από αυτά…). Βάση του άρθρου μας, αποτελούν τα στοιχεία από το βιβλίο του κου Χατζηδάκη "Λαμόγια Χωρίς Χακί - Η Απάντηση στο "Λαμόγια στο Χακί" και την Ιστορική Λαθροχειρία" (όπως άλλωστε και το άρθρο του κου Χατζηδάκη το οποίο αναφέραμε, αποτελεί τον πρόλογο του βιβλίου του), προσθέτοντας όμως και αρκετές  δικές μας, επιπλέον πινελιές! Παροτρύνουμε τους αναγνώστες να μελετήσουν το βιβλίο του κου Χατζηδάκη, ώστε να έχουν ολοκληρωμένη την εικόνα του θέματος.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ότι ο κος Ελευθεράτος επιλέγει να κρατήσει όποια βιβλιογραφική αναφορά τον βολεύει για κάποιο γεγονός, αγνοώντας ταυτόχρονα πλείστες άλλες, αντίθετες αναφορές για το ίδιο γεγονός , είναι  ο διάλογος μεταξύ Σ. Παττακού και Α. Παπανδρέου, όπως αποτυπώνεται στο βιβλίο του τελευταίου (Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα) και τον παραθέτει με αυτή την εκδοχή και ο κος Ελευθεράτος! Φυσικά μας αποκρύπτει ότι υπάρχει και άλλη εκδοχή του ίδιου διάλογου, γνωστή τουλάχιστον από τη δεκαετία του '80 ή και νωρίτερα. Ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Δήμος Μπότσαρης  στο βιβλίο του "Ανδρέας" του 1984 και σελίδες 112-122, παραθέτει και τις δύο εκδοχές του διαλόγου, ενώ επισημαίνει στη σελίδα 110 τα εξής για την 2η εκδοχή του διαλόγου (αυτή δηλαδή που δεν παρουσίασε ποτέ στους αναγνώστες του ο κος Ελευθεράτος) "Ο διάλογός του με τον Παττακό δεν έχει αμφισβητηθεί, αφού υπάρχει στο αρχείο του η κασέτα, που ο κάτοχός της ισχυρίζεται ότι είναι γνήσια και αυθεντική. Απομαγνητοφώνηση της κασέτας, έχει δημοσιευθεί σε καθημερινή εφημερίδα της Αθήνας που δεν κυκλοφορεί σήμερα".  Στο βιβλίο του "Η Μεγάλη Περιπέτεια" που κυκλοφόρησε το 1987, Ο συγγραφέας του, Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, γράφει τα εξής σχετικά με την εκδοχή Παττακού για τον διάλογο  "Το κείμενο της συνομιλίας αυτής δημοσιεύθηκε επανειλημμένως , δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από κανένα και μας δίνει ανάγλυφο τον χαρακτήρα του Ανδρέα" και στη συνέχεια παραθέτει κάποια αποσπάσματα. Ο ίδιος ο Σ. Παττακός εν τέλει δημοσιεύει ολόκληρο τον διάλογο στο βιβλίο του "Ημέραι και Έργα" το 1998. Ο καλόπιστος αναγνώστης ας αναρωτηθεί λοιπόν. Ο κος Ελευθεράτος, ως υποτίθεται αντικειμενικός ιστοριογράφος, όφειλε ή δεν όφειλε να παρουσιάσει και την αντίθετη εκδοχή του ίδιου γεγονότος, εφόσον αυτή μαρτυρείται στην βιβλιογραφία; Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο κος Ελευθεράτος αγνοεί τα συγκεκριμένα συγγράμματα, γνωρίζει όμως σίγουρα το βιβλίο του Θεόδωρου Κουλουμπή (71…74: Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού), εφόσον το έχει συμπεριλάβει στη βιβλιογραφία του! Σε αυτό λοιπόν το βιβλίο, υπάρχει μία περικοπή που θεωρούμε ότι θα έπρεπε να είχε προβληματίσει τουλάχιστον τον κο Ελευθεράτο για το αν ο διάλογος στο βιβλίο του Παπανδρέου αποτυπώνει την πραγματικότητα! Στη σελίδα 291 λοιπόν, όπου υπάρχει η ημερολογιακή καταγραφή με ημερομηνία 09.04.1974, γράφει ο Κουλουμπής για τον Νικόλαο Μακαρέζο "Ενώ μιλούσε για τον Ανδρέα Παπανδρέου, είπε ότι ο Ανδρέας είναι γελοίο υποκείμενο. Θα πρέπει να ακούσετε κάποια φορά, μου είπε, τη συζήτησή του με τον Παττακό, η οποία είχε μαγνητοφωνηθεί, και εκεί θα δείτε πως ο Ανδρέας σερνόταν μπροστά στον Παττακό"…

Μιας και αναφέραμε το βιβλίο του Κουλουμπή, μέσα από αυτό μας δίνει μια"συγκλονιστική" πληροφορία ο κος Ελευθεράτος (σελ. 23-25)! Ότι ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, υπουργός του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, δεν συμπαθούσε τη "χούντα"!!Τρομερό επιχείρημα, λες και όλοι οι δικτάτορες ή αξιωματούχοι δικτατορικών καθεστώτων, συμπαθούν αλλήλους αναγκαστικά ή δείχνουν υποχρεωτικά αλληλεγγύη σε αντίστοιχα καθεστώτα! Τον πληροφορούμε πάντως τον κο Ελευθεράτο ότι υπάρχει αλληλογραφία Μανιαδάκη-Λαδά (σε βιβλίο του Κ. Πλεύρη, διευθυντή του γραφείου του Λαδά) οπού δείχνει άλλες απόψεις του Μανιαδάκη να εκφράζονται...

