τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Συμπληρώνονται 78 χρόνια ἀπό τά Δεκεμβριανά τοῦ 1944. Ποιοί εὐθύνονται γι’ αὐτά; Τί ἐπεδίωκε τό ΚΚΕ μέ ἐκείνο τό κίνημα; Πῶς αἰματοκυλίσθηκε καί σώθηκε ἡ Ἀθήνα; Στό παρόν ἄρθρο θά ἀναλύσουμε συνοπτικά τά γεγονότα γιά νά ρίξουμε φῶς σέ μία ἀπό τίς πιό τραγικές, αἰματηρές ἀλλά καί ἡρωϊκές στιγμές τῆς νεότερης ἱστορίας μας…
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Ἐπί ὁλόκληρη 6ετία, ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος εἶχε ἐπιτύχει νά ἀντιμετωπίση τούς ἐκάστοτε “ἀμφισβητίες” του ἀναιμάκτως. Κυριάρχησε πάντοτε, ὄχι μέ τήν βία ἤ τά ὅπλα, ἀλλά μέ τήν προσωπικότητα καί τήν πολιτική ἀκτινοβολία του. Καί πάντοτε ἐξήρχετο νικητής καί πιό ἰσχυρός ὡς “ἀναντικατάστατος”.Ἡ “ἐσωτερική ἀντίδρασις” ὅμως πού συνεχῶς τόν ὑπενόμευε ἐκκόλαψε σιωπηρά καί ὕπουλα τό “αὐγό τοῦ φιδιοῦ” πού ἔφερε στό ὄνομα Δ. Ἰωαννίδης. Καί ὅπως γράφει ὁ Σ. Γρηγοριάδης: «Ἀπό τόν Βροῦτο ἔως τόν Ἰωαννίδη, ὁ ἰσχυρός μεγαλόψυχος, συχνά πέφτει θῦμα τοῦ ἐμπίστου φιλόδοξου».[1] Στίς 25 Νοεμβρίου 1973 λοιπόν, ὁ Ταξίαρχος Δ. Ἰωαννίδης ἀνέτρεπε τόν Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ἡ ἐνέργεια αὐτή δέν μπορεῖ νά χαρακτηρισθῆ οὔτε ”ἐπαναστατική”, οὔτε “πραξικοπηματική”. Ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιά μία ἀποστασία. Μία ἐκ τῶν ἔσω ἀνταρσία!
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Στίς 11 Νοεμβρίου 1940 -15 ἡμέρες ἀπό τήν ἰταλική ἐπίθεσι- ἡ Γενική ἐπιστράτευσις εἶχε ὁλοκληρωθῆ. Ἡ μεγάλη ἑλληνική ἀντεπίθεσις θά ἐκδηλωνόταν σέ ὅλο τό μέτωπο πρός καταδίωξι τῶν Ἰταλῶν ἐντός τῆς Ἀλβανίας. Γιά λόγους ὀργανωτικούς ὅμως ἀντί γιά τίς 12 Νοεμβρίου, ἀνεβλήθη γιά τίς 14 Νοεμβρίου. Ὁ Ἰ. Μεταξᾶς μέ στενοχώρια ἐπισημαίνει τήν καθυστέρησι: «Ἀναβολή δυό ἡμερῶν καί ἀπόψε ἀκόμη μίας. Ἄσχημο αὐτό».[1]
Τά λόγια του ἀποδεικνύουν καί πάλι ὅτι ἡ ἐπιθετική φύσις τοῦ σχεδίου, ἦταν προγραμματισμένη πρίν ἀκόμη ἀπό τήν ἐπίθεσι τῶν Ἰταλῶν καί ὄχι αὐτοσχεδιασμός... “ἐκ τῶν ὑστέρων”. Τήν παραμονή τῆς ἑλληνικῆς ἀντεπιθέσεως, ὁ βαθύτατα θρησκευόμενος Μεταξᾶς ἀγωνιοῦσε: «Αὔριον ἀρχίζει ἡ μεγάλη μάχη. Ἡ μεγάλη μάχη αὔριον! Θεέ μου, βοήθησέ μας». Στίς 14 Νοεμβρίου 1940 ὥρα 6.30 π.μ., ἐρχόταν ἐπιτέλους ἡ ὥρα τῆς ἑλληνικῆς ἐκδικήσεως. Καί ἀμέσως ἀρχίζει ἡ διάσπασις τῆς ἀμυντικῆς γραμμῆς τῶν Ἰταλῶν. Ὁ Στρατός μας κατελάμβανε τήν Κόνιτσα καί στόν παραλιακό τομέα, ἄρχιζε ὑποχώρησις τῶν Ἰταλῶν σέ ὅλα τά σημεῖα.
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Μετά τό 1974 παρατηρήθηκε ἕνα ἀντιφατικό φαινόμενο: Σύσσωμο τό πολιτικό, δημοσιογραφικό καί ἐκπαιδευτικό σύστημα πού ἐπανέκαμψε μέ τήν λεγομένη “μεταπολίτευση”, παρουσίασε τήν 21η Ἀπριλίου, ὡς ἕνα λαομίσητο δικτατορικό καθεστώς, πού δέν προσέφερε ἀπολύτως τίποτε θετικό στόν τόπο. Ἀντιθέτως, μία διόλου ἀμελητέα μερίδα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού ἔζησε τήν περίοδο 1967 - 1973, ἔχει ἀπό θετικές μνῆμες μέχρι νοσταλγικές ἀναφορές. Συνήθως, αὐτοί πού “ἀναπολοῦν” τήν περίοδο ἐκείνη εἶναι καθημερινοί βιοπαλαιστές, ἐργάτες, ἀγρότες, ἐπαγγελματίες πού δέν προέρχονται ἀπό συγκεκριμένο πολιτικό χῶρο ἀλλά εἶναι διάσπαρτοι σέ ὅλα τά κόμματα καί παρατάξεις…
Φυσικά ἀποτελεῖ ζήτημα ἐπιβιώσεως τοῦ “μεταπολιτευτικοῦ πολιτικοῦ καί δημοσιογραφικοῦ “συστήματος” νά ἐπιχειρήση νά “ἀποδομήση” τήν ὅποια θετική μνήμη ὑφίσταται στό λαϊκό ὑποσυνείδητο γιά τήν περίοδο. Κυρίως ὅσο σταδιακά ἀποχωρεῖ ἀπό τό προσκήνιο ἡ γενεά πού τήν ἔζησε. Τό πιό πρόσφατο καί κραυγαλέο παράδειγμα ἐπιχειρήσεως “ἀποδομήσεως” ἀποτελεῖ τό πολυδιαφημισμένο βιβλίο τοῦ δημοσιογράφου Διονύση Ἐλευθεράτου μέ τόν χαρακτηριστικό τίτλο «Λαμόγια στό χακί».
τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ
Στίς 8 Ὀκτωβρίου 1973 ὁ Γ. Παπαδόπουλος, ὡς Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἀνέθετε τήν πρωθυπουργία στόν Σπ. Μαρκεζίνη μέ ἀποστολή τήν διεξαγωγή ἐκλογῶν. Μόλις δύο μόλις ἡμέρες πρίν ξέσπασε ὁ 4ος Ἀραβοϊσραηλινός πόλεμος. Γνωστός καί ὡς πόλεμος τοῦ “Γιόμ Κιπούρ”.
