ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ Ή "ΕΜΦΥΛΙΟΣ"(1946-49); ΟΙ ΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΒΙΤΣΙ - ΓΡΑΜΜΟΥ

τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ

Μετά τήν “Συμφωνία τῆς Βάρκιζας” στίς 12/2/1945, τό Κ.Κ.Ε. δέν παρέδωσε ὅλον τόν ὁπλισμό του. Παρέδωσε τόν πλέον ἄχρηστο, ἰταλικῆς προελεύσεως καί ἀπέκρυξε τόν πλέον ἀξιόμαχο ὁπλισμό σέ κρύπτες. Στίς 29 Μαΐου 1945, ὁ “Γενικός Γραμματεύς” τοῦ ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης ἐπανῆλθε στήν Ἑλλάδα καί ἀμέσως ἔδωσε ἐντολή γιά τήν συγκρότησι ὀργανώσεων “αὐτοαμύνης” καί γενικότερα ἐνόπλων συμμοριῶν στήν ὕπαιθρο καί τίς πόλεις μέ πρόφασι τήν δῆθεν “λευκή τρομοκρατία”!

Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1946 ἐπέβαλε στήν Ὁλομέλεια τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ τήν ἀπόφασι γιά ὀργάνωσι “νέας ἔνοπλης λαϊκῆς πάλης” τήν ὁποία ἀνέθεσε στόν Μάρκο Βαφειάδη. Στίς ἐκλογές τῆς 31^ης Μαρτίου 1946, τό ΚΚΕ δήλωσε ἀποχή. Καί ἀντί νά συμμετάσχη, γιά νά ἀποδειχθῆ ἡ πραγματική ἐπιρροή του στόν λαό, ἀπεφάσισε νέο αἱματοκύλισμα τῆς Ἑλλάδος…Ἀνήμερα τῶν ἐκλογῶν, ἔνοπλη συμμορία τοῦ Κ.Κ.Ε. ἐξαπέλυσε ἐπίθεσι κατά τοῦ Σταθμοῦ Χωροφυλακῆς Λιτοχώρου, φονεύοντας τους, ὅλους. Αὐτή θεωρεῖται ἡ πρώτη πράξις τοῦ Συμμοριτοπολέμου.

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΡΩΜΑΝΟΣ Δ’ ΔΙΟΓΕΝΗΣ & Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ (1071)

τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ

Τό διάστημα 959 - 1056 χαρακτηρίζεται ὡς “χρυσούς αἰών” τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ καί με­­­τατρέπει τήν Ἑλληνο-Χριστια­νι­κή Αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας στό ἰσχυ­ρό­τε­ρο καί πιό πολιτι­σμένο Κρά­τος τῆς Οἰ­κου­­­μένης καί τήν Βασιλεύουσα στό «λαμ­πρό­­τερο κέ­­­­ν­­τρο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πο­λι­τισμοῦ καί ὅπως ἔχουν πεῖ “τό Πα­­ρίσι τοῦ μεσαίωνα”»^[1] ὅταν «οἱ περισσότερες μεγάλες πόλεις τῆς σύγ­χρο­νης Εὐρώπης ἦταν μέτρι­ες καί φτωχές πολίχνες».^[2] Ἡ περίο­δος 961 - 1025 ἐξελλίσει τήν ἡρωϊκή ἐποχή πού ξεκί­νη­σε μέ τόν Ἡρά­κλειο σέ μία πραγματική ἐποποιία πού ἐκκινεῖ μέ τούς Νικηφόρο Β’ Φωκά καί Ἰωάννη Α’ Τσιμισκῆ καί ἀπo­κο­ρυ­φώ­νε­ται τήν 50ετία τοῦ Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου κατά τήν ὁποί­α ἡ Αὐ­­τοκρατορία ἐξα­πλώ­νεται ἀπό τόν Δούναβη μέχρι τήν Κρή­τη, ἀ­πό τήν Καυ­­­κά­σια Ἰβηρία μέχρι τόν Εὐφράτη, ἀπό τίς δαλ­μα­­τι­κές ἀ­κτές καί τήν Κά­τω Ἰταλία μέχρι τά ὀροπέδια τῆς Ἀρ­με­νί­ας ἐ­νῶ ἔχει ὡς δορυ­φόρους της, Ρωσία, Σερ­βία, Κροατία καί Βε­νε­τία! Όμως τήν πε­ρίοδο 1056 ­- 1081 ἐπέρχεται ἡ πα­­­­ρακμή πού ἐπι­φέρει τό ἀναπτυσσόμενο φιλειρηνικό - ἀντιστρατιωτικό πνεύ­­μα καί ἡ παρα­μέλησις καί ἐξάρτησις τοῦ στρατοῦ ἀπό τυ­χο­διώ­κτες ξένους μι­­­σθο­φόρους, ἀκριβῶς τήν κρίσιμη ἐποχή πού ἐμφα­νί­­­ζο­νται οἱ Σελ­­τζού­κοι στήν Μικρά Ἀσία. Ἡ πολιτική γραφειοκρατία εἶχε διαφθαρεῖ ἀπό ἕνα πο­λύ­πλο­κο σύστημα προνομίων, ἐνῶ ἡ στρατοφεουδαρχική ἐπαρχιακή ἀρι­­στοκρατία ἐπεδίωσε ἐπαύξησι τῶν κτημάτων καί με­ρίδιο στήν πο­λιτική ἐξουσία.

