Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΤΗΣ 25ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973 - Ο Δ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ & Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Ἐπί ὁλόκληρη 6ετία, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος εἶχε ἐπιτύχει νά ἀντιμετωπίση τούς ἐκάστοτε “ἀμφισβητίες” του ἀναιμάκτως. Κυριάρχησε πάντοτε, ὄχι μέ τήν βία ἤ τά ὅπλα, ἀλλά μέ τήν προσωπικότητα καί τήν πολιτική ἀκτινοβολία του. Καί πάντοτε ἐξήρχετο νικητής καί πιό ἰσχυρός ὡς “ἀναντικατάστατος”.Ἡ “ἐσωτερική ἀντίδρασις” ὅμως πού συνεχῶς τόν ὑπενόμευε ἐκκόλαψε σιωπηρά καί ὕπουλα τό “αὐγό τοῦ φιδιοῦ” πού ἔφερε στό ὄνομα Δ. Ἰωαννίδης. Καί ὅπως γράφει ὁ Σ. Γρηγοριάδης: «Ἀπό τόν Βροῦτο ἔως τόν Ἰωαννίδη, ὁ ἰσχυρός μεγαλόψυχος, συχνά πέφτει θῦμα τοῦ ἐμπίστου φιλόδοξου».[1] Στίς 25 Νοεμβρίου 1973 λοιπόν, ὁ Ταξίαρχος Δ. Ἰωαννίδης ἀνέτρεπε τόν Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ἡ ἐνέργεια αὐτή δέν μπορεῖ νά χαρακτηρισθῆ οὔτε ”ἐπαναστατική”, οὔτε “πραξικοπηματική”. Ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιά μία ἀποστασία. Μία ἐκ τῶν ἔσω ἀνταρσία!
Ἡ δολοπλόκος “ἀρσακειάς”
Ὁ Ταξίαρχος Δημήτριος Ἰωαννίδης ἦταν μία πολύ ἰδιάζουσα περίπτωσις ἀνθρώπου. Ὁ Ἰ. Χολέβας γράφει: «…ἄνδρας ἰδιόρρυθμος, συνωμοτικός, ψυχικά ὄχι ἰσορροπημένος, περιορισμένης εὐφυΐας, ἀλλά παχυλής φιλοδοξίας».[2]
Στήν «προσωπογραφία» πού τοῦ ἔκαμαν οἱ ἀμερικανικές ὑπηρεσίες διαβάζουμε ὅτι χαρακτηρίζεται: «…ἄνθρωπος μέ ἱκανότητες κάτω τοῦ μέσου ὅρου, χωρίς φαντασία ἤ ἱκανότητα νά παίρνει πρωτοβουλίες… Δέν εἶναι καθόλου ἐντυπωσιακός στήν ἐμφάνισι καί ἀφήνει μερικές φορές τήν ἐντύπωσι πώς εἶναι ἀφελής… συγκρατημένος καί “περίεργος” μπροστά σέ γυναῖκες καί ἀνθρώπους πού δέν γνωρίζει».
Ὁ Ἰωαννίδης ἐντέχνως καλλιεργοῦσε τήν φήμη τοῦ “ντροπαλοῦ”, τοῦ “λιτοῦ”, τοῦ “ἠθικοῦ”, τοῦ “πιστοῦ” καί τοῦ “ἐντίμου” ἀξιωματικοῦ. Τοῦτο τό ἔπραττε γιά νά ἀποκτᾶ τόν θαυμασμό τῶν “μικρῶν” ἀξιωματικῶν καί παράλληλα νά ἔχη τήν ἐμπιστοσύνη τῆς ἡγεσίας. Φυσιογνωμία ἀνεξιχνίαστη, ἰδιότροπη, κρυψίβουλη καί σιβυλλική, κατάφερνε νά κρύβη πάντοτε τήν ἄμετρη φιλοδοξία καί τό σύμπλεγμα κατωτερότητος πού εἶχε ἔναντι τοῦ Γ. Παπαδοπούλου, τόν ὁποῖο προσεποιῆτο ὅτι ἐθαύμαζε. Μηχανορράφος καί ἀπίστευτα δολοπλόκος μεθόδευε ἀπό χρόνια τά ὕπουλα σχέδιά του: Ἄρχισε μεθοδικά νά προσυλητίζει ἀξιωματικούς ἐναντίον τοῦ Γ. Παπαδοπούλου, ἐνῶ παράλληλα ἐπεδίωκε τήν πλήρη ἐμπιστοσύνη ἐκείνου καί τῆς ἡγεσίας τῶν Ε.Δ. σέ σημεῖο πού νά ἐπηρεάζει τίς μεταθέσεις καί προαγωγές καί νά τοποθετηθῆ Δ/ντής Ἀσφαλείας Στρατοῦ (Δ.Α.Σ.).
Ὁ προσυλητισμός τοῦ Δ. Ἰωαννίδη εἶχε κυρίως δύο ἀποδέκτες: α) Στούς “μικρούς”: Σέ αὐτούς ἀσκοῦσε συστηματική “πλύσι ἐγκεφάλου” ἐναντίον τοῦ Γ. Παπαδοπούλου. β) Στούς ἀνωτέρους ἀξ/κούς χαμηλῆς ἀξίας: Σέ αὐτούς μεταχειριζόταν ἀπίστευτα ρουσφέτια καί παραγοντισμό.
Ἦταν ὁ Ἰωαννίδης ξενοκίνητος;
Ὑπῆρξε ὁ Δ. Ἰωαννίδης υποκινούμενος από “ξένο δάκτυλο”;
Τόν Ἰούλιο τοῦ 1973 ὁ ἀρχηγός τῆς Στρατιωτικῆς Ἀποστολῆς τῶν ΗΠΑ στήν Ἑλλάδα, Ὑποστράτηγος Ράϋντερ εἶπε στόν Α/ΕΔ Στρατηγό Δ. Ζαγοριανάκο: «Νά δοῦμε ἐάν θά ἀφήσει ὁ Ἰωαννίδης νά διεξαχθοῦν ἐκλογαί».[3]
Καί ὁ Π. Ἀραπάκης, σέ Ἔκθεσί του πρός τόν Κ. Καραμανλῆ ἔγραφε: «Μόνη σχετική συζήτησίς μου μετά τοῦ ταξιάρχου Ἰωαννίδη -εἰς ὅλως ἀνύποπτον χρόνον- ἦτο κατά τήν ἐπίσκεψιν τούτου εἰς τό γραφεῖον μου πρό ἑνός μηνός ἐκ τῶν γεγονότων τῆς 25ης Νοεμβρίου, ὅτε μοι εἶπεν ὅτι οἱ Ἀμερικανοί τοῦ συνέστησαν νά ἀνατρέψη τόν Γεώργιον Παπαδόπουλον, ἀλλ’ οὗτος δέν τό ἔπραξεν».[4]
Ὁ Δ. Ἰωαννίδης δέν ἦταν πράκτωρ τῶν ΗΠΑ. Αὐτό διαφαίνεται καθαρά ἀπό τήν “προσωπογραφία” πού τοῦ ἔκαμε ἡ ὑπηρεσία τῶν ΗΠΑ τόν Δεκέμβριο τοῦ 1973. Ἐκεῖ ὅμως φαίνεται καί ἡ συνεχής καί προνομιακή ἐπαφή του μέ τόν Σταθμό τῆς CIA στήν Ἀθήνα.