Άλλη, εξίσου "συγκλονιστική" πληροφορία, στις σελίδες 25 και 26, η επιστολή του Σάββα Κωνσταντόπουλου στον Κ. Καραμανλή, όπου ο "θεωρητικός" του καθεστώτος (όπως τον αποκαλεί ο κος Ελευθεράτος) εκφράζεται αρνητικά για την κατάσταση που επικρατεί. Αφού μιλάει για "φαυλότητα" ο "θεωρητικός" του καθεστώτος, έτσι θα είναι, υποθέτει ο κος Ελευθεράτος! Να του υπενθυμίσουμε όμως ότι ο Σ. Κωνσταντόπουλος τα είχε καλά με όλους από την ευρύτερη εθνικόφρονα παράταξη (Καραμανλή, αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Βασιλέα Κωνσταντίνο, καθώς και Ιωαννίδη μετά…, όλοι δηλαδή αντίπαλοι του Παπαδόπουλου και αντίπαλοι μεταξύ τους). Άρα, προφανώς και έλεγε στον καθένα από αυτούς, ότι ήθελαν να ακούσουν…[1]Αλλά αφού κάναμε αναφορά στον Σ. Κωνσταντόπουλο, ας πούμε και για την περίπτωση που περιγράφει ο κος Ελευθεράτος στις σελίδες 248 - 249. Προκειμένου να πλήξει το κύρος του τότε υπουργού Οικονομικών Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου και με αφορμή μία όντως υπερβολική και ατυχή σε έκφραση, εγκύκλιο του υπουργού, μας πληροφορεί ο κος Ελευθεράτος ότι μέχρι και ο Σ. Κωνσταντόπουλος αγανάκτησε με αύτη και έγραψε επικριτικό άρθρο (πράγματι έτσι έγινε)! Αυτό όμως που δεν μας πληροφόρησε, είναι το γεγονός ότι μετά την αποχώρηση Ανδρουτσόπουλου από την κυβέρνηση τον Μάιο του 1973, ο Κωνσταντόπουλος έγραψε εξυμνητικό άρθρο για τον Ανδρουτσόπουλο, όπου παραδέχτηκε χαρακτηριστικά πως "Ως υπουργός των Οικονομικών εσήκωσε το βάρος μιας αποφασιστικής δημοσιονομικής μεταρρυθμίσεως. Έγινε, ως είναι φυσικόν, στόχος μεγάλων επικρίσεων. Η εναντίον του κριτική υπήρξεν άδικος και το γράφομεν ημείς οι οποίοι ησκήσαμεν κατ'αυτού έλεγχον κατά τα πρώτα βήματα της εφαρμογής της δημοσιονομικής  πολιτικής του".[2]

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΩΝ

Ένα κορυφαίο μαργαριτάρι του "Λαμόγια στο Χακί" είναι αυτό που γράφει στην σελίδα 294  ότι δήθεν ο λόγος που επιλέχθηκε ο Σπύρος Μαρκεζίνης το '73 ως πρωθυπουργός, ήταν για να βάλει σε τάξη τα οικονομικά που οι "χουντικοί" είχαν αποτύχει! Εκτός του  ότι δεν αντιλαμβανόμαστε καθόλου την λογική αυτού του συμπεράσματος (γιατί δηλαδή το να επιλέξει ο Παπαδόπουλος για πρωθυπουργό  έναν πολιτικό που υπήρξε στο παρελθόν επιτυχημένος υπουργός Συντονισμού, συνιστά απόδειξη αποτυχίας στα οικονομικά;)  ας ενημερώσει κάποιος τον κο Ελευθεράτο ότι στο βιβλίο - ημερολόγιο του Λεωνίδα Παπάγου που έχει συμπεριλάβει στη βιβλιογραφία του (Σημειώσεις 1967-1977), φαίνεται ότι ήδη από το '68 συνομιλούσε ο Παπαδόπουλος με τον Μαρκεζίνη για την πολιτικοποίηση! Μήπως από το '68 είχαν πρόβλημα με την οικονομία; Οι σχετικές συνεννοήσεις αναφέρονται επίσης και στον τόμο "ΕΛΛΑΣ Β" του "Νεωτέρου Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού Ηλίου" και μάλιστα με αρκετές λεπτομέρειες, εφόσον ο εκδότης του "Ηλίου", Ιωάννης  Πασσάς ήταν αυτός που έδρασε ως διαμεσολαβητής μεταξύ Παπαδόπουλου και Μαρκεζίνη! Ξεκάθαρη αναφορά σε πρόθεση του Μαρκεζίνη για συνεργασία με το καθεστώς ήδη από το 1968, υπάρχει και στην επίσημη έκδοση ντοκουμέντων του State Department με τίτλο Foreign Relations of the United States και συγκεκριμένα στον τόμο "1964-1968 Volume XVI Cyprus; Greece; Turkey"(ντοκουμέντο 365 με ημερομηνία 27 Μαρτίου 1968).

Προκείμενου να κάνει στους αναγνώστες του ακόμα πιο μισητή την "χούντα" ο κος  Ελευθεράτος την παραλληλίζει με το καθεστώς Πινοσέτ (σελ. 232-3), ότι δήθεν τα καθεστώτα ήταν, ειδικά στην οικονομία, παρόμοια! Συγκεκριμένα αποκαλεί την οικονομική πολιτική επί Παπαδόπουλου, "πρωτονεοφιλελεύθερη" και ότι προηγήθηκε του Πινοσέτ όχι μόνο χρονικά αλλά και ως φιλοσοφία! Αδόκιμη σύγκριση εντελώς, σε όποιο τομέα και να γίνει αναφορά, διότι για το μεν καθεστώς Πινοσέτ υπάρχουν πλείστα στοιχεία για το πώς οι ΗΠΑ και ειδικότερα η CIA προετοίμασε το έδαφος και βοήθησε στην εγκαθίδρυση αυτού του καθεστώτος, σε αντίθεση με την περίπτωση της 21ης Απριλίου όπου όλα τα στοιχεία αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο (μη εμπλοκή των ΗΠΑ). Δεν τίθεται επίσης θέμα σύγκρισης ως προς την σκληρότητα των δύο καθεστώτων, αφού επί Πινοσέτ χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν με πολιτικά κριτήρια, ενώ επί Παπαδόπουλου, υπήρξε αναίμακτη επικράτηση και πέρα από τα πρώτα μέτρα εκτάκτου ανάγκης προκειμένου να επικρατήσει το κίνημα, στη συνέχεια σταδιακά απελευθερώθηκαν οι εξόριστοι (μέχρι το σημείο του να κλείσουν οι τόποι εξορίας), καταργήθηκαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων το 1971, ενώ δόθηκαν και γενικές αμνηστίες (ακόμη και στον επίδοξο δολοφόνο του Παπαδόπουλου, Α. Παναγούλη). Όσο για τα οικονομικά, ειλικρινά απορούμε. Τι σχέση μπορεί να έχει το καθεστώς Πινοσέτ, όπου οι ιδιωτικοποιήσεις γνώρισαν την αποθέωση, με το καθεστώς Παπαδόπουλου όπου οι ΔΕΚΟ παρέμειναν κρατικές, κρατικοποιήθηκε ο Ιππόδρομος, οι δημόσιες επενδύσεις αυξήθηκαν και εκπονήθηκαν 5ετη (και 15ετες) προγράμματα οικονομικής αναπτύξεως ; Πως συμβιβάζεται ο νεοφιλελευθερισμός με τον ενδεικτικό και προοπτικό προγραμματισμό της οικονομίας, καθώς και με την συνταγματική κατοχύρωση (για πρώτη φορά στην Ελλάδα) της κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας (δηλαδή την συνταγματική κατοχύρωση του κοινωνικού κράτους); Να τονίσουμε επίσης ότι ο μαρξιστής καθηγητής Μάριος Νικολινάκος[3](τον οποίο γνωρίζει βιβλιογραφικά ο κος Ελευθεράτος μιας και παραθέτει κάποιο έργο του στην βιβλιογραφία του) τον Νοέμβριο του 1969 σε σχόλιό του που μεταδόθηκε από την ελληνική εκπομπή της  Deutsche Welle, υποστήριξε ότι το πρώτο 5ετές πρόγραμμα της 21ης Απριλίου, ήταν  πρακτικά μία αντιγραφή του 5ετούς προγράμματος 1966-1970 που εκπονήθηκε από την κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου! Την Ένωση Κέντρου όμως αναφέρει ο κος Ελευθεράτος ως παράδειγμα κυβέρνησης που ακολούθησε κευνσιανές πολιτικές (σελ. 232), προκειμένου να δείξει την αντίθεση με τους "πρωτονεοφιλελεύθερους" της 21ης Απριλίου! Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός ότι την άποψη Νικολινάκου την συμμεριζόταν και ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, όπως φαίνεται στο συλλογικό έργο σε επιμέλεια Clogg - Γιαννόπουλου(σελ. 77), το όποιο έργο χρησιμοποιεί βιβλιογραφικά πολύ ο κος Ελευθεράτος, αλλά φαίνεται ότι αυτή την πληροφορία την αγνόησε…Τέλος, οφείλουμε να πούμε ότι η οικονομική ανάπτυξη της Χιλής επί Πινοσέτ άργησε αρκετά να συμβεί (με κάποια έτη να υπάρχει και αρνητικό ρεκόρ), ενώ επί Παπαδόπουλου συνέβη άμεσα (βλ. τα σχετικά στοιχεία από την ιστοσελίδα της World Bank). Να ενημερώσουμε πάντως τον κο Ελευθεράτο ότι σε βιβλίο που έχει συμπεριλάβει στη βιβλιογραφία του(το συλλογικό των εκδόσεων Καστανιώτη που κυκλοφόρησε το 1999 σε επιμέλεια Ρήγου, Σεφεριάδη και Αθανασάτου),υπάρχει ανάλυση που ακριβώς αποδεικνύει το αντίθετο των ισχυρισμών του (σελ. 14-26)!Το ότι ήταν δηλαδή άλλης υφής το καθεστώς Πινοσέτ και άλλης υφής του Παπαδόπουλου.

