Στις 13 Οκτ. 1904, ο Παύλος Μελάς βρίσκεται για ανάπαυση του τμήματός του, στο χωριό ΣΤΑΤΙΣΤΑ (νυν «Π. Μελάς») των Κορεστίων Καστοριάς.
Το γεγονός, προδόθηκε στις τουρκικές αρχές, από την βουλγαρική IMRO (= ΕΜΕΟ: Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) και ένα τούρκικο απόσπασμα, περικύκλωσε το σπίτι, που αναπαυόταν ο Μελάς. Μετά από μία σύντομη ανταλλαγή πυροβολισμών, ο Μελάς τραυματίσθηκε σοβαρά και σε λίγο ξεψύχησε.
του Αλέξανδρου Ζώρη, μέλους του Ε.ΠΟ.Κ.
Σχετικά με το πολυδιαφημισμένο (από τα συστημικά ΜΜΕ) βιβλίο του Διονύση Ελευθεράτου, με τίτλο "Λαμόγια στο Χακί", έχει ήδη γραφεί άρθρο στην ιστοσελίδα μας, από τον κο Μάνο Χατζηδάκη, με τίτλο "Λαμόγια στο Χακί - Η Ιστορική Λαθροχειρία & η Αναγκαία Απάντηση". Εκεί λοιπόν, ο κος Χατζηδάκης περιγράφει το ύφος, τις πηγές, την τεκμηρίωση, αλλά και την επιχειρηματολογία και μεθοδολογία που χρησιμοποίησε ο κος Ελευθεράτος κατά τη δημιουργία του πονήματός του. Δείχνει δηλαδή τη νοοτροπία και τον τρόπο δόμησης αυτού του βιβλίου. Σκοπός του δικού μας άρθρου είναι να δώσουμε κάποια συγκεκριμένα και απτά παραδείγματα από το βιβλίο του κου Ελευθεράτου και να τα αντικρούσουμε, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και μια σημαντική πτυχή της νοοτροπίας του κου Ελευθεράτου ως προς το πώς γράφει ιστορία. Αυτή η πτυχή έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις αναφερόμενων γεγονότων από τον κο Ελευθεράτο, όχι απλά υπάρχουν στοιχεία και μαρτυρίες που αντικρούουν τις δικές του πηγές (άρα θα έπρεπε ως στοιχειωδώς αντικειμενικός συγγραφέας να τα είχε λάβει υπ' όψιν), αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αυτά τα στοιχεία υπάρχουν μέσα σε βιβλία που υποτίθεται ότι έχει χρησιμοποιήσει και ο ίδιος, εφόσον τα παραθέτει στο τέλος του έργου του ως βιβλιογραφία (άρα, κάλλιστα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι ο κος Ελευθεράτος, είτε παραθέτει στην βιβλιογραφία του, έργα που δεν έχει διαβάσει, είτε επιλέγει το ποια στοιχεία θα παρουσιάσει από αυτά…). Βάση του άρθρου μας, αποτελούν τα στοιχεία από το βιβλίο του κου Χατζηδάκη "Λαμόγια Χωρίς Χακί - Η Απάντηση στο "Λαμόγια στο Χακί" και την Ιστορική Λαθροχειρία" (όπως άλλωστε και το άρθρο του κου Χατζηδάκη το οποίο αναφέραμε, αποτελεί τον πρόλογο του βιβλίου του), προσθέτοντας όμως και αρκετές δικές μας, επιπλέον πινελιές! Παροτρύνουμε τους αναγνώστες να μελετήσουν το βιβλίο του κου Χατζηδάκη, ώστε να έχουν ολοκληρωμένη την εικόνα του θέματος.
Πριν δούμε αναλυτικά τις 3 περιόδους του Μακεδονικού Αγώνα, αξίζει να αναφέρουμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου του 1870, εξεδόθη σουλτανικό φιρμάνι (διάταγμα), έργο του Αααλή Πασά του επιλεγομένου και Πονηρού Βεζύρη, με το οποίο αναγνωρίστηκε η ίδρυση Βουλγαρικής εκκλησίας υπό Έξαρχο εδρεύοντα στην Κωνσταντινούπολη.
Το σημαντικότερο όμως στο φιρμάνι αυτό είναι η ρύθμιση του άρθρου 10 σύμφωνα με την οποία προβλεπόταν ότι και περιοχές, πέραν των καθοριζομένων στο φιρμάνι, μπορούσαν να ενταχθούν στην βουλγαρική Εξαρχία, εάν το σύνολο ή τουλάχιστον τα 2/3 των κατοίκων τους, επιθυμούσαν την υπαγωγή αυτή. Έτσι δινόταν «πράσινο φως» στην Βουλγαρία να αυξήσει με κάθε τρόπο τους κατοίκους της Μακεδονίας που θα επιθυμούσαν τον Βούλγαρο αντί του Πατριαρχικού ιερέως (Γ. Λιάκουρη: «Μακεδονικός Αγώνας», ένθετο στην «Στρατιωτική Επιθεώρηση»)
του Χρήστου Μπολώση, Αντιστρατήγου ε.α. Β' Αντιπροέδρου του ΕΠΟΚ
"Η Ημέρα του Μακεδονικού Αγώνα τιμάται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή μετά την 13η Οκτωβρίου (ημερομηνία θανάτου του Παύλου Μελά το 1904) στη Μακεδονία και τη Θράκη, σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα 157 της 25/2/1969 (ΦΕΚ 46/11.3.1969)".
του Βασιλείου Πορπόρη, Μέλους του ΕΠΟΚ - φοιτητού
Στην ζωή των περισσότερων ανθρώπων έρχεται κάποια “φάση” κατά την οποία αισθάνονται την ανάγκη να αναζητήσουν την πολιτική τους ταυτότητα και τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Στην ουσία πρόκειται για την διαμόρφωση κάποιων προσωπικών ιδανικών που κρατάνε τον κάθε άνθρωπο σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι σκέψεως και στάσεως ζωής καθ’ όλη την διάρκεια του βιολογικού του βίου.