Τόν Ἰούλιο τοῦ 1973 ὁ Ὑποσταθμάρχης τῆς CIA Πῆτερ Κορομηλᾶς ἀντικαθίστατο ἀπό τόν Ρον Ἔστες. Ἡ πρώτη γνωριμία τοῦ νέου Νο 2 τῆς CIA στήν Ἀθήνα ἦταν ὁ… ταξίαρχος Ἰωαννίδης στό κτήριο τοῦ Μετοχικοῦ Ταμείου Στρατοῦ (Μ.Τ.Σ.). Στήν ἀπόρρητη ἔκθεσι ἀναφέρεται:
«Ὁ Κορομηλᾶς ἀγκάλιασε τόν Ἰωαννίδη ὅταν μπῆκε στό γραφεῖο καί κατόπιν εἶπε στόν Ἔστες: ”Νά προσέχεις τόν Μίμη γιατί εἶναι φίλος μου”! Ὁ Ἔστες -ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει δύο φορές στήν Κύπρο καί μιλοῦσε ἄπταιστα ἑλληνικά, συμφώνησε μέ τόν Ἰωαννίδη νά βρίσκονται τακτικά. Ὁ ἀρχηγός τῆς ΕΣΑ δέν ἔκρυβε στίς συνομιλίες του μέ τά στελέχη τῆς CIA τήν ἀπογοήτευσή του ἀπό τόν Παπαδόπουλο καί τάς κινήσεις του».
Ὑπῆρχε ὅμως καί μία ἀκόμη ἐπαφή τοῦ Ἰωαννίδη. Ἐπρόκειτο γιά τόν ἄνδρα τῆς ἀδελφῆς του καί κλινικάρχη τοῦ “Κυανοῦ Σταυροῦ” Ζάκ Ἀλαζράκη. Ὁ Ἀλαζράκης ἦταν ἐβραϊκῆς καταγωγῆς καί θρησκεύματος. Ὁ ρόλος του ὑπῆρξε πάντοτε σκοτεινός στό πλευρό τοῦ Ἰωαννίδη. Ὁ Ἰ. Λαδᾶς εἶχε πῆ κάποτε στόν συγγραφέα: «Ὁ Ζάκ Ἀλαζράκης ἦταν στήν πραγματικότητα ὁ ἀρχηγός τῆς Mossad στήν Ἑλλάδα!» Καί ὁ Παρασκευᾶς Μπόλαρης -πού ὑπῆρξε ἐκείνη τήν περίοδο ἔμπιστος τοῦ Ἰωαννίδη, δήλωσε: «…Στήν οὐσία χρησιμοποιήθηκε ὁ Ἰωαννίδης μέσῳ τοῦ Ἀλαζράκη, πού ἦταν σύνδεσμος τῆς Mossad!».[5]
Ὁ τότε πρέσβυς τῶν ΗΠΑ H. Tasca βέβαια δήλωσε στό “Newsweek” στίς 14 - 8 - 1974: «Ἐάν οἱ ΗΠΑ εἶχαν τήν δυνατότητα νά διαλέγουν ἕναν Ἕλληνα ἡγέτη -πού ἀσφαλέστατα δέν τήν ἔχουν- νομίζετε πράγματι πώς θά ἤμασταν τρελοί νά διαλέξουμε τόν Ἰωαννίδη;».[6]
Ὅμως δέν τόν «διάλεξαν». Ἁπλά τόν ἐκμεταλλεύτηκαν. Χρησιμοποιήθηκε ὡς μία μεταβατική κατάστασις γιά νά πετύχουν αὐτό πού ἤθελαν. “Μέ ἐξαπατήσατε!” ἀνέκραξε 8 μῆνες ἀργότερα…
Στήν “προσωπογραφία” πού τοῦ ἔκανε ἡ μυστική ὑπηρεσία τῶν ΗΠΑ ἐγράφετο: «Εἶναι ὅμως ἀρκετά ἐθνικιστής ὥστε νά μήν κάνει κάτι πού θά ἔπληττε τήν Χώρα του, ἁπλῶς γιά νά εὐχαριστήση τίς ΗΠΑ». Αὐτόν ὅμως τόν ἄγονο, τόν ἀκαλλιέργητο, τόν ἀφελή “ἐθνικισμό” του ἐκμεταλλεύτηκαν γιά νά τόν κάνουν ἄθελά του “ὄργανό” τους. Καί δέν ἐνεπλάκη σέ αὐτό ἡ πρεσβεία τῶν ΗΠΑ, ἀλλά τά κλιμάκια τῆς CIA καί προφανῶς τῆς Mossad μέ τά ὁποῖα βρισκόταν σέ συνεχή ἐπαφή.
Ὁ “ἀόρατος δικτάτωρ” και οἱ “μαριονέτες” του
Ἡ “κατάστασις” Ἰωαννίδη διήρκεσε μόλις 8 μῆνες. Ἀπό 25/11/1973 μέχρι 23/7/1974. Καί ὅμως αὐτό τό τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό αἰνιγματικά καί “σκοτεινά” κεφάλαια τῆς σύγχρονης ἱστορίας μας. Ὁ Σόλων Γρηγοριάδης γράφει: «Ποτέ στά χρονικά της νεώτερης Ἑλλάδος... δέν ὑπῆρξε δικτατορία τόσο ἰδιόρρυθμη καί ἀθόρυβη... Ἡ νέα ἐξουσία ἔδειχνε σάν νά ἤθελε νά ἐφαρμόση τό “λάθρα βιώσαι”».[7]
Ὁ “ἀόρατος” ἀρχηγός
Ὁ Δημήτριος Ἰωαννίδης δέν ἀνέλαβε καμμία ὑπεύθυνη θέσι. Ἤθελε νά κυβερνᾶ ἀπό τό παρασκήνιο. Καί νά κινῆ ἀθέατος Πρόεδρο, Πρωθυπουργό καί ἡγεσία τῶν Ε.Δ., σάν νά ἐπρόκειτο γιά “θέατρο σκιῶν”.Ὁ Ὑποστράτηγος Στ. Καραμπέρης γράφ ει ὀρθότατα: «Πῶς ἦτο δυνατόν ὁ ἀρχηγός νά εἶναι ἀθέατος καί εἰς τό παρασκήνιον; Δύο ἐκδοχαί ὑπῆρχον: Ἤ νά εἶναι ἀνίκανος νά ἀναλάβη τό βάρος τῶν εὐθυνῶν ἤ ἐφοβεῖτο νά τάς ἀναλάβη».[8]
Ὁ πραγματικός ἀρχηγός πάντοτε βγαίνει μπροστά. Ἀναλαμβάνει τίς εὐθύνες καί λέει: “Ἐγώ εἶμαι!”. Ἀλλιῶς εἶναι φυσικό οἱ “μαριονέτες” στίς σοβαρές ἀποφάσεις νά ἀπεξαρτηθοῦν, ὅπως συνέβη τόν Ἰούλιο τοῦ 1974!...
Πέραν αὐτῶν, ὁ ἴδιος ὁ Ἰωαννίδης ἦταν ἐγκλωβισμένος ἀπό ἕναν στενό “κλοιό” λοχαγῶν οἱ ὁποίοι ἀσκοῦσαν μαζί του τήν παρασκηνιακή ἐξουσία. Καί ἀποτελοῦσαν τήν δύναμί του![9] Μόνο που, ὅπως γράφει ὁ Μπονάνος: «…ἀντί νά διαθέτη αὐτός τήν δύναμιν, τόν ἤλεγχε ἡ δύναμις».[10]
Ὁ Ἰωαννίδης πέτυχε ἐπίσης νά προσεταιρισθῆ ἐλάχιστους ἀνωτάτους ἀξιωματικούς. Ἐκείνους, πού δέν εἶχαν ποτέ ἐλπίδες νά ἀνέλθουν στά ἀνώτατα κλιμάκια τῆς Ἱεραρχίας, ὅσο κυβερνοῦσε ὁ Γ. Παπαδόπουλος! Γράφει ὁ Στέφανος Καραμπέρης:«Ὁ Ἰωαννίδης κατόρθωσε νά προσυλητίση μία μερίδα Ἀνωτάτων Ἀξ/κῶν. Ἀλλά ποιούς; Αὐτούς πού ἐστεροῦντο προσωπικότητος καί θά μποροῦσαν νά εἶναι ὑποχείριό του...».[11]
Ποῦ ἀπέβλεπε ὁ Ἰωαννίδης; Εἶναι ἀσαφές. Στόν Μπονάνο εἶχε σαφῶς δηλώσει ὅτι: «Ἐμεῖς εἴμαστε γιά πολλά χρόνια!...».[12] Καί τόν Ἰούνιο τοῦ 1974 δήλωσε ὅτι ἐπιθυμοῦσε τό ἑπόμενο ἔτος νά προαχθῆ στόν βαθμό τοῦ Ὑποστρατήγου καί θά θέση ὑπό τήν ἑνιαία διοίκησί του τίς Δυνάμεις Καταδρομῶν, Πεζοναυτῶν καί Ε.Σ.Α.![13]
Κατόπιν αὐτῶν, εἶναι βέβαιο ὅτι ἤθελε νά κρατήση ἐπ’ ἀόριστον τήν παρασκηνιακή ἐξουσία, φθάνοντας σταδιακά στήν ἡγεσία τοῦ Στρατοῦ καί τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων...