Μας "πληροφορεί" επίσης στις σελίδες 233-237 ο κος Ελευθεράτος ότι το καθεστώς δεν διέθετε "οικονομικούς εγκεφάλους" παρά μόνο 3 εκ των οποίων τους 2 αποπειράται ανεπιτυχώς και βασισμένος σε συκοφαντικά δημοσιεύματα (φοβερή ιστοριογραφική προσέγγιση...) να τους βγάλει απατεώνες! Μάλιστα προβαίνει και στις εξής ανυπόστατες κρίσεις! "Μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε να λεχθεί ότι η χούντα διέθετε μεγάλα οικονομικά μυαλά…Κατά συνθήκη "ειδήμονες" έγιναν οι "εθνοσωτήρες", οι οποίοι άλλωστε στερήθηκαν νωρίς των υπηρεσιών και των υποδείξεων που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν ορισμένοι τεχνοκράτες του χρηματοπιστωτικού τομέα…Αδυνατούσε το καθεστώς να στηριχτεί επαρκώς σε έμπειρους διαχειριστές του οικονομικού συστήματος. Για να καλύψει το κενό, προσέφυγε στις συμβουλές της…καρδιάς του συστήματος. Συνεγελαζόμενη με επιχειρηματίες, πλοιοκτήτες και ιδιοκτήτες τραπεζών, η χούντα "μάθαινε" να διεκπεραιώνει ταχύτερα και πιστότερα ο, τι υπαγόρευε η αγορά".  Ας ενημερώσουμε λοιπόν τον κο Ελευθεράτο ότι ο "αντιχουντικός" Μελέτης Μελετόπουλος στο βιβλίο του το οποίο έχει συμπεριλάβει και ο κος Ελευθεράτος στη βιβλιογραφία του (αλλά προφανώς και το παραβλέπει) αναφέρει ολόκληρο κατάλογο ανθρώπων που συμμετείχαν στον οικονομικό σχεδιασμό του καθεστώτος, αλλά και γενικότερα στη στελέχωση του(σελ. 371-381)[4], οπού πολλοί από αυτούς ήταν πρώην σύμβουλοι πρωθυπουργών, γ. γ υπουργείων και διοικητές δημοσίων οργανισμών προ "χούντας" (βλ. και τη φράση του συγγραφέα, στη σελ. 393, "Δεν πρέπει να είναι άσχετο προς αυτό, το γεγονός ότι  στην Επιτροπή του Προγράμματος και γενικά στο οικονομικό επιτελείο της Χούντας συμμετείχαν και πολλοί τεχνοκράτες των προηγουμένων κυβερνήσεων")! Σε αρκετούς από αυτούς αναγνωρίζει αξία ο κος Μελετόπουλος(σελ. 377)! Αξίζει να αναφέρουμε και μία χαρακτηριστική φράση του μαρξιστή καθηγητή Νικολινάκου από το βιβλίο του που μνημονεύσαμε παραπάνω. Γράφει λοιπόν στη σελίδα 146 ότι "Κατά τα άλλα, η οικονομική πολιτική ασκήθηκε από τα ίδια πρόσωπα που και στις προηγούμενες, κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις αποτελούσαν το προσωπικό των υπουργείων και των ομάδων προγραμματισμού". Αναρωτιόμαστε πάντως, αφού αναφέρθηκε (επικριτικά) ο κος Ελευθεράτος στους Κωνσταντίνο Θάνο και Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, γιατί δεν αναφέρθηκε και στους Ιωάννη Κούλη, Αριστείδη Δημόπουλο, Ηλία Μπαλόπουλο, Εμμανουήλ Φθενάκη, Ιούλιο Ευλάμπιο, Ιωάννη Ροδινό - Ορλάνδο, Χρήστο Αχή, Σωτήριο Αγαπητίδη, Μιχαήλ Κοζώνη, Λουκά Πάτρα,  Σπυρίδωνα Λιζάρδο και Γεώργιο Πεζόπουλο! Δεν συμμετείχαν αυτοί στον σχεδιασμό και υλοποίηση της οικονομικής πολιτικής του καθεστώτος; Ή μήπως δεν βρήκε κάτι το μεμπτό να γράψει για αυτούς; Μάλλον το δεύτερο…

