H πολιτική παρακαταθήκη του Γεωργίου Παπαδοπούλου
Ο χαιρετισμός του Νίκου Ματθαίου στο ετήσιο τρισάγιο του ΕΠΟΚ για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο
Χαίρομαι πάρα πολύ που παρευρεθήκαμε και φέτος εδώ, για να τιμήσουμε τον ανεπανάληπτο ηγέτη που κοιμάται σε αυτόν εδώ τον δανεικό τάφο. Επειδή, αξίζει να το αναφέρουμε διαρκώς, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος φρόντισε ώστε να πλουτίσει ο μέσος Έλληνας, δεν φρόντισε όμως για τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να χρειάζεται η ευγενική χορηγία της οικογένειας Λεοντοπούλου, για να μην μείνει άταφος αυτός ο σπουδαίος άνδρας.
Φέτος, φίλες και φίλοι, κλείνουν όπως ξέρετε 50 χρόνια από αυτό το οποίο μας έχουν μάθει να αποκαλούμε «μεταπολίτευση». Η ιστορική πραγματικότητα όμως είναι πως το καθεστώς των τελευταίων 50 ετών, που ήρθε στην εξουσία εκμεταλλευόμενο τον διαμελισμό της Κύπρου, δεν ήτανε μεταπολίτευση, αλλά επιστροφή στο ίδιο διεφθαρμένο παλαιό καθεστώς των πολιτικάντηδων που κυβερνούσαν μέχρι και την 21η Απριλίου 1967. Και, εγώ προσωπικά, δεν δέχομαι να τους παραχωρούμε έτσι, ελαφρά τη καρδία, αυτόν τον όρο, αυτόν τον χαρακτηρισμό για το αντεθνικό καθεστώς που έχουν φτιάξει.
Δεν το δέχομαι, αρχικώς, διότι είναι ψευδής. Αρκεί να το κοιτάξουμε ετυμολογικά και θα το καταλάβουμε. Μετα-πολίτευση. Ο όρος υποδεικνύει σε κάτι καινούργιο (μετά). Αλλά το 1974, τι ακριβώς είχαμε που να υποδεικνύει στο «μετά»; Την επιστροφή ατόφιου, όπως έγινε, του παλαιού πολιτικού κατεστημένου που κυβερνούσε μέχρι το 1967; Την επίσημη επαναφορά του κομμουνισμού στην πολιτική ζωή της χώρας; Ή την οπισθοδρόμηση κάθε αναπτυξιακού έργου που είχε ξεκινήσει επί Παπαδόπουλου, με αποτέλεσμα κάθε τι να καταλήγει να ολοκληρώνεται δεκαετίες αργότερα και με πολλαπλάσιο κόστος απλά επειδή έπρεπε να καρπωθούν τα εύσημα οι νόθες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Αυτό είναι μεταπολίτευση; Αλήθεια; Όχι, φίλες και φίλοι.
Η πραγματική μεταπολίτευση έγινε το 1973, όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος επιχείρησε να δημιουργήσει μία νέα πολιτεία στον κακόμοιρο αυτόν τόπο. Ετέθη σε ισχύ τότε στην Ελλάδα ένα Σύνταγμα που εξαφάνιζε, για να το θέσω σε μία πρόταση, τις παθογένειες όλων των προηγουμένων, ενώ παράλληλα εισήγαγε πολλούς καινοτόμους θεσμούς. Είναι, θα έλεγα, το Σύνταγμα του 1968/1973, κατά κάποιον τρόπο, το μανιφέστο του ελληνικού εθνικισμού στην σύγχρονη εποχή. Γιατί; Αν το ερευνήσετε, θα καταλάβετε μόνοι σας γιατί. Και, χάρις στους αγαπητούς φίλους και συνεργάτες μου, τον Μάνο Χατζηδάκη και τον Γιάννη Γιαννάκενα, η αλήθεια πλέον δεν βρίσκεται σκονισμένη σε επτασφράγιστα συρτάρια και σε ξεχασμένους φακέλλους, αλλά σε πολύ ευανάγνωστες και ευπαρουσίαστες εκδόσεις.
Σας καλώ να την μελετήσετε! Και να αφιερώσετε λίγο από τον πράγματι πολύτιμο χρόνο σας στην μελέτη του πολιτικού σχεδίου που είχε ο Παπαδόπουλος για αυτόν εδώ τον τόπο. Όχι μονάχα για λόγους ιστορίας και για να δικαιωθεί επιτέλους ένας άνθρωπος που προσέφερε τα πάντα δίχως να ζητήσει τίποτα, αλλά γιατί μας αφορά και στο σήμερα!
Θέλω να σας τονίσω κάτι που είμαι σίγουρος ότι ήδη ξέρετε. Το σύστημα των τελευταίων 50 ετών δεν κινδυνεύει και δεν αισθάνεται απειλή από την Αριστερά, η οποία πλέον έχει απωλέσει κάθε ίχνος επαναστατικού στοιχείου που είχε στο παρελθόν και συμπορεύεται πλήρως με κάθε επιταγή του αντεθνικού καθεστώτος. Η πτώση της σάπιας και ψεύτικης «δημοκρατίας» τους δεν θα έρθει από εκεί. Θα έρθει από τους κόλπους των εθνικώς σκεπτόμενων πολιτών. Θα έρθει από εμάς.
Για αυτό και έχουμε χρέος να είμαστε προετοιμασμένοι για όταν έρθει η στιγμή μας. Η οποία θα έρθει. Αλλά για να έρθει, είναι πολλά αυτά που έχουμε να κάνουμε. Και ένα από αυτά είναι να έχουμε ένα σχέδιο πολιτειακής οργάνωσης για αυτόν τον τόπο, που θα ανταποκρίνεται, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις, στα δεδομένα της εποχής, αλλά και που θα βασίζεται στην ιδιοσυγκρασία του λαού μας . Ε ένα τέτοιο ακριβώς πολιτειακό σχέδιο μας άφησε παρακαταθήκη ο Παπαδόπουλος! Και εμείς θα το εκμεταλλευτούμε!
Ο ηγέτης θα βρεθεί. Δεν θα έρθει όμως ως μάννα εξ ουρανού. Θα αναδειχθεί, μέσω της φυσικής επιλογής και όσο πιο ποιοτική είναι η στάθμη των Ελλήνων Εθνικιστών, τόσο πιο χαρισματικός θα είναι και ο ηγέτης που θα μας οδηγήσει. Και πιστέψτε με όταν σας το λέω, διότι οι μεγάλοι ηγέτες είναι προϊόντα της εποχής και του περιβάλλοντός τους. Όπως ακριβώς και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, αυτός ο διάττων αστέρας που εμφανίστηκε σε αυτόν εδώ τον τόπο, ήταν η προσωποποίηση και η τελειοποίηση της ηρωικής γενιάς του ’40, που ξεφτίλισε μία αυτοκρατορία και έγραψε μία από τις πιο χρυσές σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας! Αθάνατος!