Πρόεδρος “μαριονέτα” καί Κυβέρνησις “ἀνδρείκελο”
Στίς 25 Νοεμβρίου 1973 διορίσθηκε Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ὁ Ἀντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης. Πρώτη πράξις τοῦ ἦταν, στίς 27 Νοεμβρίου, νά αὐτοπροαχθῆ σέ Στρατηγό! Ὅπως ἀποκαλύπτει ὁ Γρ. Μπονάνος: «Ὁ Γκιζίκης ἁπλῶς ἤκουε. Παρέμενεν ἄφωνος, δέν ἐλάμβανε ποτέ θέσιν καί οὐσιαστικῶς, ἦτο ὡς νά μήν ὑπῆρχε...».[14] Πράγματι, ὁ ἴδιος ὁ Γκιζίκης παραδέχθηκε ἀργότερα σέ συνέντευξί του: «Ἐγώ ἤμουν ἁπλῶς μία μαριονέτα!»…
Ὁ Ἀδαμάντιος Ἀνδρουτσόπουλος ἦταν προσωπική ἐπιλογή τοῦ Δ. Ἰωαννίδη.[15] Στίς 28 Νοεμβρίου 1973, ἐμφανίσθηκε στήν τηλεόρασι γιά νά ἀναγγείλη τίς Προγραμματικές Δηλώσεις τῆς Κυβερνήσεώς του. Καί κατά τόν ἴδιο τόν Γρ. Μπονάνο: «οἱ Ἕλληνες ἤκουσαν ἀοριστίας, ἀσαφείας καί ἐρασιτεχνικᾶς, δι’ ὑπεύθυνον πρωθυπουργόν “ἐμπνεύσεις”». Εἶναι πράγματι συγκλονιστικό, ἕνας ἐκ τῶν κορυφαίων ὑπαιτίων της ἀνατροπῆς τοῦ Γ. Παπαδοπούλου νά παραδέχεται:
«Ὁ μόνος πού ἴσως ἠσθάνθη ἱκανοποίησιν ἐκ τῶν δηλώσεων ἐκείνων, θά πρέπει νά ἦτο ὁ ἀνατραπεῖς Παπαδόπουλος. Διότι αἱ “ἀερολογίαι” τοῦ Ἀνδρουτσόπουλου ἀνεδείκνυαν ὡς πολύ καλυτέραν τήν... ἰδικήν τοῦ πολιτικήν. Αἱ ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τῶν ἀξιωματικῶν, εἰρωνικαί καί σκωπτικαί, ἀπεδείκνυαν ἀκριβῶς ὅτι ἡ ἀπογοήτευσις ἦτο γενική».[16]
Οἱ ἴδιοι οἱ ὑπουργοί τῆς Κυβερνήσεως, εἶχαν ἀρχίσει νά στρέφονται κατά τοῦ ἰδιόρρυθμου ἐκείνου Πρωθυπουργοῦ: Ὁ ὑπουργός Προεδρίας Κ. Ράλλης, ὁ ὑπουργός Παιδείας Παν. Χρήστου, ὁ ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης Εὐστ. Λατσούδης καί ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Σπ. Τετενές, ὅλοι εἶχαν ἔλθει σέ πλήρη ἀντίθεσι μαζί του καί δυσαρέσκεια![17] Ἐπίσης, ὅλοι εἶχαν ἐξοργισθῆ μέ τόν «ἀνεπαρκῆ καί ἀκατάλληλο» ὑφυπουργό Τύπου Δημ. Καρακώστα.[18]
Χαρακτηριστικά, ὁ τότε ὑπουργός Πολιτισμοῦ Δημ. Τσάκωνας ἀνεφώνησε τό περιβόητο: «Εἴμεθα γελοία κυβέρνησις»![19]
Τό “Διεθυντήριο”
Τήν πραγματική ἐξουσία ἀσκοῦσε ἕνα “Διευθυντήριο”, ἀποτελούμενο ἀπό τούς Δ. Ἰωαννίδη - Φ. Γκιζίκη - Γρ. Μπονάνο - Ἄδ. Ἀνδρουτσόπουλο.[20] Τό “κονκλάβιο” αὐτό, συνεδρίαζε κάθε μήνα στήν οἰκία τοῦ Ἀνδρουτσόπουλου στό Παγκράτι καί ἔγιναν 6 τέτοιες συναντήσεις μέχρι τόν Ἰούνιο τοῦ 1974.[21]
Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν νά διοικεῖται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο Κράτος:
- Μέ ἀρχηγό ἀνεύθυνο καί ἀόρατο!
- Μέ Πρόεδρο καί Κυβέρνησι σέ ρόλους “μαριονέτας”!
- Μέ ἡγεσία Ε.Δ. ὑποτελή σέ Λοχαγούς!
- Μέ ἀφανῆ “Διευθυντήρια” πού ὑποκαθιστοῦν τήν Πολιτειακή καί Πολιτική ἐξουσία!
Κατά τόν ἐπιτυχημένο χαρακτηρισμό τοῦ Κ. Παναγιωτάκου, τό καθεστώς Ἰωαννίδη: «…ἦταν οὐσιαστικά στερημένο νομιμότητος, μία παραπαίουσα de facto κατάσταση, μία δικτατορία χωρίς φανερό δικτάτορα…».[22]
Ὁ Γεώργιος Κάρτερ Κάρτερ περιγράφει τήν κατάστασι Ἰωαννίδη ὡς μία: «σχιζοφρενική καί χωρίς κανένα ἰδεολογικό ὑπόβαθρο δικτατορία».[23]
«Ἡ χώρα δέν εἶχε οὐσιαστικῶς κυβέρνησιν…»
Στίς 1 Δεκεμβρίου 1973, ὁ Ἰωαννίδης ἔκλεισε τήν ἐφημερίδα “Βραδυνή”, ἐπειδή δέν ἄρεσε στόν Ἄδ. Ἀνδρουτσόπουλο ἡ... κριτική της στίς Προγραμματικές Δηλώσεις του![24] Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος οὐδέποτε ἔκλεισε ἐφημερίδα στήν 6ετία του...
Τόν Φεβρουάριο 1974, ξαναλειτούργησε ἡ Γυάρος ὡς χῶρος ἐκτοπισμοῦ. Καί ἄρχισαν οἱ ἐκτοπισμοί καί ὅσων... πανηγύριζαν. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος εἶχε κλείσει ὅλους τούς χώρους ἐκτοπισμοῦ ἀπό τό τέλος τοῦ 1971!...
- Τό Ε.Α.Τ. - Ε.Σ.Α. ἀναπτύχθηκε σέ βαθμό τερατώδη. Ὁ Ἰωαννίδης ἔδειχνε τί πραγματικά σημαίνει... δικτατορία, σέ ὅλους ἐκείνους πού κατηγοροῦσαν ὡς “δικτάτορα” τόν Παπαδόπουλο...