Το βιβλίο του κου Ελευθεράτου ως προς την παράθεση οικονομικών στοιχείων, είναι η αποθέωση της "δημιουργικής λογιστικής"! Οποιοσδήποτε στοιχειωδώς λογικός και αντικειμενικός οικονομολόγος , στατιστικολόγος ή απλά λογιστής, θα τραβήξει τα μαλλιά του με αυτά που γράφει ο κος Ελευθεράτος, αλλά κυρίως με τον τρόπο που παραθέτει τα στοιχεία του! Κατ' αρχάς, δεν κάνει ποτέ συνολική αποτίμηση των διαφόρων τομέων οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του τότε καθεστώτος, στους οποίους αναφέρεται (βιομηχανία, τουρισμός, ναυτιλία, αγροτική πολιτική, οικιστική πολιτική, παιδεία, υγεία, εργασιακά κλπ). Ο αναγνώστης θα βρει μόνο σκόρπιες αρνητικές κρίσεις σε μεμονωμένα σημεία των παραπάνω τομέων! Από εκεί και πέρα, ως προς την παράθεση και σύγκριση οικονομικών δεικτών και πριν αναφέρουμε το πώς τα γράφει ο κος Ελευθεράτος, πρέπει να κάνουμε μία απαραίτητη διευκρίνιση!  Πάγια αρχή προκειμένου να βγαίνουν υπεύθυνα συμπεράσματα σε τέτοια ζητήματα, είναι η σύγκριση ομοειδών πραγμάτων! Όταν λοιπόν κάποιος εξετάζει την περίοδο διακυβερνήσεως Γ. Παπαδοπούλου και τα πεπραγμένα της και θέλει να προβεί σε συγκρίσεις με άλλες περιόδους, αυτό είτε θα γίνει με βάση το ποιος κυβερνούσε (π.χ. Παπάγος, Καραμανλής κλπ, ασχέτως του πόσα έτη κυβερνούσε ο καθένας τους), όπου κατά τη γνώμη μας, είναι και ο πιο ορθός τρόπος, είτε η βάση σύγκρισης θα είναι ο αριθμός ετών, άρα η περίοδος Παπαδόπουλου (1967-1973) θα πρέπει να συγκρίνεται με αντίστοιχες 7ετίες (ασχέτως αν μέσα σε αυτά τα έτη περιλαμβάνεται ένας ή περισσότεροι κυβερνήτες). Ο κος Ελευθεράτος δεν επιλέγει καμία από αυτές τις μεθόδους, παρά ακολουθεί την μέθοδο του "ό,τι να 'ναι", ή μάλλον του "ό,τι με βολεύει"! Έτσι λοιπόν, σχεδόν ποτέ δεν θα δούμε στο βιβλίο του σύγκριση οικονομικών δεικτών της 21ης Απριλίου τόσο με πριν, όσο και μετά, αλλά κάποιες φορές με το πριν και κάποιες με το μετά(όπως βολεύει δηλαδή για τα συμπεράσματά του). Συγκρίσεις με το εξωτερικό, ουδέποτε. Όσο για τα έτη σύγκρισης, εδώ είναι η αποθέωση της "δημιουργικής λογιστικής" που αναφέραμε πριν! Ο αναγνώστης θα βρει αναφορές στις περιόδους  1967-1970(σελ. 112, 208, 157,257), 1967-1971(σελ. 100, 250, 281), 1967-1973(σελ. 102, 261, 270), 1967-1974(σελ. 259, 263 και γενικά όταν οι χάλια επιδόσεις της περιόδου Ιωαννίδη βολεύουν ώστε να χαμηλώσουν τον μέσο όρο της περιόδου Παπαδοπούλου), ακόμη και 1968-1973 (σελ. 122, 291, 304), 1968-1974 (σελ. 215,241,254), 1968-1972 (σελ. 223) επίσης, το κορυφαίο 1966-1972(!!), όπου συμπεριλαμβάνεται δηλαδή και "προ-χουντικό" έτος στην εξεταζόμενη περίοδο…και τέλος, το 1967-1972 (σελ. 118), όπου στη συγκεκριμένη εξωφρενική περίπτωση, ο κος Ελευθεράτος συγκρίνει δαπάνες μίας 6ετίας με μία…9ετία(!!), με την περίοδο 1958-1966 δηλαδή…κοινώς, αχταρμάς!!

Είναι άξιο απορίας πάντως, το ότι αρκέστηκε ο κος Ελευθεράτος σχεδόν αποκλειστικά σε δευτερογενείς πηγές προκειμένου να στηρίξει τους οικονομικούς (και όχι μόνο) ισχυρισμούς που αναπτύσσει στο βιβλίο του! Δείγμα προχειρότητας ή σκοπιμότητας; Άγνωστο! Πάντως, με απλή διαδικτυακή αναζήτηση, μπορεί κάποιος να βρει αρκετές πρωτογενείς πηγές σχετικές με την οικονομία της Ελλάδος, π.χ. τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ (στην αγγλική γλώσσα) για την Ελλάδα, αλλά και άφθονες εκδόσεις της ΕΛ.ΣΤΑΤ. από την ιστοσελίδα της ηλεκτρονικής της βιβλιοθήκης (μηνιαίο στατιστικό δελτίο, στατιστική επετηρίδα, συνοπτική στατιστική επετηρίδα, Εθνικοί Λογαριασμοί, δελτίο στατιστικής εμπορικής ναυτιλίας, μηνιαίο δελτίο στατιστικής εξωτερικού εμπορίου κ.α.)

Γενικότερα πάντως, από όλα αυτά τα αναξιόπιστα ή και στρατευμένα βιβλία και τις δευτερογενείς (σχεδόν αποκλειστικά) πηγές που παραθέτει ο κος Ελευθεράτος στη βιβλιογραφία του, αν οι αναγνώστες κάνουν τον κόπο και διαβάσουν τις 3 πιο σοβαρές πήγες που έχει, δηλαδή τον Σόλωνα Γρηγοριάδη, τον Μελέτη Μελετόπουλο και τον αντίστοιχο τόμο (16ος) από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, θα διαπιστώσουν ότι δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα στην οικονομία, όσο τα παρουσιάζει ο κος Ελευθεράτος! Απλά επιλέγει να βασίζεται περισσότερο σε συγγραφείς τύπου Ζορμπαλά και Μπενά…

Σχετικά με τα κοινωνικά ζητήματα, θα αναφέρουμε το πιο κραυγαλέο παράδειγμα από το βιβλίο του κου Ελευθεράτου, το ζήτημα των εργατικών ατυχημάτων, όπου ο συγγραφέας θέλει να παρουσιάσει το τότε καθεστώς ως ανάλγητο και αδιάφορο για τους εργάτες, με αποτέλεσμα να αυξηθούν κατακόρυφα τα θανατηφόρα ατυχήματα! Αντιγράφουμε αυτούσιο το αντίστοιχο κεφάλαιο από το βιβλίο του κου Μάνου Χατζηδάκη, που μνημονεύσαμε παραπάνω.

