του Νίκου Ματθαίου, φοιτητού Πολιτικής Επιστήμης & Διεθνών Σχέσεων, μέλους του ΕΠΟΚ
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ – όπως και κάθε χρόνο – για να τιμήσουμε την μνήμη του τελευταίου αληθινού ηγέτη που γνώρισε αυτή η χώρα. Και ναι, δεν είναι καθόλου προς τιμήν μας ως έθνος το γεγονός ότι ο τελευταίος εθνικός κυβερνήτης που είχαμε, βρισκόταν στην εξουσία πριν από 50 χρόνια. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα.
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Υἱός τοῦ στρατηγοῦ καί καίσαρος Κωνσταντίου Χλωροῦ μέ θρακική - δαρδανική καταγωγή[1] καί τῆς Ἑλένης, μίας Ἑλληνίδος κόρης πανδοχέως ἀπό τό Δρέπανο τῆς Βιθυνίας, ὁ Κωνσταντῖνος Α’ ὁ Μέγας κατέστη τό ἔτος 324 μ.Χ. ὁ ἀποκλειστικός Αὐτοκράτορας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, μετά ἀπό μακρά περίοδο σκληρῶν καί πολυμέτωπων ἐμφυλίων συγκρούσεων.[2]
Κωνσταντῖνος Α’ ὁ Μέγας
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Ἡ Ἐργατική Νομοθεσία ὑπῆρξε πρωτοφανής. Σχεδόν 50 νέοι Νόμοι καί ἀκόμη 40 Βασιλικά Διατάγματα δημιούργησαν μία ἐντελῶς νέα ἐργατική πολιτική.
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Ἐργατική Πρωτομαγιά
Μέ τόν Α.Ν. 380/1968 «περί καθιερώσεως τῆς 1ης Μαΐου ὡς ἡμέρας ὑποχρεωτικῆς ἀργίας» ἡ Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ἐθνική ἡμέρα τῶν ἐργαζομένων καί ἐπίσημη ἀργία τοῦ Κράτους. Σέ συνέντευξή του στήν Υ.ΕΝ.Ε.Δ. στίς 30 - 4 - 1971, ὁ τότε Γ.Γ. τοῦ Ὑπουργείου Ἐργασίας Γεώργιος Κάρτερ δήλωνε: «Πρό τῆς Ἐπαναστάσεως ἡ ἀργία τῆς Πρωτομαγιάς ἦτο προαιρετική. Ἀλλ’ ἡ Ἐπανάστασις μέ τό νομοθέτημα αὐτό, ἐτίμησε τήν Πρωτομαγιάν καί ἔτσι διά πρώτην φοράν ἔγινε εἰς τήν Ἑλλάδα ὅ,τι εἰς τόν ὑπόλοιπον κόσμον γίνεται ἐπί πολλά χρόνια: Νά τιμᾶται ἐπισήμως καί ἀπό τό Κράτος ὁ ἀνθρώπινος μόχθος καί ἡ συμβολή τοῦ εἰς τήν παραγωγικήν προσπάθειαν...».
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 1971 ἄρχισαν ἐνδείξεις ὅτι ὁ τότε Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπαδόπουλος προετοίμαζε τήν δημιουργία κόμματος ὑπό τήν ἡγεσία του. Ὁ Βύρων Σταματόπουλος, σέ ἄρθρο του στήν “Ἀκρόπολη” στίς 28 - 3 - 1971 ἔγραφε: «…Γίνεται προετοιμασία μίας νέας πολιτικῆς παρατάξεως ὑπό νέας δυνάμεις αἱ ὁποῖαι προωθοῦνται ὑπό τῆς Ἐπαναστάσεως… Ἡ μορφή τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου θά δεσπόζη ἐπί μακρόν εἰς τήν πολιτικήν σκηνήν τῆς Ἑλλάδος».
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Ὁ Ἀναστάσιος Α’ καταγόταν ἀπό τό Δυρράχιο τῆς Ἠπείρου, πού ἦταν ἑλληνικῆ πόλις, γι’ αὐτό καί ὁ Ι. Μαλάλας τόν ἀναφέρει «ὁ Δυρραχηνός, ὁ ἀπό τῆς νέας Ἠπείρου».[1] Γιά τήν καταγωγή τοῦ ὁ Ἐμμ. Καρακώστας γράφει: «Ἔχει χαρακτηριστεῖ ἀπό ἱστορικούς ὡς Ἰλλυρικιανός (Illyricianus), γιατί ἦταν κάτοικος τῆς ἰλλυριακῆς ἐπαρχίας, ἀλλά αὐτό δέν συνεπάγεται τήν ἰλλυρική καταγωγή του…[2] ὡς γνωστόν τό Δυρράχιο, ἡ παλαιά Ἐπίδαμνος, εἶναι ἑλληνική πόλη, ἱδρυθείσα τό 627 ἤ 625 π.Χ., ἀπό Κορίνθιους καί Κερκυραίους. Ἀπό τά παραπάνω λοιπόν, συνεπάγεται ὅτι ὁ Ἀναστάσιος ἦταν Ἕλληνας».[3] Ἔμεινε γνωστός ὡς “δίκορος”, διότι οἱ κόρες τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ εἶχαν διαφορετικό χρῶμα, ἡ μία γαλανό καί ἡ ἄλλη καστανό. Ἡ στέψις τοῦ ἔγινε στίς 11 Ἀπριλίου 491 στόν Ἱππόδρομο καί προκάλεσε θύελλα ἐνθουσιασμοῦ, διότι μετά ἀπό τόν “βάρβαρο” Ἴσαυρο, τόν θρόνο ἔπαιρνε ἕνας Αὐτοκράτορας ἑλληνικῆς καταγωγῆς, καί o λαός φώναζε: «ὡς ἔζησας, οὕτως βασίλευσον. Εὐσεβῶς ἔζησας, εὐσεβῶς βασίλευσον».[4]