Συγκλονιστική πάντως, εἶναι ἡ παραδοχή τοῦ Γρ. Μπονάνου: «Ἡ χώρα δέν εἶχε οὐσιαστικῶς κυβέρνησιν, δέν εἶχε ποτέ μετά τήν 25ην Νοεμβρίου, λόγῳ τῶν ἀθλίων ἐπιλογῶν τοῦ Ἰωαννίδη…».[25]
Δηλαδή, ἕνας ἀπό τούς κορυφαίους πρωταιτίους τῆς ἀνταρσίας, ὁμολογεῖ ὅτι ἀπό τήν ἀνατροπή τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου καί ἔπειτα, ἡ Ἑλλάς ἦταν ἀκυβέρνητη!...
Ἄρνησις (καί ὅχι συνέχεια) τῆς 21ης Ἁπριλίου
Ἡ ταύτισις τῆς 21ης Ἁπριλίου μέ τό καθεστώς τῆς 25ης Νοεμβρίου εἶναι μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀπάτες τῆς νεοελληνικῆς Ἰστορίας.[26] Τό ὅτι ὁ Δ. Ἰωαννίδης ὑπῆρξε τέκνο τῆς 21ης Ἁπριλίου δέν σημαίνει καί ὅτι τό καθεστώς του, ὑπῆρξε συνέχειά της.[27]
Ὅπως μάλιστα παρατηρεῖ ὁ Νικόλαος Γκαντώνας: «Ἐκ τῶν ἀνελθόντων στήν ἐξουσίαν, ἄλλοι μέν ἦσαν ἄβουλοι, ἄλλοι φαιδροί καί ὅλοι ἤ οἱ περισσότεροι μέ λίγο μυαλό… Μισοῦσαν θανάσιμα κάθε τι τό ὁποῖον ἐνεθύμιζεν Παπαδόπουλον… Ἡ Χώρα ἐκυβερνᾶτο ἀπό σκιᾶς, ἄνευ συναισθήσεως εὐθύνης…».
Ἡ 25η Νοεμβρίου ἐκθεμελίωσε τό ἔργο τῆς 21ης Ἁπριλίου σέ ὅλους τούς τομεῖς:
Ἡ ἀλλοίωσις τοῦ Συντάγματος 1968/73
Τό Σύνταγμα τοῦ 1968/73 εἶχε ψηφισθῆ ἀπό τόν Ἑλληνικό λαό μέ δυό Δημοψηφίσματα: Ἕνα στίς 29/9/1968 καί ἕνα στίς 29/7/1973. Καί εἶχε ἐπικυρωθῆ ἀπό τά Ἀνώτατα Δικαστήρια καί δημοσιευθῆ στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Ἦταν τό νόμιμο Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος.
Ἡ “κατάστασις” Ἰωαννίδη ἀλλοίωσε τό πολίτευμα καί τό Σύνταγμα, χωρίς νά ἀκολουθήση καμμία ἀπολύτως νόμιμη διαδικασία ἀναθεωρήσεως: Μέ τήν Συντακτική Πράξι τῆς 17/12/1973:
- Κατήργησε τίς ἁρμοδιότητες τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας στούς τομεῖς τῆς Ἐθνικῆς Ἀμύνης, τῶν Ἐξωτερικῶν καί Δημοσῖας Τάξεως.
- Μετέτρεψε τήν θητεία τοῦ Προέδρου του ἀπό 7ετή σέ 5ετή.
- Κατήργησε τήν θέσι Ἀντιπροέδρου Δημοκρατίας.
- Κατήργησε τούς 20 ἀριστίνδην βουλευτές.
Μέ τήν Συντακτική Πράξι τῆς 31/12/1973: Κατήργησε τό Συνταγματικό Δικαστήριο, πού ἦταν ἕνας ἀπό τούς πλέον πρωτοπόρους καί ἀξιόλογους θεσμούς τοῦ Συντάγματος 1968/73!
Ἡ παραβίασις τῶν ὄρων τοῦ πολιτεύματος καί τῶν θεσμῶν τοῦ Συντάγματος ἦταν ἐντελῶς πραξικοπηματική. Τό ἐπίσημο καί ἐψηφισμένο Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος παραβιάσθηκε μέ Συντακτικές Πράξεις. Χωρίς νά γίνη καμμία ἀναθεώρησίς του ἤ ἐπεξεργασία νέου Συντάγματος…
Δηλαδή, ἡ 25η Νοεμβρίου κρήμνιζε τό συνταγματικό ἔργο τῆς 21ης Ἀπριλίου. Καί προχώρησε στήν “πρώτη πράξι” γιά τήν ἐγκαθίδρυσι τοῦ ἀποτυχημένου πολιτεύματος τῆς “μεταπολίτευσης”…
Ἡ κατάργησις τῆς Διοικητικῆς Ἀποκεντρώσεως
Τό καθεστώς Ἰωαννίδη ἐπίσης, μέ μία ἐντελῶς ἀκατανόητη πράξι, κατήργησε τόν ἐξαίρετο θεσμό τῆς Διοικητικῆς Ἀποκεντρώσεως πού εἶχε ἐφαρμόσει ὁ Γ. Παπαδόπουλος.
Πράγματι, ἡ κυβέρνησις Ἀνδρουτσοπούλου, κατήργησε τίς 7 Περιφεριακές Διοικήσεις, μέ τίς ὁποῖες ἡ Ἑλλάς βίωνε γιά πρώτη φορά τό ὄνειρο τῆς Ἀποκεντρώσεως καί τῆς Περιφερειακῆς Ἀναπτύξεως...
Ἡ μόνη δικαιολογία γιά τήν κατάργησι αὐτήν, εἶναι ὅτι πράγματι οἱ νέοι κυβερνῶντες: «Μισοῦσαν θανάσιμα κάθε τι τό ὁποῖον ἐνεθύμιζεν Παπαδόπουλον». Ἄλλη ἐξήγησις δέν ὑπάρχει...
Ἡ παλινδρόμησις στήν Ἐκκλησία
Ἡ ὁρκωμοσία τοῦ Φ. Γκιζίκη ὡς Προέδρου καί τῆς Κυβερνήσεως Ἄδ. Ἀνδρουτσοπούλου, δέν ἔγινε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, ἀλλά ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Ἰωαννίνων Σεραφείμ. Τό γεγονός δέν ἦταν τυχαῖο: Ὁ Δ. Ἰωαννίδης συνδεόταν φιλικά μέ τόν Σεραφείμ ἀπό τήν ἐποχή πού συνυπηρέτησαν στόν ΕΔΕΣ τοῦ Ν. Ζέρβα. Καί ἐχθρευόταν τόν Ἱερώνυμο διότι συχνά διαμαρτυρόταν στόν Γ. Παπαδόπουλο γιά κάποιες ἀπό τίς μεθόδους τῆς Ε.Σ.Α….
Στίς 27 Νοεμβρίου 1973, ὁ Ἱερώνυμος κατήγγειλε τόν Σεραφείμ, διότι ἐτέλεσε τήν ὁρκωμοσία «ἄνευ ἀδείας καί γνώσεώς» του. Τό ζήτημα ἔλυσε ὁ Ἰωαννίδης μέ τήν… Συντακτική Πράξι τῆς 10/1/1974, μέ τήν ὁποία θεώρησε ὡς ἀντικανονική τήν ἐκλογή τοῦ Ἱερωνύμου ὡς Ἀρχιεπισκόπου τό 1967![28]
Δυό ἡμέρες μετά -στίς 12/1/1974- ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐξέλεξε ἐκβιαστικά ὡς νέο Ἀρχιεπίσκοπο τόν Σεραφείμ! Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι 4 Μητροπολίτες -οἱ Μυτιλήνης, Μηθύμνης, Κιλκισίου καί Ἐλευθερουπόλεως- διεφώνησαν μέ τήν διαδικασία καί δέν πῆραν μέρος στήν συνεδρίασι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιά τήν ἐκλογή τοῦ Σεραφείμ!...
Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἔπραξε ὁ Σεραφείμ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, ἦταν νά ἀκυρώση ὅλο τό ἔργο τοῦ Ἱερωνύμου στήν κάθαρσι τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τοῦ Ν.Δ. 214/67. Ἔτσι, ὁ Σεραφείμ ἄρχισε νά ἐπαναφέρη ὅλους τους φαύλους κληρικούς πού εἶχαν καθαιρεθῆ ἀπό τόν Ἱερώνυμο γιά ἐπ’ αὐτοφόρω ἀνήθικες πράξεις.