"Τό «Λαμόγια στό χακί», ἀσχολεῖται καί μέ τά Ἐργατικά Ἀτυ­χήματα τῆς περιόδου. Καί ἀγωνίζεται νά ἀποδείξει τήν “ἄναλ­γησιά” του καθεστῶτος ἰσχυριζόμενος ὅτι δῆθεν αὐτά αὐξήθηκαν δρα­ματικά τότε.

Ἡ πρώτη παραπλάνηση ἀφορᾶ στήν ἀποκλειστική ἀσχολία ὄχι μέ τά Ἐργατικά Ἀτυχήματα στό σύνολό τους ἀλλά μόνο μέ τά θανατηφόρα. Τοῦτο γίνεται ἐσκεμμένα. Διότι χρέος τοῦ Κράτους εἶ­ναι ἡ πρόληψη τῶν ἀτυχημάτων. Ὅταν ὅμως συμβαίνουν, τό ἐ­άν θά εἶναι θανατηφόρα ἤ ὄχι, ἐναπόκειται στήν τύχη ἤ στόν Θεό..

 Ἡ δεύτερη παραπλάνηση πού ἐπιχειρεῖται ἀφορά στήν πλήρη ἔλλειψη ἀναλογικῆς συγκρίσεως μεταξύ τοῦ ποσοστοῦ ἀτυχη­μά­των σέ σχέση μέ τήν ἀντίστοιχη ἐκβιομηχάνιση καί αὔξηση τοῦ ἀπασχολούμενου ἐργατικοῦ δυναμικοῦ.

Γιά νά δοῦμε λοιπόν ποιά εἶναι ἡ πραγματικότητα καί σέ αὐ­τόν τόν τομέα: Τά στοιχεῖα μας βασίζονται στήν πιό ὁλοκλη­ρωμένη μελέτη πού ἔχει γίνει ἐπί τοῦ θέματος: Τήν ἔκδοση τοῦ «Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Ὑγιεινῆς καί Ἀσφάλειας τῆς Ἐργασίας» μέ τίτλο «Στατιστι­κές Ἐργατικῶν Ἀτυχημάτων στήν Ἑλλάδα», τοῦ Ph. D Σπύρου Μπράνη (ἔκδοση 1998).

Στήν μελέτη αὐτή, διαπιστώνεται ὅτι ἀπό τό 1945 καί ἔπειτα, ὀ­πότε καί ἄρχισε διεύρυνση τῆς ἀπασχολήσεως καί ἐγκαθίδρυση βιομηχανικῆς ὑποδομῆς, αὐξήθηκαν παράλληλα καί τά ἐργατικά ἀτυχήματα.

 Στήν ἴδια μελέτη, παρατίθενται πίνακες μέ τά με­­ταπολεμικά ἐργατικά ἀτυχήματα κατ’ ἔτος. Θά ἀρκεσθοῦμε στήν σύγκριση τῆς προαπριλιανῆς 7ετίας 1960 - 1966 μέ τήν ἀπριλια­νή 1967 - 1973, γιά νά ἐξαγάγουμε τά συμπεράσματά μας.

Κατά τήν 7ετία 1960 - 1966 εἴχαμε τά ἑξῆς ἐργατικά ἀτυχή­μα­τα κατ’ ἔτος:

1960: 36768

1961: 42422

1962: 45938

1963: 47469

1964: 47824

1965: 50477

1966: 50864

Βλέπουμε ὅτι ἡ 7ετία 1960 - 1966 εἶχε στό σύνολο 321.762 ἐργατικά ἀτυχήματα. Καί ὅτι στά ἔτη 1965 καί 1966 τά ἀτυ­χήματα σημείωσαν ρεκόρ ξεπερνώντας τά 50.000, γεγονός πού δέν παρα­τηρήθηκε ποτέ ἄλλοτε, οὔτε πρίν, οὔτε μετά…

Κατά τήν 7ετία 1967 - 1973, εἴχαμε τά ἑξῆς ἐργατικά ἀτυχή­ματα κατ’ ἔτος:

1967: 46093

1968: 40476

1969: 42698

1970: 44813

1971: 46736

1972: 48002

1973: 47544

Βλέπουμε ὅτι τήν 7ετία 1967 - 1973 σημειώθηκαν στό σύνολο 316.362 ἐργατικά ἀτυχήματα. Δηλαδή λιγότερα ἀπό τήν προηγού­μενη 7ετία 1960 - 1966. Καί οὐδέποτε ξεπέρασαν τό ὅριο τῶν 50.000 πού εἶχαν σημειώσει τά δυό προ­απριλιανά ἔτη 1965 - 1966.

Ἐπίσης, παρατηροῦμε ὅτι ἀναλογικά μέ τήν ἐκβιομηχάνιση τῆς περιόδου 1967 - 1973, ὑπάρχει στήν οὐσία σημαντική ἀντίστοι­χη ποσοστιαία μείωση τῶν ἀτυχημάτων, γιά πρώτη φορά μεταπο­λεμικά. Στήν ἀνωτέρω μελέτη ἐπισημαίνεται ὅτι ἐνῶ κάθ΄ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μεταπολεμικῆς ἀνασυγκροτήσεως σημειώνεται αὔ­ξη­ση τῶν ἀτυχημάτων, ἀπό τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 μέχρι τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ‘70, ἡ τάση «καθίσταται σταθερά πτω­τική».

Ὅπως βλέπουμε λοιπόν, στήν πραγματικότητα ὁ κ. Ἐλευθε­ρά­τος θά ἔπρεπε νά μετονομάση τό ἀντίστοιχο ὑποκεφάλαιό του «Ἀληθινά θαύματα, ψεύτικα θύματα». Τό ἐλπίζουμε σέ κάποια… ἐπανέκδοση τοῦ πονήματός του. Ἀλλά δέν μένει ἐκεῖ. Μᾶς πληρο­φορεῖ ὅτι μετά τήν “μεταπολίτευση”τα ἀτυχήματα μειώθηκαν.

