Το Πολυτεχνείο πέρα από τον μύθο, μέρος α': τα προηγηθέντα
του Νίκου Ματθαίου, φοιτητού Πολιτικής Επιστήμης & Διεθνών Σχέσεων, μέλους του Ε.ΠΟ.Κ.
Ακούγεται συχνά ότι η κύρια αντίσταση προς την 21η Απριλίου προήλθε από τους φοιτητές. Αυτός ο ισχυρισμός εμπεριέχει μία αλήθεια και ένα ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι, πράγματι, μία 3ήμερη κατάληψη (η οποία υποκινήθηκε, ωστόσο, από εξωτερικά και πολιτικά συμφέροντα) υπήρξε αρκετή σε σύνολο και ένταση για να υπερκεράσει την μηδαμινή αντίσταση προέβαλε ο λαός κατά τα 6 έτη της διακυβερνήσεως του Γεωργίου Παπαδοπούλου. Το γιατί ένας λαός που ανέκαθεν, σε όλη την ιστορία του, δίχως εξαίρεση, αντιστάθηκε με νύχια και με δόντια σε όποιον τύραννο βρήκε μπροστά του, δεν αντιστάθηκε καθόλου κατά την διάρκεια της 21ης Απριλίου, αφήνω τον αναγνώστη να το κρίνει. Το ψέμα που εμπεριέχει αυτή η δήλωση είναι διττό. Αφ’ ενός, η μεγαλύτερη αντίδραση προς το καθεστώς δεν προήλθε από τοις φοιτητές, αλλά από το ίδιο το καθεστώς. Από τους ίδιους τους «σκληροπυρηνικούς» του καθεστώτος, που στέκονταν εμπόδιο στον Παπαδόπουλο σε κάθε του βήμα, κατά την διαδικασία της πολιτικοποίησης του καθεστώτος στην οποίαν απέβλεπε. Αυτό, βεβαίως, είναι θέμα για άλλο άρθρο. Αφ’ ετέρου, οι Κυβερνήσεις Παπαδοπούλου έλαβαν επαναστατικά μέτρα υπέρ των φοιτητών, τα οποία το μεγαλύτερο μέρος του φοιτητικού κόσμου τα αντιλαμβανόταν, για αυτό και δεν συμμετείχε μαζικά ούτε στα γεγονότα της Νομικής (Φεβρουάριος 1973), ούτε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου (Νοέμβριος 1973). Θα αναφερθούμε, λοιπόν, στο τι έπραξε ο Παπαδόπουλος προς όφελος των φοιτητών και θα κάνουμε μία παρουσίαση των γεγονότων της Νομικής, προτού εισέλθουμε στο κύριο μέρος του άρθρου, αυτό της αναλύσεως των αιτιών, των συμβάντων και των αποτελεσμάτων της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου.