Δηλαδή, ἡ 25η Νοεμβρίου κρήμνισε ὁλόκληρο τό ἔργο τῆς 21ης Ἀπριλίου γιά τήν κάθαρσι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καί ἐγκατέστησε τόν Ἀρχιεπίσκοπο πού ὑπῆρξε ὁ… “ἐκλεκτός τῆς μεταπολίτευσης” μέχρι τοῦ θανάτου του!...
Ὁ διωγμός τῆς 21ης Ἀπριλίου καί τῶν στελεχῶν της
Ἡ “κατάστασις” Ἰωαννίδη ὅμως, προχώρησε καί σέ ἀκόμη πιό ποταπές πράξεις. Ἄρχισε ἐκκαθαρίσεις καί διώξεις κατά τῶν στελεχῶν τῶν Κυβερνήσεων Γ. Παπαδοπούλου!
Μέ τήν Συντακτική Πράξι τῆς 14/1/1974 ἄρχισε νά ξηλώνη ὅλους τους Γενικούς Διοικητές Ὀργανισμῶν, Γ.Γ. Ὑπουργείων, Νομάρχες, Ὑπαλλήλους κ.λπ. ποῦ ἐθεωροῦντο πιστοί στόν Γ. Παπαδόπουλο!
Καί μέ τήν Συντακτική Πράξι ὕπ. ἀριθ. 5 ἄρχισε ἔρευνες «διά καταχρήσεις κατά τήν διάρκειαν ἀπό 21 Ἀπριλίου 1967 μέχρις 25 Νοεμβρίου 1973»!
Τό μῖσος καί τό σύμπλεγμα κατωτερότητος τοῦ Ἰωαννίδη κατά τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου τόν ὁδηγοῦσε πλέον σέ ποταπές κινήσεις καί πράξεις πού προσέβαλαν καί τόν ἴδιο καί τήν Ἐπανάστασι τῆς ὁποίας καί ὁ ἴδιος εἶχε ὑπάρξει πρωτεργάτης!
- Ὁ Ἰωάννης Ἀγαθαγγέλου ὑπῆρξε θῦμα αὐτοῦ τοῦ μίσους. Ἦταν ἕνας ἐξαίρετος ἄνθρωπος, ἐκ τῶν στενοτέρων Ὑπουργῶν καί συνεργατῶν τοῦ Γ. Παπαδοπούλου. Καί ὁ Ἰωαννίδης τόν ἐξόρισε στήν Γυάρο, ἄνευ οὐδεμίας αἰτιολογίας ἤ κατηγορίας!
- Ἡ περίπτωσις τοῦ Μιχαήλ Μπαλοπούλου ὅμως ὑπῆρξε ἡ ἐξοργιστικώτερη! Ὁ Μιχ. Μπαλόπουλος ἦταν συμμαθητής μέ τόν Ἰωαννίδη (τάξεως 1943) καί συνεπαναστάτης! Ἀλλά μεταξύ τους εἶχε δημιουργηθῆ ζήτημα προσωπικό. Ὁ Δ. Ἰωαννίδης ἔκρινε ὅτι εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά ἐκδικηθῆ τόν συμμαθητή του. Στίς 18 Μαΐου 1974 ὁ Μιχ. Μπαλόπουλος παρεπέμφθη στό Ἔκτακτο Στρατοδικεῖο Ἀθηνῶν! Καί στίς 27 Ἰουνίου 1974, καταδικάσθηκε σέ φυλάκισι 4 ἐτῶν (!) γιά... “ἀμέλεια στήν ἐπίβλεψι τοῦ ὑφισταμένου του”, Γενικοῦ Δ/ντοῦ τοῦ ὑπουργείου, Παπαμιχαλόπουλου, ὁ ὁποῖος κατηγορήθηκε γιά “χρηματισμό”. Μετά τήν “μεταπολίτευση” τό Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν ἀθώωσε πανηγυρικά τόν Μιχ. Μπαλόπουλο γιά τήν κατηγορία “χρηματισμοῦ” καί τοῦ ἐπέβαλλε μόνο μικρή ποινή πλημμελήματος. Οὔτε ἡ “ἀμέλεια” ἴσχυε ὅμως. Ὁ Παπαμιχαλόπουλος ἔκανε ἔφεσι καί τό 1978 ἀθωώθηκε καί αὐτός! Ἡ συγκίνησις τοῦ Μιχ. Μπαλοπούλου ὑπῆρξε τέτοια, πού τήν ἑπομένη βρέθηκε νεκρός, ὑπό συνθῆκες πού θά δοῦμε παρακάτω. Δηλαδή -στήν συγκεκριμένη περίπτωσι- τό καθεστώς τῆς 25ης Νοεμβρίου ὑπῆρξε πιό συκοφαντικό ἀπό τό καθεστώς τῆς “μεταπολίτευσης”! Καί ὁ Ἰωαννίδης, ὑπῆρξε ὁ ἠθικός αὐτουργός τῆς συκοφαντήσεως καί τοῦ ἄδικου θανάτου τοῦ ἥρωος συμμαθητοῦ του!...
Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς κακότητος καί τοῦ μίσους τοῦ Ἰωαννίδη κατά σέ κάθε τί πού θύμιζε Παπαδόπουλο, ὑπῆρξε τό ἑξῆς περιστατικό:
- Ὁ Στ. Παττακός -ὡς κρητικός- προήδρευε τότε στόν “Ὅμιλο Συμπαραστάσεως Πανεπιστημίου Κρήτης”. Αὐτός εἶχε συγκροτηθῆ ἀπό 5 Πρυτάνεις, μετά ἀπό τήν ἵδρυσι ἀπό τόν Γ. Παπαδόπουλο τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης. Καί συγκέντρωνε ἀπό δωρεές καί ἐράνους ποσό γιά τήν ἀγορά οἰκοπέδου γιά τίς ἐγκαταστάσεις του. Ὁ Δ. Ἰωαννίδης, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νά διατάξη στά φερέφωνά του νά εἰσβάλουν στόν Ὅμιλο, νά τόν καταργήσουν καί νά κατασχέσουν τά 18.000.000 δρχ. πού εἶχαν συγκεντρωθῆ. Ὁ μόνος λόγος ἦταν τό ὅτι πρόεδρος τοῦ ὁμίλου ἦταν ὁ Στ. Παττακός![29]
Ἡ 25η Νοεμβρίου λοιπόν δέν ὑπῆρξε κατά κανένα τρόπο συνέχεια τῆς 21ης Ἀπριλίου. Ἀντιθέτως ὑπῆρξε ὑπῆρξε ἡ ἀπόλυτη ἄρνησις καί καταστροφή τοῦ ἔργου της![30]
Τά ἐγκληματικά σφάλματα τοῦ Δ. Ἰωαννίδη
Ἡ ἀνατροπή τοῦ Γ. Παπαδοπούλου ὁδήγησε στήν πλήρη ἀνατροπή τῆς πολιτικῆς του στό Κυπριακό. Καί ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τῶν ὀλεθρίων καί ἐγκληματικῶν σφαλμάτων τοῦ Δ. Ἰωαννίδη, τά ὁποῖα μποροῦν νά συνοψισθοῦν στά ἑξῆς:
Τό “πραξικόπημα” τῆς 15-7-1974: Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος, παρά τίς διάφορες «ἴντριγκες καί προβοκάτσιες»[31] τοῦ Μακαρίου, οὐδέποτε «παρασύρθηκε σέ ἄφρονες ἐνέργειες»[32] ἐναντίον του. Ἀκόμη καί ὅταν χρειάστηκε νά τηρήση «σκληρή» στάσι ἀπέναντί του, δέν ξεπέρασε ποτέ τά ὅρια ἑνός «ἁπλοῦ ψυχολογικοῦ ἐκβιασμοῦ»[33] Τό ὅτι ὁ Δ. Ἰωαννίδης ἀπέβλεπε ἐξ’ ἀρχῆς στήν ἀνατροπή Μακαρίου εἶναι βέβαιο:
Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1974 ἔλεγε: «…πρέπει νά τελειώνουμε μέ τόν Μακάριο».[34] Τόν Μάϊο αποκαλοῦσε τό ἐγχείρημα «ἁπλοῦν».[35] Τόν Ἰούνιο ὑποστήριζε ὅτι «πρέπει νά ἐξουδετερωθῆ ὁπωσδήποτε»[36] καί διεκήρυττε: «ὅλα εἶναι ἕτοιμα στό νησί»[37]. Τόν Ἰούλιο ἡ «καλοστημένη πρόκλησις»[38] τοῦ Μακαρίου τοῦ ἔδωσε τήν ἀφορμή.