Καί ἐδῶ ὅμως, λέει τήν μισή ἀλήθεια. Στό ἀνωτέρω ἔργο τοῦ «Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Ὑγιεινῆς καί Ἀσφάλειας τῆς Ἐργασίας», ἀναφέρεται:

«Κατά τήν περίοδο 1966 - 1980 τά ἀτυχήματα παραμένουν ὑψη­λά σέ ἀριθμό, χωρίς τάσεις ἀνόδου, ἐνῶ ἀπό τό 1981 καί μετά κα­θίσταται σαφής ἡ τάση μείωσής τους, πού προέρχεται ἀπό τήν ἐνδημική ἀποβιομηχάνιση παραδοσιακῶν περιοχῶν καί ἀ­πό τήν μεταστροφή τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας πρός τόν τομέα τῶν ὑπηρεσιῶν».

Ναί! Καλά καταλάβατε. Ἡ μείωση τῶν ἐργατικῶν ἀτυχημά­των γιά τήν ὁποία κομπάζει ὁ κ. Ἐλευθεράτος μετά τό 1981, προέ­ρχεται ἀπό τήν ἀποβιομηχάνιση τῆς Ἑλλάδος πού σημειώθηκε το­τε! Τό ζήτημα τονίζεται καί σέ ἄλλο σημεῖο, ὅπου ἀναφέρεται ἐπί λέξει:

«Ἡ συνεχής μείωση τῶν ἀτυχημάτων μετά τό 1981, δέν ἀντιστοιχεῖ ἐξ’ ὁλοκλήρου σέ βελτίωση τῶν ὅρων ἀσφαλείας, ἀλ­λά συ­νδέεται σέ ἕνα βαθμόν μέ τήν συνεχῆ ἀποβιομη­χάνιση τῆς Ἑλλά­δος»!

Εἶναι συγκλονιστικό τό πώς ἀποκαλύπτεται τό μέγεθος τῆς πα­­­ραπληροφορήσεως πού ἐπιχειρεῖται, ὅταν κάποιος διαβάσει αὐ­­τά τά ἐπίσημα στοιχεῖα καί πηγές. Πέραν ὅμως ἀπό τίς στατιστικές, ἄς δοῦμε συνοπτικά καί τά μέ­τρα πού ἔλαβε τό καθεστώς ἐκεῖ­νο γιά τήν πρόληψη τῶν ἀτυχη­μάτων. Μέτρα πού διαψεύδουν πλήρως τήν εἰκόνα πού θέλει νά παρουσιάση ὁ Ἐλευθεράτος γιά δῆθεν ἀδιαφορία τοῦ καθεστῶτος στόν τομέα αὐτόν:

Τό 1968 συγκροτήθηκαν “Ὁμάδες Συντονισμένης Δράσεως” Ἐ­πι­­θεωρητῶν Ἐργασίας, γιά νά ἐπιβλέπουν τήν πιστή τήρηση καί ἐφαρμογή τῶν ἐργατικῶν νόμων.

Στίς 23 μέ 29 Μαΐου 1971 καθιερώθηκε ἡ “Ἑβδομάδα Προλήψε­ως Ἀτυχημάτων” σχετικά μέ διαφώτιση κοινοῦ καί ἐργαζο­μένων μέ σκοπό τήν ἐξουδετέρωση τῶν αἰτίων πού προκαλοῦν τά ἀ­τυχήματα καί κυκλοφόρησαν εἰδικές ἐγκύκλιοι γιά αὐστηρή παρακολούθηση κάθε ἀτυχήματος.

Ἀπό τό 1970 καθιερώθηκαν Σεμινάρια Ταχυρρύθμου Ἐκπαι­δεύσεως εἰδικά γιά τήν πρόληψι ἐργατικοῦ ἀτυχήματος πανελλαδικά.

Ἱδρύθηκε τό 1971 Κέντρο Ὑγιεινῆς καί Ἀσφαλείας Ἐργα­ζομέ­νων μέ σκοπό «τήν διερεύνησιν καί τόν ἔλεγχον τῶν συνθη­κῶν ἀπασχολήσεως τῶν ἐργαζομένων εἰς τό πλαίσιον τῆς ἐντεινο­μένης προσπαθείας πρός ἐξασφάλισιν ἐκσυγχρονισμένων καί ὑγιει­νοτέρων ὅρων ἐργασίας εἰς πάντας τους ἐργαζομένους εἰς τούς κλάδους τήν Βιομηχανίας».

Συντάχθηκε τό 1972 «Γενικός Κανονισμός Μέτρων καί Ἀσφα­λείας πρός πρόληψιν τοῦ Ἐργατικοῦ Ἀτυχήματος».

Οἱ Ἐπιθεωρήσεις Ἐργασίας ἀνῆλθαν σέ χιλιάδες στόν ἀρι­θμό καί ὑπεβλήθησαν καί ἀντίστοιχα πολλές μυνήσεις ὅπου διαπιστωνόταν παράβαση. Ἔγινε πραγματική ἐκστρατεία διαφωτίσε­ως μέ προμετωπίδα τό μηνιαῖο περιοδικό “Ἐργατική Ἐπιθεώ­ρησις”. Ἄς ἀναφέρουμε ἐπίσης καί τό ἑξῆς ἐνδεικτικό πού ἀναφέ­ρεται στήν ἔκδοση τοῦ «Ἑλληνικοῦ Ἰνστιτούτου Ὑγιεινῆς καί Ἀσφά­λειας τῆς Ἐργασίας» μέ τίτλο «Στατιστι­κές Ἐργατικῶν Ἀτυχη­μάτων στήν Ἑλλάδα»:

«Ἄξιον παρατήρησης, εἶναι καί τό γεγονός ὅτι μέχρι καί τό 1973 τό ΙΚΑ ἐπιδοτοῦσε ὡς ἐργατικά ἀτυχήματα καί τά ἐκτός ἐρ­γα­σίας ἀτυχήματα, πρακτική ἡ ὁποία ἐγκαταλείφθηκε μετά τό 1974…»".

