του Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ/Σ του Ε.ΠΟ.Κ.
Ἦταν 5 Ὀκτωβρίου τοῦ 610, ὅταν ὁ Ἡράκλειος θριαμβευτής ἔμπαινε στήν Κωνσταντινούπολι καί τήν ἀπολύτρωνε ἀπό τόν σφετεριστή Φωκᾶ. Κατόπιν κοινῆς ἀπαιτήσεως λαοῦ, στρατοῦ, συγκλήτου καί ἐκκλησίας, ἐστέφθη Αὐτοκράτωρ στό παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Στεφάνου καί ὁ λαός τόν «ἀνευφήμει ὡς νέον Ἡρακλέα καί νέον Περσέα»[1] στήν Ἁγία Σοφία. Ἦταν ἡ ἀρχή μία νέας ἐποχῆς. Ὅπως γράφει ὁ Steven Runciman: «Μέ τή βασιλεία τοῦ Ἡρακλείου ἡ ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία κάνει τή στροφή πρός τόν βυζαντινισμό».[2] Ὅπως εἶναι εὐνόητο, μέ τήν ἔκφρασι «βυζαντινισμό» ἐννοεῖ τήν στροφή πρός τόν ὁριστικό ἐξελληνισμό. Ἐνῶ ὁ Κων. Ἄμαντος συμπληρώνει «ἀπό τοῦ Ἡρακλείου ἀρχίζει ἰδιαίτερα περίοδος διά τό Βυζάντιον, ἡ καθ’ αὐτό Βυζαντινή ἤ Ἑλληνική».[3]
Ὁ Αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος νέος
Διαβάστε Περισσότερα
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
ΝΕΑ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ἀπό τήν ἐφαρμογή τοῦ “δόγματος Τρούμαν” τό 1948 καί ἰδίως ἀπό τήν ἔνταξί της στό ΝΑΤΟ τό 1952, ἡ Ἑλλάς ἐλάμβανε πολεμικό ὑλικό ἀποκλειστικά καί μόνον ἀπό τήν δωρεάν βοήθεια τῶν ΗΠΑ καί ἀργότερα τῆς Δυτικῆς Γερμανίας.
1950 - 1967: Πλήρης ἀμυντική ἀνεπάρκεια
Τό ΝΑΤΟ κάλυπτε τήν Ἑλλάδα σέ περίπτωσι ἀπειλῆς ἀπό βορρά καί ὄχι ἀπό ἀνατολάς. Ἀλλά καί ἀπό βορρά ἡ κάλυψις ἦταν ἐλλιπής.[1] Ὅμως ἀπό τό 1955 ἡ τουρκική ἀπειλή ἄρχισε νά ἐμφανίζεται καί πάλι: Τό κατέδειξαν τά γεγονότα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1955. Ἡ μεθοδική ἐξόντωσις τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στήν Ἴμβρο καί τήν Τένεδο. Οἱ συγκρούσεις στήν Κύπρο τό 1963 - 1964, ὅπου ἡ Τουρκία τήν βομβάρδισε μέ βόμβες Ναπάλμ καί ἀπείλησε μέ εἰσβολή 4 ἀλλεπάλληλες φορές καί ἀκόμη μία τόν Νοέμβριο τοῦ 1967. Παρά ταῦτα, καθ’ ὅλη τήν μεταπολεμική περίοδο, μέχρι τό ἔτος 1967, δέν διετέθη οὔτε μία δραχμή γιά ἐξοπλισμούς ἀπό ἐθνικούς πόρους! Οὔτε μία δραχμή γιά ὀχύρωσι τῶν συνόρων μας. Οὔτε μία δραχμή γιά συγκρότησι Μονάδων ὑπό ἐθνική διοίκησι! Τήν περίοδο 1947 - 1967 ἡ Ἑλλάς δέν ἀγόρασε οὔτε ἕνα ἅρμα μάχης, οὔτε ἕνα ἀεροσκάφος, οὔτε μία ναυτική μονάδα… Οἱ δαπάνες τοῦ Προϋπολογισμοῦ γιά τήν Ἐθνική Ἄμυνα ἀφοροῦσαν μόνο λειτουργικά ἔξοδα (μισθοί, λειτουργία σχολῶν κ.λπ.), συντήρησι τοῦ δωρεάν παρεχομένου ὑλικοῦ, κατασκευή ἀεροδρομίων κ.λπ. Ἀλλά καί αὐτές ὑφίσταντο συνεχῆ μείωσι![2] Ἡ ἀναλογία τῆς δωρεάν βοηθείας μέ τήν “σύμμαχο” Τουρκία ἦταν: 1 πρός 2,5!... Συχνά ὅμως, ἀκόμη καί ἡ δωρεάν γερμανική βοήθεια, ξοδευόταν σέ καταναλωτικά ἀγαθά (βαγόνια, ψυγεῖα κ.λπ.) καί ὄχι σέ πολεμικό ὑλικό![3] Χαρακτηριστική γιά τήν δραματική κατάστασι τῶν Ε.Δ. εἶναι ἡ Ἔκθεσις τοῦ Α/ΓΕΕΘΑ Ι. Πιπιλή στίς 13/4/1964: «...Ἡ Ἑλλάς μειονεκτεῖ σοβαρῶς ἔναντι ἀπειλῆς ἐκ Βουλγαρίας καί Ἀλβανίας, κυρίως λόγω τύπου καί ἐξοπλισμοῦ τῶν Μονάδων, ἔναντι δέ τῆς Τουρκίας, λόγω ἀριθμοῦ... Ἡ κρισιμότης τῆς στάθμης τῶν ἀποθεμάτων εἰς βασικά πυρομαχικά... δέν θά μάς ἐπέτρεπε νά διεξαγάγομεν οὔτε συμβατικάς πολεμικάς ἐπιχειρήσεις, πέραν τῶν 7 - 10 ἡμερῶν»!...