Στίς 15 Ἰουλίου 1974 τό “πραξικόπημα” κατά τοῦ Μακαρίου ἦταν γεγονός. Μία ἐνέργεια ἐγκληματικά λανθασμένη ἀφοῦ:
α) Παρέσυρε στήν “παγίδα” τῆς συνωμοσίας νά δοθῆ ἡ ἀφορμή μιᾶς “τεχνητῆς κρίσεως”.
β) Ἐκτελέστηκε ἡμέρα ἀντί γιά νύκτα καί ἀντί γιά μία ἐπιχείρησι ἀστραπιαία καί ἀναίμακτη, ἐξελίχθηκε σέ μία διήμερη αἱματηρή ἐμφύλια σύρραξι.
γ) Ἄφησε ἀφύλακτη μία πλευρά τοῦ Προεδρικοῦ Μεγάρου μέ συνέπεια τήν διαφυγή τοῦ Μακαρίου.
δ) Ἄφησε “ἀκέφαλη” τήν Ε.Φ. μέ τήν ἀντικατάστασι τοῦ Α/ΓΕΕΦ Γ. Ντενίση καί τήν ἀποδιοργάνωσε πλήρως.
ε) Δέν ἐλήφθη κανένα προληπτικό μέτρο τουρκικῆς ἀντιδράσεως ἐνῶ ἔπρεπε νά διαταχθῆ “ἑτοιμότητα ἐφαρμογῆς” τοῦ Σ.Α.Κ. (Σχεδίου Ἀμύνης Κύπρου).
στ) Ἔδωσε τήν ἀφορμή στόν Μακάριο νά καλέση τήν Τουρκία νά ἐπέμβη ἰσχυριζόμενος ὅτι ἐπρόκειτο γιά «εἰσβολήν ἔξωθεν» ἐκ τῆς ὁποίας θά ὑπέφεραν «ἀμφότεροι Ἕλληνες καί Τοῦρκοι». (Λόγος στό Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ 19-7-1974).
Ἐάν ὁ Γ. Παπαδόπουλος δέν εἶχε ἀνατραπῆ, τό “πραξικόπημα” τῆς 15ης Ἰουλίου 1974 δέν θά εἶχε γίνη ποτέ!...
Ἡ μή ἐφαρμογή τοῦ Σ.Α.Κ. “Ἀφροδίτη 1973”: Στίς 22 - 10 - 1973 ἡ Κυβέρνησις Γ. Παπαδοπούλου εἶχε συντάξει τό νέο “Σχέδιο Ἀμύνης Κύπρου” μέ τήν κωδική ὀνομασία “ΑΦΡΟΔΙΤΗ 1973”. Περίπου ἕνα μῆνα μετά ἀνετράπη. Ἐπρόκειτο γιά τό πρῶτο σχέδιο πού προέβλεπε ἀποστολή ἀεροναυτικῶν δυνάμεων ἀπό τήν Ἑλλάδα γιά προσβολή τοῦ ἀποβατικοῦ στόλου σέ περίπτωσι εἰσβολῆς.
Ἡ πιστή ἐφαρμογή τοῦ Σ.Α.Κ. “Ἀφροδίτη 1973” ἦταν ἀρκετή γιά τήν καθολική συντριβή τοῦ “ΑΤΤΙΛΑ”. Κι ὅμως! Οὐδέποτε ἐφαρμόστηκε.
Στίς 21 Ἰουλίου 1974 συγκαλείται τό Πολεμικό Συμβούλιο τοῦ καθεστῶτος Ἰωαννίδη. Ὁ Ἰωαννίδης[39] καί ὁ Ἀνδρουτσόπουλος[40] ἰσχυρίσθηκαν ὅτι ἔδωσαν τήν ἐντολή προσβολῆς τοῦ τουρκικοῦ στόλου. Ὁ Α/ΕΔ Γρ. Μπονάνος ἀντιθέτως ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀπόφασις ἦταν δική του.[41] Ὁ Ἀνδρουτσόπουλος ἀπό τήν ἄλλη γράφει ὅτι ὁ Μπονάνος τόν ρώτησε ἄν «καλύπτει πολιτικῶς τόν βομβαρδισμόν».[42] Ὁ Ἀρχηγός Ναυτικοῦ ἀναρωτιέται: «Ἡ ὁποιαδήποτε ἀπόφαση γιά τήν προσβολή ἐχθρικῶν δυνάμεων ἐκδίδεται γραπτῶς. Ποῦ εἶναι οἱ γραπτές ἐντολές;»[43] Ὁ Ἀρχηγός Ἀεροπορίας Παπανικολάου ἀγνοεῖ τήν ὕπαρξι τῆς ἐντολῆς.
Ἐν πάση περιπτώσει, ὁ Πρωθυπουργός Ἀδ. Ἀνδρουτσόπουλος ἰσχυρίζεται ὅτι ἔδωσε ἐντολή στήν ἡγεσία τῶν Ε.Δ. γιά προσβολή του τήν ἐπομένη μέ δύο (2) Ὑποβρύχια καί ἕξι (6) Phantoms. Δηλαδή αὐτό πού τό ΣΑΚ “Ἀφροδίτη 1973” προέβλεπε νά γίνη τήν νύκτα τῆς 19ης πρός 20η Ἰουλίου, ἀπεφασίσθη νά γίνη τήν πρωΐα τῆς 22ας Ἰουλίου καί μάλιστα παραποιημένο.[44]
Ὁ Ἀνδρουτσόπουλος γράφει: «Οἱ Ἀρχηγοί τῶν Ἐπιτελείων δέν ἐξετέλεσαν τάς διαταγάς τῆς ἐπιθέσεως, ἀλλά συνεμορφώθησαν πρός τάς ἐκκλήσεις τῶν Σίσκο καί Τάσκα καί ἰδίως τοῦ δευτέρου, μετά τῶν ὁποίων ἦλθον εἰς ἐπαφήν διά τῆς CIA»[45]
Ὁ Μπονάνος ὅμως ἐπισημαίνει: «…ὁ Ἰωαννίδης ἤθελε μέν τόν πόλεμον, τόν ἐπεδίωκε, ἀλλά δέν ἀνελάμβανε τήν εὐθύνην τῆς κηρύξεώς του. Ἤθελε κάποιος ἄλλος νά πατήση τό κουμπί».[46]
Ὁ πρέσβυς τῶν ΗΠΑ Χ. Τάσκα στίς 27 - 9 - 1975 κατέθετε στό Κογκρέσσο: «…ὁ Ἰωαννίδης ἤθελε πράγματι τόν πόλεμον καί οἱ Ἕλληνες στρατηγοί πού ἐπείσθησαν (ἀπό τόν Τάσκα) ὅτι δέν ἔπρεπε νά γίνη πόλεμος, ἀπεσπάσθησαν ἀπό τόν Ἰωαννίδη καί ἔπαυσαν πλέον νά τόν ὑπακούουν…»
Ἐπρόκειτο γιά τήν ἀπόλυτη διάσπασι καί ἀκυβερνησία τοῦ καθεστῶτος. Καί προκύπτει τό ἐρώτημα: Τί ἔπραξε ὁ Δ. Ἰωαννίδης ὅταν ἡ ἡγεσία τῶν Ε.Δ. δέν ἐκτέλεσε τήν “ἐντολή” του, στίς 22 - 7 - 1974;
Ἡ κατάρρευσις τοῦ Δ. Ἰωαννίδη
Στίς 22 Ἰουλίου 1974 τό δράμα φτάνει στό ἀποκορύφωμά του. Οἱ ἐντολές τοῦ Ἰωαννίδη νά πληγῆ ὁ ἀποβατικός στόλος τῶν Τούρκων, δέν ἐκτελεῖται. Τό ὀχηματαγωγό “Ρέθυμνον” ἀντί τῆς Κύπρου, βρίσκεται στήν... Ρόδο. Οἱ Τοῦρκοι ἀποβιβάζουν καί ἄλλες δυνάμεις καί καταλαμβάνουν τήν Κυρήνεια!