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΑΥΤΩΝ
Μας "πληροφορεί" ο κος Ελευθεράτος στις σελίδες 63-64 με στοιχειά της πλάκας, ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν στο Τάγμα Ασφαλείας Πατρών επί Κατοχής, αναπαράγοντας ανέλεγκτα, μία γνωστή συκοφαντική ιστορία. Δεν διστάζει μάλιστα να αναφέρει και κάπου(σελ. 66) μία φράση από την κατά τ'άλλα σοβαρή εργασία του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη με τίτλο "Γεώργιος Παπαδόπουλος, Τάγματα Ασφαλείας και “Χ”: Μια απόπειρα συγκέντρωσης και επανεκτίμησης του παλαιότερου και νεότερου τεκμηριωτικού υλικού". Ας γράψουμε κι εμείς άλλες δύο φράσεις από την συγκεκριμένη εργασία, τις οποίες μάλλον παραβλέπει ο κος Ελευθεράτος! Σελιδα 18 λοιπόν  "Τά δημοσιεύματα, βιβλία, άρθρα κλπ. πού αναφέρονται στην 21η 'Απριλίου καί έχουν κυκλοφορήσει στή διάρκεια τής τριακονταετίας πού διέρρευσε άπό τό 1975, είτε δέν κάνουν μνεία τής πληροφορίας περί Παπαδόπουλου καί Ταγμάτων 'Ασφαλείας είτε τήν αναπαράγουν ώς δεδομένη, σπανιότερα συνοδευόμενη άπό κάποια τών προαναφερθέντων στοιχείων". Τέλος, σελίδα 36 καταλήγει ο Καλλιβρετάκης  "Κατά τή γνώμη μου, τά προαναφερόμενα δέν αποτελούν επαρκείς αποδείξεις ότι ό Γ.Π. είχε καταταγεί στά ΤΑ. (φυσικά, τό ενδεχόμενο αυτό δέν αποκλείεται καί τό ζήτημα παραμένει ανοικτό)".  Προτρέπουμε πάντως τόσο τον κο Ελευθεράτο, όσο και τον κο Καλλιβρετάκη να δουν στο βιβλίο "Ο Γρίβας και η "Χ", Το Χαμένο Αρχείο" του Σπύρου Παπαγεωργίου, τον κατάλογο μελών της "Χ". Θα βρουν το ονοματεπώνυμο του Γεώργιου Παπαδόπουλου, καθώς και του αδερφού του, Χρήστου, μέσα! Παπαδόπουλος στη "Χ"(Αθήνα και μάλιστα μέχρι το τέλος της Κατοχής σύμφωνα με τον κατάλογο μελών της οργάνωσης) και  ταυτόχρονα στο Τ. Α. Πατρών, δεν γίνεται, εκτός και αν ήταν τηλεμεταφερόμενος η κλωνοποιημένος... Επίσης, μετάλλιο εθνικής αντιστάσεως όπως αυτό που είχε λάβει ο Γ. Παπαδόπουλος το 1953 (βλ. "Γεωργιος Παπαδόπουλος Βιογραφία" τόμος 1ος του Μάνου Χατζηδάκη, όπου πλήρη στοιχεία της Κατοχικής δράσης του Γ. Παπαδοπούλου και κατάρριψη των συκοφαντιών) προφανώς και δεν ελάμβαναν τα μέλη των Τ.Α.

Όσον αφορά τα περιουσιακά στοιχεία του Γ. Παπαδοπούλου με τα οποία καταπιάνεται ο κος Ελευθεράτος στις σελίδες  77-81, ας παραθέσουμε πάλι το αντίστοιχο κεφάλαιο από το βιβλίο του κου Χατζηδάκη.

«Στήν ἀπεγνωσμένη ἀπόπειρά του νά γκρεμίση τήν εἰκόνα τοῦ λιτοδίαιτου ἡγέτη, ὁ συγγραφέας τοῦ «Λαμόγια στό χακί» μᾶς παρουσιάζει κάτ΄ ἀρχήν τά “πόθεν ἔσχες” τοῦ Γ. Παπαδοπούλου τήν περίοδο 1966 - 1973.

Ἀπό ποῦ τά βρῆκε; Θά περιμένουν οἱ ἀναγνῶστες ὅτι κατάφερε νά ἔχει κάποια πρόσβαση στό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν καί μᾶς παρουσιάζει ἐπίσημα στοιχεῖα τῶν δηλώσεών του. Σφάλλουν!

Ἡ … ” πηγή του, εἶναι γιά ἀκόμη μία φορά ὁ πρώϊμος μεταπολιτευτικός τύπος, τήν ἐποχή πού ὁ κιτρινισμός, ἡ λάσπη καί ἡ ἐντελῶς ἀσύδοτη καί ἀνέλεγκτη ἀσυδοσία τῆς “ἀντιχουντικῆς” ὑστερίας βρισκόταν στό ζενίθ της. Συγκεκριμένα πρόκειται γιά δη­μοσίευμα τοῦ “Ταχυδρόμου” τῆς 3-4-1975.

Θεωροῦμε ἐντελῶς ἀμφίβολα τά στοιχεῖα πού παραθέτει τό ἀνω­τέρω δημοσίευμα. Ἀλλά θά τά σχολιάσουμε: Κατ’ αὐτό λοιπόν, ὁ Γ. Παπαδόπουλος εἶχε ὡς ἕνας ἁπλός Συνταγματάρχης τό 1966 ἐτήσιο εἰδόδημα 162.067 δρχ. Καί τό 1969 πλέον ὡς Πρωθυπου­ργός εἶχε ἐτήσιο εἰσόδημα 495.802 δρχ. Λογικό εἶναι τά ἔσοδα ἑνός Πρωθυπουργοῦ νά μήν εἶναι ἴδια μέ ἐκεῖνα ἑνός ἁπλοῦ Συνταγματάρχου. Τό περίεργο εἶναι ὅτι γιά τά ἔτη 1970 - 1972 τό… δη­μοσίευμα παραθέτει μεγαλύτερα ποσά, ἀλλά… χωρίς πηγές ἐσό­δων. Γιατί; Εἶναι δυνατόν νά μήν παρασχέθηκαν; Ὄχι. Ὑπο­θέτουμε ὅτι πρόκειται ἁπλά γιά μία ἀκόμη…”λαθροχειρία” τῶν ἐμ­πνευστῶν του. Π.χ., ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἔλαβε ἐνυπόθηκο Δάνειο ἐκείνη τήν περίοδο, ἀπό τό Τα­μεῖο Παρακαταθηκῶν καί Δανείων. Τό δάνειο ἐμφανίζεται φυσικά ὡς ἔσοδο. Καί ὅταν δέν ἀναφέρεται, δίνει τίς λάθος ἐντυπώσεις…

Τό πιό σημαντικό ἐρώτημα ὅμως εἶναι ἄλλο:

Νά γίνη μία σύγκριση τῶν “πόθεν ἔσχες” τοῦ Γ. Παπαδοπούλου, μέ ὅλους τούς προηγούμενους καί ἑπόμενους Πρωθυπουργούς! Γιά νά ἔχουμε πραγματικό μέτρο συγκρίσεως! Ἀλλά ἀπό ἐπίσημα στοιχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν καί ὄχι ἀπό δημοσιεύματα “τῆς πλάκας”.…

Ἀναφέρεται ὅμως ὁ κ. Ἐλευθεράτος καί στά περιουσιακά στοι­χεῖα τοῦ Γ. Παπαδοπούλου. Ἄς τά δοῦμε:

- Μόλις τό 1961 ὁ Γ. Παπαδόπουλος κατάφερε μέ μία μικρή προ­­καταβολή πού ἕδωσε στόν πολιτικό μηχανικό Νίκο Κερδεμελί­δη, νά ἀγο­ρά­ση μέ τό προσύμφωνο μέ ἀρ. 4026/12-10-1961 τοῦ Συμ­βολαιογράφου Ἀθηνῶν Γεωργίου Ζωγόπουλου, ἕνα μικρό δια­με­ρισμα στήν Ἰωνίας 43 Νέα Σμύρνη, 95 τ.μ. τό ὁποῖο μέ αἱ­μα­τηρές προ­σπάθειες ἐξό­φλησε σταδιακά τό 1969 καί περιήλθε ὁριστι­κά στήν κυριότητά του μέ τό συμβόλαιο 124573/5-2-1969 τοῦ Συμ­βο­λαιογράφου Ἀθηνῶν Κωνσταντῖνου Σιδηρόπουλου. Καί τό ἑπό­με­νο ἔτος -1970- τό μεταβίβασε στήν πρώτη του σύζυγο Νίκη Βα­σι­λειάδου μέ τήν ὁποία εἶχε ἤδη διαζευχθῆ, μέ τό συμβόλαιο μέ ἀρ. 9166/5-2-1970 τῆς Συμβολαιογράφου Ἀθηνῶν Σταυροῦλας Πα­πα­γε­ωργίου - Ἀποστολοπούλου.

- Ὁ κ. Ἐλευθεράτος γράφει ὅτι τό 1967 “μετά τό πραξικόπημα” ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἔλαβε δάνειο ἀπό τόν Οἰκοδομικό Συνεταιρισμό Ἀξιωματικῶν καί ἀγόρασε ἀκίνητο στήν Τζουμέρκων 13 Πα­πάγου. Παραλείπει ἐσφαλμένα (καί ὄχι ἐσκεμμένα ἐλπίζουμε) νά ἀναφέρει ὅτι τό ἐν λόγῳ ἀκίνητο - οἰκόπεδο τοῦ εἶχε ἤδη κατα­κυ­ρωθῆ ἀπό τό 1962. Συγκεκριμένα στόν Πίνακα Τεχνικῶν Ὑπηρεσιῶν τοῦ Α.Ο.Ο.Α. μέ ἀρ. 1267/1-5-1962 ἀποδεικνύεται ἡ κατακύρωση, πού στό «Λαμόγια στό χακί», ἀποσιωπᾶται ἤ καί ἀποκρύπτετ­αι! Τό ἀκίνητο αὐτό, ὁ Γ. Παπαδόπουλος τό ἔδωσε τό 1971 ὡς προί­κα στόν σύζυγο τῆς κόρης του Χρυσούλας μέ τό Προικοσύμφω­νο μέ ἀρ. 16857/11-6-1971, τοῦ Συμβολαιογράφου Ἀθη­νῶν, Κων­σταντῖνου Εὐαγγ. Παπαδοπούλου.

- Τό μοναδικό περιουσιακό στοιχεῖο πού ἀπέκτησε ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξουσίας του, εἶναι ἡ ἀγορά τό 1972, ἑνός διαμερίσματος 5ου ὀρόφου καί ἐκτάσεως 132 τ.μ. στήν συμβολή τῶν ὁδῶν Σορβόλου 3 καί Ἀρδηττοῦ τοῦ Δήμου Ἀθηναίων.

Ὁ κ. Ἐλευθεράτος, ἀναφέρει ὅτι στήν δήλωση τοῦ Γ. Παπαδοπούλου «δέν ἀναφέρθηκαν πηγές χρηματοδοτικῆς κάλυψης» γιά τήν ἀγορά  του. Ἐλπίζουμε ὅτι σφάλλει ἀπό ἄγνοια καί προχειρολο­γία καί ὄχι ἐσκεμμένα. Διότι ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἔκανε τήν ἀ­γορά τοῦ διαμερίσματος αὐτοῦ μέ ἐνυπόθηκο δάνειο ἀπό τό Τα­μεῖο Παρα­καταθηκῶν καί Δανείων, μέ ἀρ. Δανειστικοῦ συμ­βολαίου 15697/1972 ἀπό τόν Συμβολαιογράφο Ἀθηνῶν Παντελῆ Ἄν. Εὐστρατιάδη. Καί ἀπό τόν ἴδιο Συμβολαιογράφο ἔγινε καί ἡ ἀγορά μέ τό Συμβόλαιο ὑπ. ἀρ. 15549/14-7-1972.

Τό συγκλονιστικό εἶναι ὅτι ἡ τελευταία δόση τοῦ δανείου γιά τήν ἀπο­πλη­ρω­μή τοῦ διαμερίσματος ἐξοφλήθηκε στίς 19-6-1997! (2 χρόνια πρίν τόν θάνατό του). Τότε ἔπαυσε καί τό διαμέρισμα νά θεωρεῖται ὑποθηκευμένο…

Αὐτά ὑπῆρξαν τά μόνα περιουσιακά στοιχεῖα τοῦ Γ. Πα­πα­δοπούλου».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Προσεκτική μελέτη του "Λαμόγια στο Χακί", σε συνδυασμό με αναζήτηση πρωτογενών πηγών και διασταύρωση στοιχείων, πείθουν τον καλοπροαίρετο αναγνώστη, ότι πρόκειται για μεροληπτικό έργο, με πολλές ανακρίβειες και μισές αλήθειες. Δεν βοηθά καθόλου στην κατανόηση της περιόδου την οποία εξετάζει και δεν συμβάλλει στην ιστορική αλήθεια.

[1] Ο υπουργός της 21ης Απριλίου Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου και συνάδελφος(δημοσιογράφος) του Σ. Κωνσταντόπουλου, στη σελίδα 152 του βιβλίου του που αναφέραμε παραπάνω, χρησιμοποιεί βαρείς χαρακτηρισμούς κατά του Κωνσταντόπουλου, για αυτή την συμπεριφορά "φιλίας" με όλους, την οποία επιδείκνυε…

[2] βλ. σελ. 32 στο βιβλίο του Αδ. Ανδρουτσόπουλου "Η Μαρτυρία ενός Πρωθυπουργού"

[3] βλ. το βιβλίο του "Αντίσταση και Αντιπολίτευση 1967-1974", σελίδα 136, έκδοση του 1975

[4] Πλήρης κατάλογος του στελεχιακού δυναμικού της 21ης Απριλίου με βιογραφικά στοιχεία, στο έργο του Μάνου Χατζηδάκη "Τα Στελέχη της 21ης Απριλίου", εκδόσεις Πελασγός 2020

• Προηγούμενο
• Επόμενο