Ρωμανός Δ’ Διογένης: Προσπάθεια ἀνακάμψεως (1068 - 1071)

Τό 1067, τόν Κωνσταντῖνο Ι’ Δούκα διαδέχθηκε ἡ σύζυγός του Εὐδοκία Μακρεμβολίτισσα, ἡ ὁποία εἶναι ἀκόμη μία περίπτωσις γυναικός πού ἐστέφθη «βασιλεύς - αὐτοκράτωρ», κυβερνώντας μόνη ἐπί 7 μῆ­­νες. Τό διάστημα ἐκεῖνο ὅμως οἱ Σελτζοῦκοι ὑπό τόν Alp Arslan ἐπέδραμαν στήν Μεσοποταμία, προωθήθηκαν στήν εὐρύτερη πε­ριο­χή τῆς Ἀντιόχειας καί κατέλαβαν τήν ἑλληνική Και­σά­ρεια τῆς Καππαδοκίας, πατρίδα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ἡ Αὐτοκράτειρα ἐνήρ­γη­σε μέ σοφία καί ἀνιδιοτέλεια. Παρά τίς ἀντιδράσεις Μιχαήλ Ψελ­λοῦ καί “καίσαρος” Ἰωάννη, δι­όρισε σ­τρα­τηλάτη τόν γενναῖο στρατηγό Ρω­μα­νό Διο­γέ­νη. Πα­­ράλλη­λα, ὁ Πα­τριάρχης Ἰωάννης Ξιφιλίνος καί ἡ Σύ­γ­κ­λη­τος, τήν στήριξαν. Ἔτσι στίς 1 Ἰανουαρίου 1068 πα­ντρεύθηκε καί ἔστεψε Αὐτο­κρά­­­­τορα τόν στρατηλάτη, ὡς Ρω­μανό Δ’ Διο­γέ­νη. Ὁ νέ­ος βασιλεύς προερχόταν ἀπό «γένος ἀρχαῖον καί εὐδαῖμον τῆς Καπ­πα­δοκίας» καί ἦταν «ἑλληνικῆς κα­ταγω­γῆς».^[3] Μητέρα του ἦταν ἡ ἀ­νε­­ψιά τοῦ Αὐ­το­κρά­τορος Ρω­μα­νοῦ Γ’, τοῦ ἐπίσης ἑλληνικοῦ οἴ­κου τῶν Ἀργυ­ρῶν.^[4]

 Ὁ Ρωμανός Δ’ Διογένης

Διαβάστε Περισσότερα

ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 29ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1973

Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ Ε.ΠΟ.Κ.

 

Ἡ Μεταπολίτευσις τῆς 1ης Ἰουνίου 1973

 

Τήν 1η Ἰουνίου 1973 ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος προχώρησε σέ μία Μεταπολίτευσι η οποία εἶχε πρόγραμμα μιᾶς Πολιτικῆς Ἐπαναστάσεως μέ Χρονοδιάγραμμα βραχείας διαρκείας μέχρι τοῦ τέλους τοῦ 1974 τό ὁποῖο προέβλεπε:

- Νέο Πολίτευμα ἐντός ἑνός μηνός.

- Δημοψήφισμα ἐντός δύο μηνῶν.

- Ἐκλογές ἐντός τοῦ 1974.

 

 

 

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ “ΡΩΜΑΝΙΑΣ” ΑΠΟ ΤΟΝ 4ο ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 11ο ΑΙΩΝΑ: Δοκίμιο περί τοῦ Ελληνισμού τῆς Πρώϊμης & Μέσης Βυζαντινῆς Περιόδου

Τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ Ε.ΠΟ.Κ.

Ὅπως ἡ κτίσις τῆς Ἀλεξανδρείας ἀπό τόν Μέγα Ἀλέξανδρο τό 331 π.Χ. σηματοδότησε συμβολικά τήν στροφή τοῦ Ἑλληνισμοῦ πρός τό αὐτοκρατορικό ἰδεῶδες, ἔτσι ἡ κτίσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο τό 324 μ.Χ. εἶναι ὁ δεύτερος μεγάλος στα­θμός πού ἀνανέωσε τόν Αὐτοκρατορικό Ἑλληνισμό γιά 11 ἀκόμη αἰώνες!  

 Η ἵδρυσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως, στήν ἀρχαία ἑλλη­νι­κή ἀποικία τοῦ Βυζαντίου. αὐτῆς τῆς ξεκάθαρα ἑλληνικῆς «Νέας Ρώ­­μης» ἔ­μελ­λε νά ἀντικαταστήση σταδιακά τήν λα­τι­νική Ρώμη. Καί νά ἐ­ξε­­λιχθῆ σέ ἕδρα μίας νέας Αὐτοκρατορίας γιά τό πρω­το­φανές διά­στημα τῶν 1129 ἐτῶν. Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Andre Pi­ga­niol «ὁ ἑλλη­νισμός ξαναβρῆκε σέ αὐτήν, τήν ἰσ­χυ­ρή του πρω­τεύ­­ου­σα, ἐ­νῶ πα­ράλληλα ἡ Ρώμη γινόταν καί πά­λι πρω­τεύουσα τοῦ ρω­­­μα­νι­σμοῦ».^[1]

Διαβάστε Περισσότερα