Στίς 23 Ἰουλίου 1974, ὁ Φ. Γκιζίκης καί οἱ Ἐπιτελάρχες, ἀνήγγειλαν στον Δ. Ἰωαννίδη ὅτι τόν καταργοῦν καί θά καλέσουν τούς παλαιοπολιτικούς. Καί εκείνος ἀρκέσθηκε σέ ἕνα μοιρολατρικά παθητικό: «Δέν συμφωνῶ, ἀλλά δέν θά ἀντιδράσω». Καί αὐτό, παρότι κατά τόν ἴδιο τόν τότε Α/ΕΔ Γρ. Μπονάνο: «τοῦ ἦτο εὔκολον μέ ἕνα νεῦμα τοῦ μόνον, νά μᾶς ἐνταφιάση στόν περίβολον τοῦ Ἀρχηγείου».[47]
Ἐν συνέχειᾳ ἔπραξε αὐτό πού γνώριζε καλλίτερα: Ἐξαφανίσθηκε!...
Αὐτό ὑπῆρξε τό οἰκτρό τέλος τοῦ καθεστῶτος Δ. Ἰωαννίδη πού ἐντός μόλις 8 μηνῶν κατάφερε νά κρημνίση ὅτι εἶχε κτίσει ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἐπί 6 ½ χρόνια!
Οἱ δεῖκτες τοῦ ὡρολογίου γυρνοῦσαν πίσω στήν 20η Ἀπριλίου 1967. Αὐτό ἦταν τό κατόρθωμα τοῦ Ἰωαννιδικοῦ καθεστῶτος.
Κατά μαρτυρία τοῦ Κ. Παναγιωτάκου: «Ὁ Δ. Ἰωαννίδης παραδέχθηκε ἀργότερα σέ φιλικό του πρόσωπο, ὅτι δύο ὑπῆρξαν τά μεγαλύτερα λάθη του τῆς περιόδου ἐκείνης: Πρῶτο, ὅτι δέν ἔστειλε στό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα τήν ἡγεσία τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καί δεύτερον, ὅτι δέν ἀξίωσε συμμετοχή τοῦ Γ. Παπαδοπούλου στήν Σύσκεψη τῆς 23ης Ἰουλίου…».[48]
Ἔτσι, στίς 4 τά ξημερώματα τῆς 24ης Ἰουλίου, ὁ Κ. Καραμανλῆς ὁρκίζόταν Πρωθυπουργός: Ἡ ὁρκωμοσία του ἔγινε ἐνώπιον τοῦ Προέδρου τοῦ Ἰωαννιδικοῦ καθεστῶτος Στρατηγοῦ Φ. Γκιζίκη. Ὁ διορισμός του ὡς Πρωθυπουργοῦ ἔγινε μέ τό 517 Διάταγμα, βάσει «τοῦ ἄρθρου 43 τοῦ ἐν ἰσχύι Συντάγματος τῆς Ἑλλάδος» (Φ.Ε.Κ. 210). Δηλαδή ὁ Καραμανλῆς “διορίστηκε” καί ὁρκίσθηκε «ὑπακοήν» στό Σύνταγμα τοῦ 1968/73. Στό Σύνταγμα τῆς 21ης Ἀπριλίου, ἔστω καί κολωβομένο ἀπό τό καθεστώς Ἰωαννίδη. Καί ἔθεσε τήν ὑπογραφή του κάτω ἀπό τό ἔμβλημα τῆς ”Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας” τοῦ Παπαδόπουλου: Τοῦ ἀναγεννωμένου ἐκ τῆς τέφρας τοῦ Φοίνικος!…
Στήν οὐσία -ἀπό νομικῆς καί συνταγματικῆς ἀπόψεως- ἡ κυβέρνησις Καραμανλῆ ἀποτελοῦσε καθαρή συνέχεια τοῦ καθεστῶτος Ἰωαννίδη. Καί ἡ 24η Ἰουλίου 1974, γνήσιο τέκνο τῆς 25ης Νοεμβρίου 1973! …
Γ. Παπαδόπουλος: “Ὁδηγεῖς τήν Χώρα στήν καταστροφή!…”
Πόσο προφητικά ὑπῆρξαν ἀλήθεια τά λόγια τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου, ὅταν μόλις 4 ἡμέρες μετά τήν ἀνατροπή του, στίς 29 Νοεμβρίου 1973, ὁ Στ. Παττακός ἀπεφάσισε νά ἐπισκέφθη τόν Ἰωαννίδη ὥστε νά τοῦ ὑποδείξη τουλάχιστον μία ὀρθή πορεία καί συμβουλεύθηκε τόν Γ. Παπαδόπουλο.[49] «Τί θά βγεῖ, ἐάν τόν δεῖς;» εἶπε ὁ Παπαδόπουλος, ἀλλά ὁ Παττακός ἐπέμενε ὅτι ὤφειλαν νά τό κάμουν. Τότε ὁ Γ. Παπαδόπουλος ὑπέδειξε στόν Παττακό τί νά πῆ στόν Ἰωαννίδη:
«Νά τοῦ ἐπισημάνης τούς τρομερούς κινδύνους εἰς τούς ὁποίους ὁδηγεῖ μαθηματικῶς τήν Πατρίδα καί νά τοῦ ὑποδείξης ὅτι θά πρέπη νά βρῆ τόν τρόπον γιά τήν ἔξοδον τῆς Χώρας ἀπό τήν ἀνωμαλίαν. Δέν μένει παρά νά ἐφαρμόση τό παλαιόν μας σχέδιον μέ οἱονδήποτε πρωθυπουργόν κρίνει κατάλληλον. Ἀλλά τό δυνατόν συντομότερον».[50]
Καί συνεχίζει ὁ Μαρκεζίνης, ἀπό τήν μαρτυρία τοῦ Παττακοῦ: «Ὁ Παπαδόπουλος προεξοφλοῦσε ὅτι ὁ Ἰωαννίδης δέν ἐπρόκειτο νά τούς ἀκούσει καί συνέστησε στόν Στ. Παττακό νά κατάβάλει κάθε προσπάθεια ὥστε νά τόν κάμει νά ἀντιληφθεῖ τό μέγεθος τῆς κατάστροφῆς στήν ὁποία ὁδηγεῖ τήν Χώρα. Ἀμφέβαλλε, ἄν θά ἠμποροῦσε νά χαλιναγωγήση τούς ὁπαδούς του καί ἐφοβεῖτο ὅτι θά ἐγύριζε: "Ὁ τόπος πίσω εἰς τήν περίοδον 1923 - 1936"».[51]
[1] «Ἱστορία τῆς Δικτατορίας» τόμος τρίτος σελ. 10
[2] «Πολιτική τῶν ἴσων ἀποστάσεων» σελ. 243
[3] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 113
[4] Βλπ. καί Π. Ἀραπάκη «Τό τέλος τῆς σιωπῆς» σελ. 117
[5] Συνέντευξις 9 - 2 - 2013
[6] Οἱ ΗΠΑ στίς 27 - 11 - 1973 ἀναγνώρισαν ἀμέσως τήν κατάστασι Ἰωαννίδη. «Θέμα ἀναγνωρίσεως δέν ὑφίσταται» δήλωσε τό State Department.