1968 - 1973: Ἐξοπλισμοί ἐξ’ ἐθνικῶν πόρων
Ὁ Γ. Παπαδόπουλος ὑπῆρξε ὁ πρῶτος πού ἀναθεώρησε πλήρως αὐτήν τήν κατάστασι: Ἡ Ἑλλάς ἔπρεπε ν’ ἀποκτήση ὅτι τῆς ἔλειπε τό 1955, τό 1963 - 64 καί τόν Νοέμβριο τοῦ 1967! Τόν Ἰούνιο τοῦ 1968 ὁ Πρωθυπουργός συνεκάλεσε τό Α.Σ.Ε.Α. τό ὁποῖο καθώρισε τίς ἀρχές τῆς νέας ἀμυντικῆς πολιτικῆς: α) Στροφή καί πρός τόν ἐξ’ ἀνατολῶν κίνδυνο καί προετοιμασία τῆς Χώρας γιά τό ἐνδεχόμενο πολέμου καί μέ χώρα τοῦ ΝΑΤΟ (δηλαδή τήν Τουρκία), β) Ἀνατροπή τοῦ δυσμενοῦς γιά τήν Ἑλλάδα συσχετισμοῦ δυνάμεων πρός τήν Τουρκία, στόν συντομότερο δυνατό χρόνο καί κυρίως σέ ἀέρα καί θάλασσα, γ) Ἐξοπλισμούς τῶν Ε.Δ. ἐξ’ ἐθνικῶν πόρων καί πέραν ἀπό τήν δωρεάν ἀμερικανική βοήθεια μέ κριτήριο τίς ἐθνικές καί ὄχι μόνον τίς συμμαχικές ἀνάγκες, δ) Πλήρη ἀνοικοδόμησι καί ἐπέκτασι καθώς καί σύγχρονη ὀχύρωσι τῶν Ὀχυρῶν Μακεδονίας - Θράκης (“γραμμή Μεταξᾶ”) γιά πλήρη κάλυψι ἔναντι τῶν βορείων γειτόνων μας, ε) Αὔξησι στά προβλεπόμενα, τῶν ἀποθεμάτων θεάτρου Ἐπιχειρήσεων, στ) Πίεσι πρός τήν Κυπριακή ἡγεσία γιά τήν συμπλήρωσι τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς σέ ἐμπόλεμη δύναμι 4 Μεραρχιῶν (55 - 60.000 ἀνδρῶν) μέ τήν ἀμέριστη βοήθεια τῆς Ἑλλάδος.
Διαβάστε Περισσότερα
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Γεννήθηκε τό 820 ἀπό ἀριστοκρατική ἑλληνική οἰκογένεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὁ πατέρας του Σέργιος ἦταν ἀδελφός τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου καί εἶχε διωχθεῖ ἀπό τούς εἰκονομάχους. Διέθετε τεράστια ἑλληνική παιδεία: «Γραμματικῆς μέν γάρ καί ποιήσεως, ρητορικῆς τέ καί φιλοσοφίας, ναί δή καί ἰατρικῆς καί πάσης ὀλίγου δείν ἐπιστήμης τῶν θύραθεν».[1] Διετέλεσε δύο φορές Πατριάρχης (858 - 867 καί 877 - 886) καί ὑπῆρξε ὁ πρωτεργάτης τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ - ἐκπολιτισμοῦ Σλαύων καί Βουλγάρων, καθῶς καί τῆς νίκης κατά τοῦ παπισμοῦ («Φώτειον Σχίσμα» 867). Κατά τόν P. Lemerle ὑπῆρξε «ὁ θεμελιωτής ἑνός βυζαντινοῦ κλασικισμοῦ»[2] καί κατά τόν Karl Krumbacher «μεταξύ τῶν μεγάλων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας… γέννημα τῆς ἑλληνικῆς αὐταρεσκείας».[3] Θεωρεῖται ἡ μεγαλύτερη πνευματική μορφή τοῦ 9ου αἰῶνος.
Διαβάστε Περισσότερα
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες -Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός καί Ἰωάννης Χρυσόστομος- θεωρούνται οἱ μεγάλοι Θεολόγοι καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, προστάτες ἐπίσης τῶν γραμμάτων καί τῶν σπουδαστῶν.
Ἡ ἑορτή τους καθιερώθηκε κάθε 30 Ἰανουαρίου ἐπί Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου[1] ἀπό τόν Ἰωάννη Μαυρόποδα.[2]
Ἕλληνες ὅλοι τους, μιλοῦσαν καί ἔγραφαν στήν ἑλληνική γλῶσσα, διέθεταν ἑλληνική παιδεία καί χρησιμοποιούσαν τήν ἑλληνική διαλεκτική ὁρολογία γιά τήν διατύπωσι τῶν θεολογικῶν δογμάτων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τό τροπάριό τους, τούς ἀποκαλεῖ «Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου Θεότητος...».
Διαβάστε Περισσότερα