[7] «Ἱστορία τῆς Δικτατορίας» Τόμος 3 σελ. 139.
[8] «Ἡ Ἐπανάστασις τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967 καί τά κινήματα Βασιλέως καί Ἰωαννίδη» σελ. 138
[9] Αδελφοί Παλλαίνη, Περδίκης, Πηλιχός κ..α.
[10] «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 181
[11] «Ἡ Ἐπανάστασις τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967 καί τά κινήματα Βασιλέως καί Ἰωαννίδη».
[12] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 153.
[13] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 211.
[14] «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 164.
[15] Ὁ Ἀδ. Ἀνδρουτσόπουλος εἶχε παραιτηθῆ ἀπό τήν Κυβέρνησι Γ. Παπαδοπούλου διότι εἶχε χολωθῆ γιά τήν ἀντικατάστασί του στό Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν, ἀπό τόν καθηγητή Ἰω. Κούλη.
[16] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 150. Καί ὁ Π. Ἀραπάκης ὁμολογεῖ: «...μέ κατέλαβε μαύρη ἀπελπισία. Τί διαφορά ἀπό τόν Μαρκεζίνη... Ἦταν ἡ νύχτα μέ τήν ἡμέρα» («Τό τέλος τῆς σιωπῆς» σελ. 118)
[17] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 175 - 176.
[18] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 152, 176.
[19] Πάντως, ὁ Ἰωαννίδης εἶχε σκεφθῆ κάποια στιγμή νά κάνη ἀνασχηματισμό τῆς Κυβερνήσεως Ἀνδρουτσοπούλου εἰσάγωντας τόν Γ. Ἀλφαντάκη τῆς νεολαίας τῆς Ε.Ρ.Ε καί τόν Ἀπόστολο Κακλαμάνη τῆς νεολαίας τῆς Ε.Κ. καί μετέπειτα ὑπουργό τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ.! Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Γρ. Μπονάνος (σέλ. 174 - 175). Μέ τούς δυό τελευταίους, ὁ Ἰωαννίδης εἶχε καί προσωπική δύωρη συνάντησι στίς 4/1/1974. Ὁλόκληρο τόν διάλογό τους, ἀπεκάλυψε ὁ Γρ. Μιχαλόπουλος στό βιβλίο «Ἀπόστολος Κακλαμάνης: Δυό ὧρες μέ τόν Ταξίαρχο Ἰωαννίδη» (ἐκδόσεις “Ἐλεύθερη Ὤρα” 1983)…
[20] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 163.
[21] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 164.
[22] «Στήν Πρώτη Γραμμή Ἀμύνης» σελ. 26
[23] «Τά καύσιμα ἐτελείωσαν» σελ. 113.
[24] Γράφει χαρακτηριστικά ὁ Γρ. Μπονάνος: «Ὁ Ἀνδρουτσόπουλος, ἄνθρωπος μέ ἰδιόρρυθμον νοοτροπίαν καί -πιστεύω- πολλά συμπλέγματα, δέν ἦτο διατεθειμένος νά ἀνεχθῆ τοιαύτην κριτικήν» («Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 165).
[25] «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 272
[26] Ὅλοι οἱ πρωτεργάτες τῆς 21ης Ἀπριλίου κάνουν τόν διαχωρισμό (βλπ. Στ. Παττακοῦ «Ἡμέραι καί Ἔργα», Νικ. Μακαρέζου «Ἡ οἰκονομία τῆς Ἑλλάδος» κ.λπ. Ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ πρωταίτιοι τῆς 25ης Νοεμβρίου, τήν διαχωρίζουν ἀπό τήν 21η Ἀπριλίου (βλπ. Ἀδ. Ἀνδρουτσοπούλου «Ἡ μαρτυρία ἑνός Πρωθυπουργοῦ», Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια», Π. Ἀραπάκη «Τό τέλος τῆς σιωπῆς» κ.λπ.)
[27] Μέ τήν ἴδια λογική ἡ δικτατορία Θ. Παγκάλου τό 1925, θά ἔπρεπε νά θεωρείται συνέχεια τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1922, ἀφού ὑπῆρξε τέκνο της! Ἤ ἀκόμη, οἱ κυβερνήσεις τῶν “αποστατῶν” τοῦ 1965 - 66 θά ἔπρεπε νά θεωρούνται συνέχεια τῆς κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου, ἐπειδή ἔγιναν ἀπό στελέχη της!
[28] Ὁ Ἰωαννίδης δηλαδή ἐφήρμοσε τήν ἴδια τακτική πού ἐφήρμοσαν οἱ Γερμανοί γιά νά ἐκθρονίσουν τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χρύσανθο καί νά ἐγκαταστήσουν τόν Δαμασκηνό!...
[29] βλπ. Στ. Παττακοῦ «Διαξιφισμοί» σελ. 189.
[30] Ἡ “μεταπολιτευτική” προπαγάνδα μόνο ταύτισε ὕπουλα τά δυό καθεστῶτα (7ετής Χούντα κλπ.), μέ σκοπό τήν παραπλάνησι τοῦ λαοῦ καί τήν σπίλωσι τῆς 21ης Ἀπριλίου, μέ τίς ἁμαρτίες τῆς 25ης Νοεμβρίου...
[31] Ἀ. Σκαρμαλιωράκη «Μνῆμες καί Μαρτυρίες 1941 - 1973» σελ. 374
[32] Ἀ. Σκαρμαλιωράκη «Μνῆμες καί Μαρτυρίες 1941 - 1973» ὄ.π.
[33] Κ. Παναγιωτάκου «Στήν Πρώτη Γραμμή Ἀμύνης».
[34] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 169.
[35] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 170
[36] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 172
[37] Γρ. Μπονάνου «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 214
[38] Ἀντ. Σκαρμαλιωράκη «Μνῆμες καί Μαρτυρίες 1941 - 1973» σελ. 368.
[39] Δήλωσις 1987.
[40] «Ἡ μαρτυρία ἑνός Πρωθυπουργοῦ» σελ. 326 - 327.
[41] «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 258.
[42] «Ἡ μαρτυρία ἑνός Πρωθυπουργοῦ» σελ. 330
[43] «Τό τέλος τῆς σιωπῆς» σελ. 193
[44] Τό Σ.Α.Κ. προέβλεπε ἕνα (1) Ὑποβρύχιο, δύο (2) Τορπιλλακάτους καί δεκαοκτώ (18) Phantoms.
[45] «Ἡ μαρτυρία ἑνός Πρωθυπουργοῦ» σελ. 330
[46] «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 268
[47] «Ἡ Ἀλήθεια» σελ. 273
[48] «Στήν Πρώτη Γραμμή Ἀμύνης» σελ. 252
[49] Στ. Παττακοῦ «Ἡμέραι καί Ἔργα» σελ. 489
[50] Ἡ ἀντίδρασις, ἡ πικρία καί οἱ προβλέψεις τοῦ Γ. Παπαδοπούλου γιά τήν ἀνατροπή του εἶναι ἀρκετές γιά τήν ἐντελῶς παράλογη καί κακόβουλη φήμη πού κυκλοφόρησαν κάποιοι γιά… “σικέ” (!) ἀνατροπή σέ συνεννόησι μέ τόν Ἰωαννίδη (ἄν εἶναι δυνατόν!). Ὅπως μάλιστα ἀναφέρει ὁ Γ. Κάρτερ: «Ὁ Παπαδόπουλος οὐδέποτε θά ἐπέτρεπε στόν ἐαυτό του νά ὑποστῆ μία τόσον ἐξευτελιστική capitis de minutia (ὑποτίμηση)». (ὄ.π. σελ. 115)
[51] Σπ. Μαρκεζίνη «Συγχρ. Πολ. Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος» Τόμος Γ΄ σελ. 223 - 224
